Η "Αυγή" εκδόθηκε ως φωνή της διωκόμενης Αριστεράς και του κόμματος της ΕΔΑ τη δεκαετία του 1950. Δύσκολα χρόνια, σχεδόν παρανομίας, με διώξεις, φυλακίσεις, εκτελέσεις για πολιτικά φρονήματα. Η ηττημένη του εμφυλίου Αριστερά προσπαθούσε τρεκλίζοντας να βρει τον κοινοβουλευτικό βηματισμό της, σε μεγάλο βαθμό να σωθεί από τη διωκτική λύσσα των νικητών. Η καθαρεύουσα γλώσσα δεν ανταγωνιζόταν τη ευθύβολη ματιά.
Το 1964 για παράδειγμα, με διευθυντή τον Πότη Παρασκευόπουλο, προειδοποιούσε εύστοχα για επερχόμενο πραξικόπημα. Μετά τη χούντα ξανακυκλοφόρησε στηρίζοντας το ΚΚΕ εσωτερικού και τις δυνάμεις της Ανανεωτικής Αριστεράς. Μετά την περίοδο του Συνασπισμού και εν συνεχεία του ΣΥΡΙΖΑ η "Αυγή" ήταν πάντα εδώ. Ένα ΕΔΩ πολύ ισχυρό όχι μόνο πολιτικά, αλλά γλωσσικά, θεματικά, συναισθηματικά. Πάντα εδώ. Η μόνη διακοπή ήταν λόγω της χούντας, με βίαιη διακοπή της κυκλοφορίας της.
Δεν χρειάζεται να απαριθμήσω φωνές, γραφείς, στιγμές, πρόσωπα. Με ενδιαφέρει όμως να σταθώ στην προσωπική μου σχέση. Στο σπίτι μας προδικτατορικά αγοράζονταν η "Αυγή", τα "Νέα", η "Ελευθερία". Μεταδικτατορικά η "Αυγή", το "Βήμα", η "Καθημερινή" και ο "Ριζοσπάστης".
Η "Αυγή" είχε πάντα την ποιότητα να συναναγνωστεί, να συγκριθεί, να συνομιλήσει, να αντιδικήσει. Τη δεκαετία του 1990 μέχρι και το τέλος της (Ιούνιος 1999), ο πατέρας μου ο Αλέξης κρατούσε τη στήλη «Εξ αφορμής» με τα εξαιρετικής πυκνότητας κείμενά του. Αρκετά χρόνια αργότερα, η "Αυγή" μού κάνει την τιμή να με φιλοξενεί ως συνεργάτη του κυριακάτικου φύλλου.
Η αγχωμένη πάντα και πιεσμένη αποστολή του κειμένου συνδέεται με το τέλος της εβδομάδας, με τις μικρές συνήθειες της Παρασκευής. Απογευματινά ψώνια στο σούπερ μάρκετ, βραδινό σινεμά ή ταβέρνα με φίλους ή, το καλύτερο, σπίτι με την οικογένεια, με τα κορίτσια μου. Τα τελευταία βουλευτικά χρόνια η αποστολή του κειμένου συνδέεται με αγωνία. Και για τη δουλειά του σαββατοκύριακου, αλλά και γιατί η "Αυγή" συμπεριλαμβάνει (και χωνεύει) όλες τις αντιφάσεις που συνδέουν την κυβέρνηση με την ιδεολογία.
Η "Αυγή" πρέπει να είναι ο φορέας της είδησης και της αντίρρησης, της στήριξης και της κριτικής, του εύληπτου κειμένου και του σύνθετου συλλογισμού. Δύσκολες εξισώσεις, αλλά η "Αυγή" μπορεί σε ικανοποιητικό βαθμό να τις λύνει. Τη δύσκολη εξίσωση όμως της κυκλοφορίας δεν μπορεί να τη λύσει. Η σταδιακή πτώση της κυκλοφορίας σχετίζεται βεβαίως με την κρίση του παραδοσιακού Τύπου. Όλες οι εφημερίδες έχουν συμπιεστεί μαζί με την καθημερινή αναγνωστική συνήθεια.
Ο χρόνος ανάγνωσης δεν υπάρχει, οι χώροι ανάγνωσης έχουν αλλάξει, ο Τύπος ανάγνωσης και πρόσληψης της πληροφορίας έχει αναδιαρθρωθεί. Είναι προφανές ότι η γιγαντοοθόνη στο καφενείο για τους ηλικιωμένους και τα smartphones για τους νεότερους καταλαμβάνουν τον αναγνωστικό χώρο, τον αντιληπτικό τρόπο, τον διαθέσιμο χρόνο.
Εν τούτοις η σχέση της εφημερίδας της Αριστεράς με τον αναγνώστη της ορίζεται σε μια βαθύτερη στοιβάδα. Την πολιτική ταυτότητα του αναγνώστη της, κυρίως τον δημόσιο λόγο του.
Το μοναχικό πιστό μέλος στο ορεινό χωριό, οι διανοούμενοι της μικρής πόλης, τα εναλλακτικά αγροτικά στελέχη στην περιφέρεια, ο πεισματάρης ηλικιωμένος που δεν διστάζει να πλακωθεί στο καφενείο για τη μείωση της σύνταξης, ο φοιτητής που αντιδικεί με τους εξωκοινοβουλευτικούς για τις πολιτικές του υπουργείου Παιδείας, όλοι αυτοί ταυτοποιούνται δημόσια με την "Αυγή", χρειάζεται να είναι ενεργητικοί πολιτικοί αναλυτές και όχι απλοί καταναλωτές του κειμένου.
Αυτή η γείωση, η διασύνδεση με το μοναχικό μέλος, με το στέλεχος, με τον παλιό αριστερό του βιώματος, με τον νέο αριστερό, αυτή η σχέση δεν έχει αποκατασταθεί ή δεν έχει συναφθεί. Οι οργανώσεις πρέπει να βοηθήσουν. Θα βοηθηθούν και οι ίδιες, θα βοηθηθούμε όλοι στον δύσκολο δρόμο.
