Μια ματιά στις ελληνικές ιστοσελίδες και στα πρωτοσέλιδα των ελληνικών εφημερίδων δείχνει ότι το ενδιαφέρον στη χώρα μας για τις σημερινές γερμανικές εκλογές είναι πολύ μεγάλο, ίσως μεγαλύτερο, όπως χαριτολογούσε ένας Γερμανός συνάδελφος, από το αντίστοιχο στη Γερμανία.
Εξίσου μεγάλο είναι το ενδιαφέρον και στην υπόλοιπη Ευρώπη, με εξαίρεση την Ισπανία, όπου το μείζον ζήτημα είναι εάν θα γίνει τελικά το δημοψήφισμα για την ανεξαρτητοποίηση της Καταλωνίας και εάν ο αυταρχισμός της κεντρικής κυβέρνησης -που προσπαθεί να το εμποδίσει βάζοντας φυλακή στελέχη της τοπικής εξουσίας- θα προκαλέσει έκρηξη.
Υπάρχει λόγος γι’ αυτή την... υπερβολική δόση ενημέρωσης για τα τεκταινόμενα στη Γερμανία, καθώς σχεδόν τα πάντα στη Γηραιά Ήπειρο έχουν μπει εδώ και καιρό στην αναμονή, αφού Βρυξέλλες, Παρίσι, Αθήνα - αλλά και οι υπόλοιπες χώρες του Νότου, οι χώρες του Βίσεγκραντ κ.λπ.- περιμένουν κάτι να αλλάξει, κάτι να κάνει πιο ώριμες τις απαραίτητες από καιρό αποφάσεις από τις κάλπες του Βερολίνου.
Το παράδοξο είναι ότι οι περισσότεροι εναποθέτουν τις ελπίδες τους για να δρομολογηθούν μετεκλογικά οι αλλαγές στην Ευρώπη στο να μην αλλάξει η σύνθεση του κυβερνητικού συνασπισμού στη Γερμανία.
Αφού η πιθανότητα να εκθρονιστεί η Άνγκελα Μέρκελ από την καγκελαρία από τον Μάρτιν Σουλτς έπαψε να υφίσταται από μήνες, στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες φαίνονται πεπεισμένοι ότι το Βερολίνο θα είναι πιο... ευεπίφορο στις συζητήσεις για τη νέα αρχιτεκτονική της Ευρώπης εάν παραμείνουν οι Σοσιαλδημοκράτες ως εταίροι στην κυβέρνηση.
Τους πιστώνουν ότι είναι φιλοευρωπαϊστές, ότι είναι διατεθειμένοι να δώσουν σκληρότερες μάχες απ’ ό,τι την προηγούμενη τετραετία για μια στροφή στην κοινωνική πολιτική - ενώ στο πρόσωπο των Σουλτς και Ζίγκμαρ Γκάμπριελ βλέπουν συμμάχους για μια “ευρωπαϊκή Γερμανία”. Αντίθετα εκτιμούν ότι η τυχόν συνεργασία των Φιλελευθέρων (FDP) με τη Μέρκελ θα λειτουργήσει στην κατεύθυνση της “γερμανικής Ευρώπης”.
Και μια κουβέντα για τα δικά μας: Εάν θεωρείται μια φορά δύσκολος εταίρος ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ως απόλυτος κυρίαρχος του Eurogroup, θα είναι δυο φορές πιο δύσκολος -αν και όχι τόσο κυρίαρχος- ο τυχόν διάδοχός του από τους Φιλελεύθερους Κρίστιαν Λίντνερ. Βέβαια, όλα αυτά είναι σενάρια και θα κριθούν, πρώτον, από τα ποσοστά που θα βγάλουν οι κάλπες και, δεύτερον, από τις διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης στο Βερολίνο, οι οποίες μπορεί να κρατήσουν πολύ.
