Χάθηκε το φιλότιμο στα χρόνια τα δικά μας...
Αυτός ο κόσμος κι ο ντουνιάς δεν είναι φίλε μου για μας
Τραγούδι του Π. Τερζή
Αφορμή να θυμηθώ το παλιό τραγουδάκι ήταν δύο ρεπορτάζ που είδα στον ΣΚΑΪ για όλους τους ανθρώπους με ειδικά προβλήματα, τους ΑμεΑ που λέμε, όταν επιχειρούν να βγουν στην απάνθρωπη Αθήνα.
Το πρώτο ρεπορτάζ ήταν για έναν παραπληγικό σε αναπηρικό καροτσάκι. Ο άνθρωπος αυτός κυκλοφορούσε με το καροτσάκι του στους δρόμους για να ψωνίσει, να κάνει κάποιες δουλειές του.
Κυκλοφορώντας λοιπόν ο παραπληγικός κάποια στιγμή κατέβηκε με το καροτσάκι από το αφιλόξενο πεζοδρόμιο με τα χίλια εμπόδια και πέρασε στο οδόστρωμα. Όμως, ένας ταξιτζής που ερχόταν πίσω του εκνευρίστηκε και άρχισε να κορνάρει συνεχώς και επίμονα.
Όταν ο ανάπηρος του είπε ότι δεν μπορεί να πάει πιο γρήγορα το αμαξάκι του, ο ταξιτζής άρχισε να τον βρίζει χυδαία. Ναι, να βρίζει τον παραπληγικό με το αναπηρικό αμαξίδιο επειδή δεν μπορούσε να τρέξει…
Το δεύτερο ρεπορτάζ ήταν για μία τυφλή μεσήλικη γυναίκα. Και αυτή αναγκαζόταν να κάνει δρόμο μετ’ εμποδίων καθώς τα πεζοδρόμια έχουν μετατραπεί σε παγίδες, πότε με τα οχήματα που παρκάρουν επάνω τους, πότε με σκουπίδια και κάθε λογής εμπόδια.
Φυσικά η τυφλή γυναίκα κυκλοφορούσε με το μπαστουνάκι της για να μπορεί να αποφεύγει, με δυσκολία, τα εμπόδια. Εκεί λοιπόν που περπατούσε, ένας βιαστικός περαστικός έπεσε με τόση φόρα πάνω της, ώστε όχι μόνο την έριξε κάτω, αλλά της έσπασε και το μπαστουνάκι της... και έφυγε αμέριμνος, χωρίς να γυρίσει καν να δει τι έπαθε η τυφλή.
Εντάξει, δεν θέλω να πω ότι όλοι οι Έλληνες είναι αφιλότιμοι. Καθόλου δεν μου αρέσουν εκείνοι που κατηγορούν τους «νεοέλληνες» για όλα τα ελαττώματα υπονοώντας ότι οι ίδιοι είναι υπεράνω.
Καθώς όμως κυκλοφορώ με δίτροχο, μπορώ να βεβαιώσω πως η ανομία, η αφιλοτιμία και η αναισθησία των οδηγών αυτοκινήτων βαίνει αυξανόμενη στα χρόνια της κρίσης.
Το ρεκόρ αφιλοτιμίας πάντως έχει το Δημόσιο, που βασάνισε πολλές ημέρες εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες οι οποίοι συνωστίζονταν από τη νύχτα τρεις έως έξι ώρες για μία κάρτα. Ούτε μία παραίτηση, βρ’ αδερφέ!!!
ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΕΜΠΙΛΑΣ
