Ο νεοφιλελευθερισμός από την αρχή της εμφάνισής του έβαλε τρεις στόχους: ελάχιστη φορολόγηση, ελάχιστο κράτος, μοναδικός ρυθμιστής της κοινωνίας η αγορά. Μετά τρεις δεκαετίες εφαρμογής αυτής της πολιτικής στις χώρες όπου επικράτησε, το οικονομικό περιβάλλον θυμίζει τοπίο Α' Παγκοσμίου Πολέμου, είναι βομβαρδισμένο, στατικό, βρώμικο και παντού βασιλεύει η απελπισία.
Η χώρα μας, αφού πρώτα χρεωκόπησε ακολουθώντας τη συγκεκριμένη πολιτική, συνεχίζει κάτω από την πρόφαση της διάσωσης μια ακόμα χειρότερη, γνωστή ως μνημονική, με κύριο στόχο πλέον, την κατάλυση όλων των δημοκρατικών κατακτήσεων της κοινωνίας. Η απληστία της αγοράς, με άλλοθι τη μνημονιακή πολιτική, διέλυσε όλους τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους, γιγάντωσε την παραοικονομία, οχύρωσε θεσμικά τη φοροαπαλλαγή για τα μεγάλα συμφέροντα και αφαίμαξε την πραγματική οικονομία και τους εργαζόμενους με την επιβολή κάθε είδους φόρων.
Εχθρός της παραγωγικής ανάπτυξης είναι η παρασιτική ομάδα γύρω από τα κόμματα εξουσίας, που διαμορφώνει αναπτυξιακούς νόμους σύμφωνα με τα δικά της συμφέροντα, μακριά από τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας, που συναλλάσσεται εκτός φορολογικού συστήματος γνωρίζοντας ότι δεν θα ελεγχθεί, που παίρνει τις δημόσιες προμήθειες με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι.
Να ποιος είναι ο εχθρός του υγιούς ανταγωνισμού, ποιοι διαλύουν χιλιάδες επιχειρήσεις που δρουν στο πλαίσιο της νομιμότητας. Η πάνδηλη αποτυχία αυτής της πολιτικής και η δυσκολία εφαρμογής της οδηγούν την κυρίαρχη ομάδα που κυβερνά σε όλο και πιο αντιδημοκρατικές και αντισυνταγματικές επιλογές, σημάδι όχι μόνο του αδιέξοδου στο οποίο βρίσκεται, αλλά ταυτόχρονα και μιας επίδειξης θέλησης και αποφασιστικότητας ότι δεν σταματά μπροστά σε τίποτα.
***
ΤΩΡΑ όμως είναι η ώρα των μεγάλων αποφάσεων και όλων αυτών των επιλογών που θα ανατρέψουν το κλίμα και θα επαναφέρουν τη δημιουργία στη χώρα μας. Από αυτές θα κριθούμε εάν έχουμε οράματα και σωστές κατευθύνσεις για το μέλλον. Τα πάντα πρέπει να αρχίσουν από τη σωστή καταγραφή των αναγκών της κοινωνίας, να τεθούν προτεραιότητες, να ληφθεί υπόψιν η περιφέρεια με τις ιδιομορφίες που έχει, να σταματήσει να κυριαρχεί το κέρδος σαν μόνο κριτήριο ανάπτυξης. Ο διάλογος και η επιστημονική τεκμηρίωση αποτελούν εργαλεία στη διαμόρφωση της κοινωνικής συναίνεσης.
Η επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν επιθυμεί θέσεις εργασίας για να αποκομίσει μικροκομματικά οφέλη ενάντια στην κοινωνία είναι επικίνδυνη και κρύβει ιδιοτέλεια.
Η ανάπτυξη αρχίζει με τις χρηματοδοτήσεις, δημόσιες και ιδιωτικές, που πρέπει να συνυπάρχουν, να συμπληρώνει η μια την άλλη, στον ίδιο βαθμό που πρέπει να υπάρχει ένα πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων εθνικό μαζί με το ευρωπαϊκό. Το άγονο πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι ιδιωτικές επενδύσεις, η ανυπαρξία ενός προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, αλλά πάνω από όλα η ανικανότητά τους να υλοποιήσουν το ΕΣΠΑ κραυγάζει το αδιέξοδο της πολιτικής τους.
Η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων επιτυγχάνεται μέσα από επενδύσεις για ανάπτυξη νέων προϊόντων (και όχι μόνο για πάγια κεφαλαιουχικά αγαθά), από τη διασφάλιση συνεχούς ροής πρώτων υλών, από την εύκολη και φθηνή πρόσβαση σε όλα τα δίκτυα (μεταφορών, επικοινωνιών, ενέργειας) και τη συνεργασία μέσα από κοινές πολιτικές πωλήσεων. Σε μια προσπάθεια επανεκκίνησης της οικονομίας, κεντρικό ρόλο μπορούν να παίξουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, κυρίως αυτές που χρησιμοποιούν τοπικές πρώτες ύλες. Αυτό όμως χρειάζεται σχεδιασμό, στήριξη από σύγχρονα εγγυοδοτικά ταμεία, μα πάνω από όλα πολιτική βούληση.
***
Η ολέθρια επιμονή να θεωρούν εχθρό τους όλο το εργατικό δυναμικό της χώρας απαξίωσε και έδιωξε εκτός συνόρων το καλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τους νέους επιστήμονες και μάλιστα τους πιο εξειδικευμένους, φυγαδεύοντας μια επένδυση στη γνώση που δεν ήταν δική τους αλλά όλου του λαού. Στον ίδιο βαθμό απαξιώνουν με κάθε τρόπο και δικαιολογία την εκπαίδευση και την έρευνα, για την χειραγώγησή τους στο πλαίσιο της δικής τους καταστρεπτικής ιδεολογίας, στερώντας στην ουσία το μέλλον από τον τόπο. Αυτό το ζοφερό περιβάλλον πρέπει να πολεμήσουμε. Πρέπει να δημιουργήσουμε ανάπτυξη με προοπτική και όχι εις βάρος των επερχόμενων γενεών.
Την άποψη ότι μπορούμε να λεηλατούμε τον πλούτο της χώρας με απάνθρωπη απληστία, να ρουφάμε άμεσα χωρίς περιορισμούς και σχεδιασμό ό,τι υπάρχει κάτω από το υπέδαφος, να σπαταλάμε το φυσικό κάλλος σε μια γενιά, λες και δεν θα υπάρξει αύριο, να ξεζουμίζουμε όλο το ανθρώπινο δυναμικό την προωθούν αυτοί που είναι και η αίτια της καταστροφής μας. Τέλος, λοιπόν, στα σλόγκαν και τις προκάτ φράσεις, ήρθε η ώρα της πραγματικής ανασυγκρότησης, μιας ανασυγκρότησης όπου κυριαρχούν οι ανθρώπινες ανάγκες και η δημιουργικότητα του επιχειρείν.
