Του Γιώργου Μαθόπουλου*
Όταν η επίσημη ανεργία βρίσκεται σε απαγορευτικά επίπεδα για την ευημερία ενός λαού μιας ευνομούμενης Πολιτείας, τότε κανείς δεν μπορεί να νιώθει εφησυχασμένος για τα όποια μικρά επιτεύγματά του στην καταβαλλόμενη προσπάθεια για τη μείωσή της. Προσπάθεια που αποτελεί ζητούμενο στις μέρες μας, καθώς δεν μπορεί να απασχολεί πλέον το ποιος, το πότε και το γιατί, αλλά το πώς, σε ποια βάση προοπτικής και με ποια ωφελιμότητα.
Η εμπειρία της κοινωνίας στη δίνη της οικονομικής κρίσης δεν αφήνει περιθώρια κοινωνικής ελπίδας χωρίς εθελοντισμό με αλληλεγγύη, με ενδυνάμωση του συνεργατισμού, της ψυχικής ανάτασης, για ανάκαμψη της οικονομίας και της κοινωνίας. Γνωρίζει πλέον καλά ότι η ίδια δεν πλούτισε με τα οικονομικά τερτίπια των πολιτικών της εκπροσώπων και των επιλογών τους στην εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής στις δεκαετίες από τη Μεταπολίτευση και ώς σήμερα. Αντιλαμβάνονται ακόμα και οι πλέον δύσπιστοι ότι η συμμετοχή με συνεργατισμό και αλληλεγγύη αποτελεί μονόδρομο για την οικονομική και κοινωνική επιβίωση, κάτι που το γνωρίζουν καλά εκείνοι που βρέθηκαν στη δίνη της οικονομικής κρίσης, γιατί πλέον ξέρουν, ότι κανείς δεν θα τους χαρίσει τίποτα, όπως δεν το έκανε και στα χρόνια της ανεξέλεγκτης ευημερίας, την οποία τεχνηέντως οδηγήθηκαν να υπερασπίζονται αφελώς.
Σήμερα, έννοιες - εργαλεία, όπως η Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία, αποκτούν περιεχόμενο και αναζητούν υλοποίηση σε όλα τα πεδία, της επιχείρησης, της κατανάλωσης και του επαγγελματικού εξοπλισμού που σκουριάζει κλειδωμένος, με στόχο να μειωθεί το μεγάλο ποσοστό ανεργίας που πλήττει χιλιάδες πολίτες. Είναι τα μικρά εκείνα σημεία συνάντησης με στόχο τον κοινωνικό συνεργατισμό, με προοπτική την καθημερινή επάρκεια όλων, στη βάση συλλογικότητας, αλληλοσεβασμού, αποδοχής, εμπιστοσύνης και ποιότητας, αντί της ευτέλειας και του εύκολου πλουτισμού των δυνάμεων που νέμονται τον κοινωνικό ιδρώτα. Αποτελούν ζητούμενα για τον πολίτη που τολμά, και η διευκόλυνση της Πολιτείας για γρήγορα αποτελέσματα, σε αυτή την κατεύθυνση, επιβεβαιώνει τη στρατηγική της.
Η χώρα και η κοινωνία μας βασίστηκαν στον ατομικισμό και οδηγήθηκαν στα οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα που όλοι σήμερα βιώνουμε. Αυτό μπορεί να αλλάξει αν αυτές οι δυνάμεις της κοινωνίας, στοχεύοντας στον κοινωνικό συνεργατισμό, συναντηθούν στη βάση των ειδικών τους δραστηριοτήτων και οικονομικών τους μεγεθών και συνεργαζόμενες -με καλύτερους όρους παραγωγής και κόστους προϊόντος- να αντέξουν στον ανταγωνισμό και να ανακτήσουν έτσι και τη χαμένη τους επιφάνεια διαβίωσης.
Καθένας μπορεί να εφαρμόσει αυτά στον τομέα του αν αποβάλει τη νοοτροπία του ατομικού πλουτισμού και ταυτίσει την εργασιακή του σταθερότητα με αυτή της κοινωνικής οικονομικής ισορροπίας ως μέγιστη προοπτική ζωής. Αυτή την προοπτική της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας η κυβέρνηση δείχνει να την έχει αντιληφθεί, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για να τη διευκολύνει, με νομοθετήματα τα οποία ενθαρρύνουν τον συνεργατισμό και παρέχουν δυνατότητες έως και ανατροπής τής κακώς εννοούμενης ανάπτυξης. Θα πρέπει να σκεφτούμε τον ανεκμετάλλευτο πρωτογενή πλούτο της χώρας και πάνω σε αυτόν να οικοδομήσουμε τους όρους του συνεργατιμού.
Είναι ωστόσο κρίσιμο να επισημανθεί ότι τα παραπάνω καλούνται να βασιστούν σε ένα αναχρονιστικό Δημόσιο, με την καινοτομία υποβαθμισμένη, με πρωτογενή παραγωγή χωρίς προτεραιότητα, με οργάνωση που δεν έχει στρατηγική και με τον χρόνο να μετρά αντίστροφα. Ωστόσο, όλα αυτά μπορούν να διορθωθούν αν καταστούν σημεία αιχμής τής πολιτικής βούλησης των κυβερνώντων στη βάση ουσιαστικής δημοκρατικής διαβούλευσης.
* Ο Γιώργος Μαθόπουλος είναι πρόεδρος του Μη Κερδοσκοπικού Σωματείου Ατραπός Κηφισιάς
