Ο Αμίρ είναι ένας εντεκάχρονος που ήρθε με την οικογένειά του από το Αφγανιστάν. Και πιστεύω ότι καταλαβαίνουμε όλη τη διαδρομή που έκαναν μέχρι τη χώρα μας, εδώ δυτικά της Εδέμ.
Ο Αμίρ ξυπνά κάθε πρωί και πηγαίνει σχολείο. Μια ταμπέλα αντί για την ελληνική σημαία στάθηκε η αφορμή για να γνωρίσει και τις δύο πλευρές της Ελλάδας. Η Ελλάδα που του δίνει το δικαίωμα να είναι όπως όλοι οι άλλοι μαθητές στο σχολείο. Ισότιμος. Και η άλλη που του αφαιρεί το δικαίωμα αυτό. Που θέλει να τον διώξει. Που επί ώρες σχεδίαζε πώς να πετάξει πέτρες και σπασμένα μπουκάλια στο δωμάτιο που κοιμόταν και να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή ενός απροστάτευτου παιδιού σε ένα απροστάτευτο σπίτι.
Όσο δειλοί είναι αυτοί οι νταήδες που στα κρυφά σχεδιάζουν κι εκτελούν κάθε έννοια ανθρώπινης αξίας και ηθικής, τόσο γενναία πρέπει να σταθούμε όλοι εμείς στο πλευρό του Αμίρ. Του κάθε Αμίρ, της Ελένης, του Τζόρτζιο, του Ιβάν ή όπως αλλιώς λέγεται κάθε παιδί οικογένειας μεταναστών ή προσφύγων που μένει πλέον σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη.
Οι μικροί Αμίρ είναι το μέλλον αυτής της Γης. Οι νταήδες είναι το παρελθόν που διεκδικεί το δικό μας παρόν και μέλλον. Δεν τους το δίνουμε. Δεν θα καληνυχτίσουμε τον Αμίρ όπως τον μικρό Αϊλάν. Δεν θα πούμε “Καληνύχτα Κεμάλ” γιατί αυτός ο κόσμος πρέπει και μπορεί να αλλάξει.
