Υπάρχει αγωνία για τις διαβουλεύσεις μεταξύ Μέρκελ και Σουλτς για τον σχηματισμό κυβέρνησης στο Βερολίνο; Όσοι -τουλάχιστον- κατανοούν το διακύβευμα, αγωνιούν. Και αγωνιούν διότι το διακύβευμα δεν είναι η επίλυση του γερμανικού κυβερνητικού προβλήματος, αλλά τα άλματα που χρειάζεται η Ε.Ε. για την ολοκλήρωσή της. Διότι για πρώτη φορά η Γαλλία με τον Μακρόν βγαίνει μπροστά και καταθέτει σειρά τολμηρών προτάσεων στην κατεύθυνση της ολοκλήρωσης της ΕΕ. Και η ολοκλήρωση αφορά σε πρώτη φάση την οικονομική ενοποίηση και σε δεύτερη φάση και την πολιτική.
ΑΝ ΔΕΝ ήταν αυτά τα επίδικα, θα ήταν εύκολο για τη Μέρκελ να σχηματίσει την κυβέρνηση της “Τζαμάικα” έτσι όπως την ήθελαν οι Φιλελεύθεροι, δηλαδή πάνω - κάτω στη γραμμή Σόιμπλε, που πρότασσε τα συμφέροντα της Γερμανίας. Για τον λόγο αυτό οι διαβουλεύσεις για την “Τζαμάικα” δεν καρποφόρησαν. Διότι οι γερμανικές ελίτ είχαν λάβει το μήνυμα. Και ποιο ήταν το μήνυμα; Το μήνυμα ήταν ότι αν η Γερμανία συνεχίσει να πορεύεται στα ζητήματα της Ένωσης προτάσσοντας μόνο τα δικά της συμφέροντα, η Ένωση θα κινδυνεύσει με διάλυση.
ΟΙ ΙΔΕΕΣ Μακρόν ήρθαν την κατάλληλη στιγμή και επαναδιατυπώθηκαν αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές, με τον Γάλλο Πρόεδρο, συγκροτημένα επιθετικό προς τις γερμανικές αντιλήψεις, να τεντώνει μέχρι εκεί που δεν παίρνει τις προτάσεις του για κοινό προϋπολογισμό της Ευρωζώνης, για τη θέσπιση υπουργού Οικονομικών, για κοινό ευρωπαϊκό ταμείο αντικαταστάτη του ΔΝΤ, για πολιτικές ανάπτυξης και επενδύσεων. «Η Ευρώπη θα πρέπει να διαθέτει την ισχύ και τις δυνατότητες να δράσει αυτόνομα και κυρίαρχα» υπογράμμισε ανοίγοντας το θέμα της αυτόνομης αμυντικής λειτουργίας εκτός ΝΑΤΟ! Και η απάντηση του Μάρτιν Σουλτς αμέσως μετά την πρώτη συνάντησή του με την καγκελάριο Μέρκελ έδειξε ότι το μήνυμα έχει ληφθεί: «Η Γερμανία κινδυνεύει να χάσει σε εύλογο διάστημα τον ρόλο της στην ευρωπαϊκή πολιτική» είπε ο ηγέτης του SPD.
Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ σοσιαλδημοκράτης ηγέτης περιέγραψε τις ανάγκες και έδειξε τους στόχους αναφέροντας την περασμένη εβδομάδα: «Η ήπειρός μας δεν αντέχει άλλα τέσσερα χρόνια γερμανικής πολιτικής στην Ευρώπη όπως αυτή που ασκήθηκε από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Απαιτείται στενότερη συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με στόχο να υπάρξουν μέχρι το 2025 οι ‘Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης’. Οι χώρες που δεν συμφωνούν θα πρέπει να φύγουν από την Ένωση.
ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ δεν καταλαβαίνουν, η σημερινή Πολωνία και οι χώρες του Βίσεγκραντ, με τις απόψεις που κυριαρχούν σήμερα, δεν έχουν καμία θέση στη νέα ΕΕ. Όπως δεν έχει καμία θέση στην προεδρία της Ένωσης ο Πολωνός πολιτικός Ντόναλντ Τουσκ, που επιχείρησε να ρίξει τη βόμβα της διάσπασης, υποστηρίζοντας την Πολωνία και τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης που αρνούνται να δεχτούν τις ευρωπαϊκές αποφάσεις περί αναλογικής κατανομής προσφύγων.
ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ, λοιπόν, βρισκόμαστε πολύ κοντά στον σχηματισμό ισχυρής πλειοψηφίας γερμανικής κυβέρνησης με καθαρά ευρωπαϊκά προτάγματα. Τα νέα αυτά είναι ενθαρρυντικά για το κοινό μας μέλλον. Αρκεί να φανταστεί κανείς πόσο διαφορετικά θα ρυθμίζονταν τα ελληνικά προβλήματα το 2010 εάν υπήρχαν όλοι οι θεσμοί έτοιμοι να δράσουν με ομοσπονδιακού χαρακτήρα κριτήρια.
ΑΥΤΟ φαίνεται πως το έχει κατανοήσει απολύτως ο Έλληνας πρωθυπουργός, και είναι τιμητικό για τη χώρα μας να είναι πλέον σεβαστός συνομιλητής τόσο της γερμανικής ηγεσίας όσο και της γαλλικής. Ο Τσίπρας είναι ένας από τους πρωταγωνιστές στην ευρωπαϊκή σκακιέρα και παράγοντας σταθερότητας στην προοδευτική κατεύθυνση.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, για διαφορετικούς λόγους, άλλοι από στενό κομματικό συμφέρον, άλλοι από ιδεολογικούς περιορισμούς δεν μπορούν να δεχτούν το προφανές. Περί αυτού θα μπορούσε να μας μιλήσει και η κ. Γεννηματά, που παρακολουθεί τις συνόδους των Ευρωπαίων σοσιαλιστών και βλέπει από πρώτο χέρι την εκτίμηση που δείχνουν όλοι στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Δεν έχει όμως το θάρρος, και κυρίως την ελευθερία κινήσεων, καθώς τόσα χρόνια διαπλοκής αφαιρούν τη ζητουμένη ανεξαρτησία πολιτικής δράσης.
ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΦΑΝΕΣ στην περίπτωσή μας είναι η ενίσχυση της ευρωπαϊκής ενότητας και αλληλεγγύης τώρα που η απουσία των ΗΠΑ υπό την ηγεσία του Τραμπ μετατρέπεται, από παράγοντα επιλύσεων, σε παράγοντα δημιουργίας νέων προβλημάτων και αναταραχών στο παγκόσμιο πεδίο. Με λίγα λόγια, όπως και να το εξετάσει κανείς για τα εθνικά συμφέροντα, οι εξελίξεις στην Ευρώπη μας αφορούν περισσότερο από ποτέ στην πορεία της χώρας να επιστρέψει στην κανονικότητα με την ελευθερία που δικαιούται.
