Είναι δύσκολο να συστήσω ένα δικό μου πρόσωπο τόσο κοντινό όσο αυτό του πατέρα μου. Οι μνήμες πολλές, τα συναισθήματα έντονα. Όσοι τον γνώρισαν, τον εκτίμησαν βαθιά. Εκτίμησαν αυτήν την άνευ όρων παράδοσή του. Την αυτοθυσία του. Νιώθω λοιπόν την ανάγκη καταρχήν να τους αφήσω να μιλήσουν αυτοί επιλέγοντας έναν επιστήθιο φίλο του -από τα πανεπιστημιακά χρόνια, συμπολεμιστή στην Αλβανία και σύντροφό του στην Αντίσταση-, τον Σταύρο Αβδούλο, ο οποίος στις 13 Οκτωβρίου του 1996 εκφώνησε στη βάπτιση της «Πλατείας Μίλτου Αλικάκου» στο όνομά του, τον παρακάτω λόγο (αποσπάσματα):
«(...) Η εθνική δράση του Μίλτου άρχισε από το Αλβανικό Μέτωπο. Προσχώρησε στο ΕΑΜ αμέσως μετά την ίδρυσή του και στο πρώτο εξάμηνο του 1942 ανέλαβε να οργανώσει τον εφεδρικό ΕΛΑΣ στον κεντρικό Πειραιά φανερώνοντας την οργανωτική του ικανότητα και τα ηγετικά του προσόντα.
Στις αρχές του 1943 το 4ο Εφεδρικό Τάγμα του ΕΛΑΣ με διοικητή τον Μίλτο Αλικάκο ήταν πραγματικότητα. Για οικονομία χρόνου, όμως, θα περιοριστώ στην περιγραφή της κορυφαίας προσφοράς του. Ήταν το πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου του 1944, την προηγουμένη της αποχώρησης των γερμανικών στρατευμάτων από την πατρίδα μας, τότε που επέσπευσαν την αναχώρηση τους για να μην αιχμαλωτιστούν από τους Σοβιετικούς. Οι Γερμανοί, βλέποντας ότι ο πόλεμος έγερνε με τους συμμάχους, είχαν υπονομεύσει όλες τις λιμενικές εγκαταστάσεις και τις αποθήκες υλικών με εκατοντάδες τόνους εκρηκτικές ύλες.
Για όλα αυτά ήταν ενημερωμένες οι αντιστασιακές οργανώσεις του Πειραιά γνωρίζοντας και τα σημεία όπου κατέληγαν οι καλωδιώσεις, από τις οποίες θα γινόταν η πυροδότηση για τις ανατινάξεις. Ο κίνδυνος ήταν μεγάλος και οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ έπρεπε να μην καθυστερήσουν διότι είχαν αρχίσει οι ανατινάξεις στο Πέραμα.
Η ηγεσία έπρεπε να δράσει αμέσως. Είχε πλήρη συναίσθηση ότι η επιχείρηση καταστροφής των καλωδιώσεων ήταν τρομερά επικίνδυνη, αλλά και αναγκαία. Την ευθύνη εκτέλεσης αυτής της επιχείρησης την ανέλαβε ο Μίλτος Αλικάκος. Εκείνοι που συμμετείχαν σε αυτήν την αποστολή ήταν όλοι τους γενναίοι αγωνιστές και αποφασισμένοι, δώσανε εκείνες τις ώρες ραντεβού με τον θάνατο. Θρηνήσαμε νεκρούς. Όμως η επιτυχία ήταν πλήρης και το λιμάνι, η Ηλεκτρική σώθηκε, μαζί και όλος ο Πειραιάς, που σε διαφορετική περίπτωση οι ζημιές του θα ήταν ανεπανόρθωτες...
(...) Δύο λόγια και για τον άνθρωπο Μίλτο Αλικάκο. (...) υπήρξε στη ζωή του σεμνός, έντιμος, ανιδιοτελής και ανεξίκακος(...) Απέφευγε τη δημόσια προβολή. Δεν ήθελε να μιλάνε για τον εαυτό του και την προσφορά του στην Αντίσταση”.
Κάπως έτσι σε έβλεπαν και σε θυμούνται οι σύντροφοί σου... έτσι σε θυμάμαι και εγώ. Δεν είχες χρόνο να με φτιάξεις νωρίτερα, έτσι σε γνώρισα μόνο μεγάλο. Είσαι ο άνθρωπος που θεμελίωσε τον κόσμο μου. Αναγεννησιακός, ανθρωπιστής. Σκέφτομαι τα λόγια σου: έχουμε χρέος να αγωνιστούμε όπως και να ’χει. Έχουμε χρέος να παραδώσουμε ένα καλύτερο κόσμο στα παιδιά μας.
Μέσα μου συνδέεσαι πάντα με κάποια απόδειξη ελευθερίας και σύνδεσης με το παρελθόν, από το οποίο μπορεί να αντλήσει το μέλλον μου-μας. Συνέδεσες το όνομά σου για πάντα με το φως -και τι σύμπτωση! έσωσες την Ηλεκτρική και τον Πειραιά από την ανατίναξη - όπως και άλλοι βέβαια - διατήρησες τη φλόγα.
Αυτό κληροδότησες στην εγγονή σου και σε μένα.
Σε ευχαριστώ πατέρα...
Αντιγόνη Αλικάκου
