της Γεωργίας Παπαγεωργίου
Κατά τη διάρκεια πρόσφατης στάσης εργασίας στις συγκοινωνίες, δύο συμπολίτες περίμεναν τη λήξη και συζητούσαν τον λόγο της στάσης. Ένας άνθρωπος 70 χρόνων ξεκινά κάθε πρωί το ταξίδι του διάρκειας 3-4 ωρών από το κέντρο της Αθήνας για τη Σαλαμίνα. Βοηθά τον γιο του, που έχει ταβέρνα εκεί. Εξιστορούσε πώς για 40 χρόνια δούλευε διπλές και τριπλές βάρδιες ξεχνώντας τι σημαίνει Χριστούγεννα, Πάσχα, γιορτές, καλοκαιρινές άδειες, μπερδεύοντας τις ημέρες. Εκείνος πήγαινε καθημερινά σε οργανισμό του Δημοσίου. Στο συγκεκριμένο πόστο εργάζονταν 15 άτομα. Οι 14 πήγαιναν κάθε 1η και 15η του μηνός μόνο για να πληρωθούν. Ήταν οι σύζυγοι των προϊσταμένων. Στόχος του τότε ήταν -τι ειρωνεία σήμερα- μια καλή σύνταξη, η οποία δεδουλευμένη σύνταξη του μειώθηκε στο 1/3. Μετά από προβλήματα υγείας, μετά τη φροντίδα των άρρωστων γονιών του, μετά από παιδιά που έχει να συνδράμει (γιατί άλλωστε έτσι λειτουργεί η ελληνική οικογένεια), επιμένει: «Είμαι δυνατός».
Όπως κάθε νόμισμα, έτσι και η απεργία έχει δύο όψεις. Τουλάχιστον οι άπειρες ώρες αναμονής για τις συγκοινωνίες σε τέτοιες περιπτώσεις αποτελούν ωραίο έναυσμα για να ανακαλύψει κανείς πώς σκέφτονται οι άνθρωποι. Από τη μια πλευρά δείχνουν κατανόηση στην ανάγκη για αντίδραση. Η συνομιλήτρια του παραπάνω κυρίου εξηγούσε πως η απεργία και η αποστολή βιογραφικών σήμερα έχουν την ίδια ακριβώς λειτουργία: Δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα, αλλά υπάρχει τουλάχιστον η αίσθηση της αντίδρασης, της κινητικότητας. Η αντίδραση των εργαζομένων αφορούσε και το επιβατικό κοινό, αλλά και τους εργαζόμενους. Αφενός οι μεν ταλαιπωρήθηκαν με την έλλειψη οργάνωσης και τις ουρές στα εκδοτήρια για τις ηλεκτρονικές κάρτες. Αφετέρου τώρα πια θα καταργηθούν αρκετές θέσεις εργασίας στα ταμεία του μετρό και του ΗΣΑΠ, αφού τον ρόλο αυτό θα αναλάβουν ως επί το πλείστον τα μηχανήματα.
Υπάρχουν κι εκείνοι που επιμένουν να βλέπουν μόνο από τη δική τους σκοπιά ένα πρόβλημα, εφόσον θίγονται οι ίδιοι. Ίσως -και αυτή θα ήταν η αισιόδοξη οπτική- να αποτελεί μειοψηφία η τελευταία κατηγορία πολιτών.
Μέτα από όλα όσα συμβαίνουν σήμερα και όσα διαδραματίζονται εγχώρια, αλλά και στο εξωτερικό, είναι ξεκάθαρο ότι ο άνθρωπος είναι πιο ανθεκτικό είδος απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς. Προσαρμόζεται και εναρμονίζεται στις τρέχουσες συνθήκες ακούγοντας το ένστικτο της επιβίωσης. Αυτό είναι μια κατάκτηση των ανθρώπων. Βέβαια, ο Jiddu Krishnamurti, Ινδός θεοσοφιστής, έλεγε, ότι «δεν είναι δείγμα υγείας να είσαι καλά προσαρμοσμένος σε μια βαθιά άρρωστη κοινωνία».
