Με μια δανεική μηχανή Zundapp, με κινητήρα boxer 750 cc, ανηφορίζαμε το βουνό. Οδηγούσαμε αργά στον παγωμένο, στριφτό δρόμο. Η μηχανή είχε ροπή από χαμηλά, σκληρό κιβώτιο, ωραία, απλωμένη ισχύ και καταπληκτικό ήχο. Καμιά φορά έσβηνε. Μπορεί να πάλευες και μισή ώρα με τη μανιβέλα να πάρει ξανά εμπρός. Τα μέλη της οργάνωσης, όμως, περίμεναν υπομονετικά στο ορεινό χωριό. Έπρεπε να κάνουμε τις εισηγήσεις, τις τοποθετήσεις γρήγορα - το σαββατόβραδο είναι πάντα σύντομο.
Οι σύντροφοι (τα τρία μέλη συν στη μικρή αδερφή που κράταγε ο μεγάλος) κι εμείς οι δύο καθοδηγητές, ο Βαγγέλης του κόμματος κι εγώ της Νεολαίας, συνεδριάζαμε με βιαστική σοβαρότητα. Ο ιμπεριαλισμός πνέει τα λοίσθια (όπως επαναλάμβανε ο Κώστας Χατζηαργύρης), αλλά πριν από την ολοκληρωτική κατάρρευσή του μπορεί να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνος. «Οι αγρότες, οι οικοδόμοι, οι ψαράδες, οι νέοι επιστήμονες βιώνουν τη σκληρότητα του συστήματος. Πρέπει να τους βοηθήσουμε να το συνειδητοποιήσουν». Οι νεολαίοι σημείωναν, έκρυβαν προσεκτικά τις κομματικές εφημερίδες. Ούτε που θα τις άνοιγαν, αλλά τις έπαιρναν, συν τα δέκα επιπλέον φύλλα που έπρεπε να πουληθούν σε σιωπηλούς και φοβισμένους φίλους.
Το χωριό είχε γυμνά χειμωνιάτικα πλατάνια, ανηφόρες, γριές που συνέρρεαν στα πλακόστρωτα. Μόλις τελειώσαμε με τις αποφάσεις και τα καθήκοντα (στρατολόγηση νέων μελών, αξιοποίηση του ΑΜΜ -δηλαδή του ατομικού μαζικού χώρου, προώθηση των εντύπων με τη γραμμή), τρέχαμε στο καφενείο. Λαός, ταβλαδόροι, πρεφαδόροι, επιθετικοί γέροι, η καημένη η κόρη του καφετζή. Πίναμε, φλυαρούσαν παλιοί αντάρτες ή περίπου παλικάρια, έλεγαν ιστορίες από το βουνό ή την αντίσταση στον τροχονόμο. Όταν μετά τα μεσάνυχτα επιστρέφαμε στην πόλη, τουρτουρίζαμε. Στη μηχανάρα ο κινητήρας φρέναρε απότομα με το κλείσιμο του γκαζιού, καμιά φορά «πέταγε κώλο» στα μουσκεμένα εσωτερικά των στροφών. Κομματικό καθήκον και ψυχαγωγία στη χειμωνιάτικη Σάμο.
Πέρασα στην ΑΣΚΤ και ξέχασα τις εξεταστικές και τη φροντιστηριακή καταπίεση αμέσως. Όλα ήταν υπέροχα. Ζωγραφική, Έρνεστ Φίσερ και κίνημα. Το τελευταίο, στον αστικό χώρο, είχε μια καταπληκτική πολυμορφία. Μαζικό, με όλες τις φυλές της Αριστεράς σε πλήρη ανάπτυξη, τους «οπορτουνιστές», τους «δογματικούς», τους «αριστεριστές». Τα σαββατόβραδα, όμως, με πειθαρχία και ακρίβεια, βρισκόμασταν οι Σαμιώτες φοιτητές με τους Ικάριους στα γραφεία πίσω από τη Ζωοδόχου Πηγής, κάναμε ένα Δ.Σ. συχνά διεκπεραιωτικό, για να πάμε εν συνεχεία στον «Φώντα» ή στο «Αχ - Βαχ» ή στον «Πειναλέοντα», να πιούμε και να μιλήσουμε για το κίνημα. Πάντα το πολιτικό καθήκον συνδυαζόταν με ταβέρνα. Συχνά περνούσαν συγγραφείς από τα τραπέζια να αγοράσεις το βιβλίο τους - μια αυτοέκδοση με ποιήματα ή αντάρτικες αναμνήσεις. Ο φοιτητής στην περιοχή του οποίου ξεμέναμε μετά τη λήξη της συγκοινωνίας είχε καθήκον να μας κοιμίσει. Οι πάροδοι της Πατησίων ή της Αχαρνών ήταν μικρές φοιτητουπόλεις.
Με τα χρόνια παγιώθηκε ένα κομματικός ανθρωπότυπος. Έφτανε στα χλωμά γραφεία κατά τις 11, άνοιγε τις εφημερίδες, συναντιόνταν με συντρόφους της επαρχίας, το μεσημέρι είχε συνεδρίαση. Κατά τις 3 παρά έφευγε - «Πάω στην κηδεία ενός συντρόφου» στο Περιστέρι. Ούζα μέχρι να νυστάξει. Μετά τη σιέστα, αργά το απόγευμα, είτε υπήρχε συνεδρίαση είτε μια εκδήλωση που έπρεπε να πάει ή μια προγραμματισμένη επίσκεψη στον τομέα ευθύνης. Άλλα ούζα εκεί. Το κομματικό καθήκον ήταν απλό και πληκτικό. Σημειώσεις από την εισήγηση του γραμματέα, εκφώνησή τους σε κάποια οργάνωση περιοχής ή επαγγελματικού κλάδου και τέλος.
Αυτή η σύνδεση κομματικού χρέους και πόσης πρέπει να οφείλεται στο ότι κανείς δεν περνούσε ωραία με το πρώτο. Ή ότι ο στεγνός κομματικός λόγος έπρεπε να βρει το λυτρωτικό ισοδύναμο. Πολλά ήταν προφάσεις για να βρεθείς με φίλους ή να δεις αυτό που έκρυβαν στα βαθιά τους μάτια τα κορίτσια. Πολλά χρόνια αργότερα, αυτά τα απλά απέκτησαν επαγγελματικά χαρακτηριστικά...
