Η Ελλάδα είναι η χώρα που κατά γενική ομολογία επλήγη περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη από την κρίση του 2008. Οι αιτίες είναι και ενδογενείς και εξωγενείς. Η χώρα βρέθηκε ανέτοιμη να αντιμετωπίσει την κρίση, παρά τα όποια θετικά στοιχεία είχαν κατακτηθεί στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης (θεμελίωση του κοινωνικού κράτους, που μόνο ως κράτος παροχών το είχαμε γνωρίσει, βελτίωση υποδομών κ.λπ.). Δεν κατόρθωσε να απεμπλακεί από το απαξιωμένο παραγωγικό μοντέλο που επικράτησε στις μεταπολεμικές δεκαετίες και στηριζόταν στον δασμολογικό προστατευτισμό της εγχώριας βιομηχανίας.
Το γεγονός αυτό αφαίρεσε κάθε δυνατότητα σύγκλισης προς την οικονομία της γνώσης και υπήρξε ο βασικός συντελεστής που προκάλεσε την εκτεταμένη αποβιομηχάνιση.
Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε και τη χρόνια αναποτελεσματικότητα ή και αδιαφορία για την πάταξη της φοροδιαφυγής, τις ανεπάρκειες της Δημόσιας Διοίκησης, τη διαπλοκή κράτους και ομάδων συμφερόντων.
Οι δυνάμεις που έχουν την πολιτική ευθύνη για την πορεία της χώρας από τη Μεταπολίτευση μέχρι το 2008 είναι ο ίδιες που ευθύνονται και για την κάκιστη διαχείριση της κρίσης.
Η μείωση του εισοδήματος του ελληνικού λαού κατά 25%, η εκτόξευση του ποσοστού της ανεργίας, το λουκέτο σε χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις, η μετανάστευση νέων ανθρώπων είναι μερικά από τα αποτελέσματα των προγραμμάτων διάσωσης που επιβλήθηκαν στη χώρα.
Στην Αριστερά ανατέθηκε από τον ελληνικό λαό να οδηγήσει τη χώρα σε μια δύσκολη πορεία κανονικοποίησης της οικονομίας και ανασυγκρότησης της παραγωγικής βάσης. Η έξοδος από τα Μνημόνια τον επόμενο Αύγουστο προϋποθέτει και τη διαμόρφωση ενός πολιτικού σχεδίου στον αντίποδα του νεοφιλελεύθερου σχεδίου της Δεξιάς. Σημαίνει βαθιές αλλαγές στο κράτος, στην οικονομία και την κοινωνία με κατεύθυνση τη δημοκρατία. Τις αλλαγές αυτές δεν είναι σε θέση να τις πραγματοποιήσει οποιοδήποτε κόμμα της αντιπολίτευσης, πολύ περισσότερο τα κόμματα που άτυπα συγκροτούν και συντηρούν ένα αντι-συριζικό μέτωπο.
Η κυβέρνηση, σταθμίζοντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας με τα μεγάλα δομικά προβλήματα που δυσκολεύουν την παραγωγική, τη θεσμική και την κοινωνική ανασυγκρότηση, πρέπει να θέσει ως προτεραιότητές της ζητήματα όπως η μείωση της ανεργίας, η αναστροφή της φθίνουσας πορείας του πληθυσμού, η εκροή νέων και εργαζομένων υψηλής κατάρτισης, η πολιτική προσέλκυσης επενδύσεων και βελτίωσης του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, η μείωση των κοινωνικών και περιφερειακών ανισοτήτων κ.λπ.
Γνωρίζουμε ότι ένα τέτοιο αναπτυξιακό σχέδιο πρέπει να υλοποιηθεί σε μια αρνητική εσωτερική συγκυρία, γι' αυτό και οφείλουμε να αξιοποιήσουμε όλα τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητές μας.
Το 2+4 που πρέπει να διαπνέει ως στόχος από εδώ και πέρα την πολιτική μας σημαίνει κάθοδο της κυβέρνησης και του στελεχικού δυναμικού του κόμματος στην κοινωνία, στους χώρους κατ' αρχάς με τους οποίους η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς Δεν πρέπει να διστάζουμε για μια τέτοια εξόρμηση. Εμείς είμαστε που παραλάβαμε μια χρεοκοπημένη χώρα, εμείς είμαστε που αντιστρέψαμε το πολύ αρνητικό κλίμα που προϋπήρχε της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, που κατορθώσαμε να μοιράζουμε για δεύτερη χρονιά κοινωνικό μέρισμα στους πιο αδύνατους κοινωνικά, που εξασφαλίσαμε πρόσβαση στη νοσοκομειακή περίθαλψη σε εκατομμύρια ανασφάλιστους συμπολίτες μας, που διασφαλίσαμε την πρώτη λαϊκή κατοικία...
Πόσα από αυτά και άλλα θα είχαν υλοποιηθεί με το γνωστό mail Χαρδούβελη;
