ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΟΥΤΣΗ,
ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ
Ποιο είναι το ζητούμενο για το 2018; Είναι επείγουσα ανάγκη η διαμόρφωση προοδευτικών συμμαχιών και συσχετισμών για προοδευτικές λύσεις, τόσο στο «μεγάλο κάδρο» όσο και ιδιαίτερα για τη χώρα μας.
Πρέπει να σταματήσουν τώρα, ει δυνατόν, οι προφανείς προπαρασκευαστικές κινήσεις ανάφλεξης τόσο στην Μέση Ανατολή, όσο και για την εποχή ενός «νέου ψυχρού πολέμου» των ΗΠΑ με την Κίνα αλλά και ενδεχόμενων θερμών επεισοδίων με επίκεντρο τη χερσόνησο της Κορέας. Η διαμόρφωση μιας συντριπτικής πλειοψηφίας στον ΟΗΕ εναντίον της πρωτοφανούς κίνησης για την αναγνώριση από τον Πρόεδρο Τραμπ της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, πρέπει να λειτουργήσει ως ισχυρός ανασχετικός παράγοντας κι όχι ως ιστορική ταφόπετρα πλέον, στην ίδια την οντότητα του ΟΗΕ, μετά από μια συνεχή πορεία προφανούς αποδυνάμωσής του.
Η νομοθεσία στις ΗΠΑ για φοροελαφρύνσεις ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων, με βασικούς ωφελούμενους τους χορηγούς των πολιτικών, η κατεύθυνση των σύγχρονων διεθνών εμπορικών συμφωνιών και η προσπάθεια υποβάθμισης των αντίστοιχων κλιματικών καταδεικνύουν με ενάργεια όχι μόνο τη φύση της παρούσας φάσης της παγκοσμιοποίησης, αλλά και την τάση αύξησης των ανισοτήτων παγκοσμίως.
Ο διάλογος για το μέλλον της Ευρώπης διεξάγεται μέσα σε έναν ακόμα πλέον αρνητικό συσχετισμό, μετά τον ευρωπαϊκό εκλογικό κύκλο του 2017, που ανέδειξε την ακροδεξιά σε ισχυρή πολιτική δύναμη, ενώ ταυτόχρονα έχουν μπει στο τραπέζι τόσο το ζήτημα της πολιτικής αρχιτεκτονικής όσο και της κοινωνικής σύγκλισης, τη στιγμή που η εμμονή στην ακραία στρατηγική της λιτότητας συναντάει μεγαλύτερες αντιστάσεις από το παρελθόν. Εν προκειμένω η ΕΕ ζει μια ιστορικά επώδυνη κρίση ταυτότητας και η αναζήτηση νέων σταθερών και ισορροπιών συνυπάρχει με ισχυρά ερωτήματα για τον ίδιο τον διεθνή ρόλο και γι’ αυτή καθαυτή την ύπαρξή της.
Η χώρα μας είναι αναμφισβήτητα πόλος σταθερότητας και μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας, ενώ συμμετέχει και σε ορισμένα ζητήματα, πρωταγωνιστεί στις συνομιλίες και τις αντιπαραθέσεις που αναδιαμορφώνουν τόσο το διεθνές όσο και το ευρωπαϊκό σκηνικό. Η έντονη συζήτηση που διεξάγεται για τον οδικό χάρτη που θα οδηγήσει και θα υποστηρίξει το ρεαλιστικό εγχείρημα της «καθαρής εξόδου» από τις μνημονιακές δεσμεύσεις τον Αύγουστο του 2018, φέρνει στην επιφάνεια δύο, αυτονόητα πλέον στοιχεία, προωθητικά και επιδεχόμενα συνθέσεων προοδευτικού χαρακτήρα: Αφενός όλοι μιλάνε και αναγνωρίζουν, στη βάση των καταφανών οικονομικών επιτεύξεων και των διαρθρωτικών τομών που επιχειρούνται στο κοινωνικό κράτος, τη δημόσια διοίκηση, την παιδεία και την υγεία ότι οδεύουμε προς την έξοδο και την επιτυχή λήξη του τρίτου μνημονιακού προγράμματος. Αφετέρου όλο και περισσότερο έρχεται στην επιφάνεια μια δημιουργική συζήτηση για την «Ελλάδα Μετά», για τη συγκρότηση μιας αναπτυξιακής στρατηγικής στη βάση ενός νέου παραγωγικού μοντέλου που θα αποκλείει την επιστροφή στο προηγούμενο που οδήγησε στη χρεωκοπία. Ενός συνεκτικού προγράμματος δηλαδή που θα επιτρέπει έναν συνεπή προοδευτικό κοινωνικό προσανατολισμό για αναδιανομή στη βάση των νέων δυνατοτήτων από το φθινόπωρο του 2018 και ύστερα.
Η αναζήτηση προοδευτικών λύσεων και συγκλίσεων προφανώς εκτείνεται και στο πεδίο της θεσμοθέτησης των σύγχρονων δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών, όσο και όλων όσων βρίσκονται στη χώρα μας, αλλά και στην αναζήτηση λύσεων σε μεγάλες εκκρεμότητες που άφησε το παραδοσιακό μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, όπως αυτή που αφορά στην ανάγκη συμφωνίας για μια σύνθετη ονομασία της γείτονος χώρας. Μια συμφωνία που θα βοηθήσει στη νέα δυναμική που αναπτύσσεται γενικότερα στη Βαλκανική, με ορίζοντα τόσο τις ευρωπαϊκές εξελίξεις όσο και τη σταθερότητα στην ταραγμένη μας περιοχή.
Σε όλα τα παραπάνω πεδία, η δοκιμασία της δικιάς μας Αριστεράς σε συνθήκες διακυβέρνησης θα δώσει το μέτρο της ευθύνης και της συνέπειας και μ’ αυτήν την έννοια βρισκόμαστε όλοι και όλες υπό συνεχή κρίση μέσα στην ελληνική κοινωνία.
