Του Γιάννη Κουτσοκώστα
Η επένδυση στη Χαλκιδική και το ναυάγιο στη Σαλαμίνα δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Φαινομενικά. Γιατί επί της ουσίας έχουν και παραέχουν. Μιλάμε για δυο παράλληλες μείζονες κρίσεις, που ξέσπασαν ξαφνικά και απρόβλεπτα, πήραν διαστάσεις, έχουν ήδη οικολογικές και οικονομικές επιπτώσεις, ενώ τεχνηέντως κάποιοι επιδιώκουν να προκαλέσουν και πολιτικές παρενέργειες.
Το δυστύχημα είναι ότι, αν και βρισκόμαστε ακόμα στην ώρα της μάχης, δεν επιλέγεται η ψύχραιμη αντιμετώπισή τους αλλά οι κραυγές και τα αναθέματα. Δεν επιλέγεται η συνετή και ορθολογική διαχείριση των προβλημάτων που δημιουργούνται, αλλά χρησιμοποιούνται τα προβλήματα ως μια... χρυσή ευκαιρία για... μαύρη προπαγάνδα, πολιτικούς αντιπερισπασμούς και κυρίως για αντιπολίτευση χωρίς όρους και όρια.
Πρώτη μπήκε στο χορό η αντιπολίτευση, σχεδόν στο σύνολό της. Με μικροκομματικά κριτήρια και κοντόφθαλμες προσεγγίσεις. Ο ίδιος ο αρχηγός της Ν.Δ. Κυριάκος Μητσοτάκης -με ανάρτηση στο Τwitter - έσπευσε από τους πρώτους να συνδέσει πολιτικά τις δυο κρίσεις και να κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι «αδιαφορεί για την καταστροφή στη Σαλαμίνα, αλλά μπλοκάρει την επένδυση στη Χαλκιδική στο όνομα της δήθεν οικολογικής ευαισθησίας».
Και αυτός και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, κάποιες φορές ακόμα και το ΚΚΕ, εμφανίζονται -σωστά- οικολογικά ευαίσθητοι για την πραγματική καταστροφή στον Σαρωνικό, αλλά για τη Χαλκιδική και την επίσης πραγματική καταστροφή στις Σκουριές δείχνουν να μην αναγνωρίζουν την οικολογική ευαισθησία των άλλων -αυτή είναι δήθεν ευαισθησία. Δεν αναγνωρίζουν καν την εκβιαστική, παρελκυστική τακτική των Καναδών. Βλέπετε, αυτοί θεωρούνται ...επενδυτές και οι επενδυτές, ως γνωστόν, έχουν πάντα δίκιο, όποιοι και αν είναι, ό,τι και αν κάνουν.
Ανάλογα επιλεκτική είναι και η ευαισθησία για το ναυάγιο στη Σαλαμίνα και τη ρύπανση στις ακτές της Αττικής. Πανστρατιά, αυτοψίες, δηλώσεις και καταγγελίες για ολιγωρία, όχι του κρατικού μηχανισμού, αλλά της κυβέρνησης και των αρμόδιων υπουργών στην αντιμετώπιση της οικολογικής καταστροφής. Καμία ευθύνη στην πλοιοκτήτρια εταιρία, παρά μόνον για να καταγγελθεί το υπουργείο Ναυτιλίας γιατί έδωσε παράταση ενός μήνα στο συγκεκριμένο πλοίο.
Καμία αναφορά στον...αγγελικά πλασμένο κόσμο των μικρών ή μεγαλύτερων εφοπλιστών, που δραστηριοποιούνται στα πελάγη ίσως όχι -τώρα πια- με μονοπύθμενα σαπιοκάραβα, αλλά συνήθως με απύθμενη ασυδοσία. Βλέπετε αυτοί θεωρούνται ...επενδυτές της θάλασσας. Και αυτοί έχουν πάντα δίκιο ακόμα και αν τα κάνουν ...θάλασσα.
Ασφαλώς και είναι δικαίωμα αλλά και υποχρέωση όλων να κρίνουν, να ελέγχουν και να επικρίνουν την κυβέρνηση, τους υπουργούς, την κρατική μηχανή για όλα. Τη στιγμή που πρέπει και όχι την ώρα της μάχης. Πάνω και για τις πραγματικές ευθύνες της κυβέρνησης και των κρατικών λειτουργών και όχι για μικροκομματικές ή άλλου είδους σκοπιμότητες.
Γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με μια αντίφαση: Στην αντίθεση ανάμεσα στο «δημόσιο και το ιδιωτικό», που υποκρύπτει η υπόθεση των Σκουριών, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, το καθένα με τις αποχρώσεις του, τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ του «ιδιωτικού». Και στην ίδια αντίθεση στην υπόθεση της ρύπανσης του Σαρωνικού, πάλι με τις εξαιρέσεις τους, τάχθηκαν αναφανδόν κατά του «δημόσιου».
Δεν είναι παράδοξο; Είναι, αλλά εξηγείται: ό,τι λάμπει στις Σκουριές δεν είναι πάντα χρυσός και ό,τι βρωμίζει τον Σαρωνικό δεν είναι ...μαύρος χρυσός. Στη Χαλκιδική και στις ακτές της Αττικής συμπυκνώνονται αυτές τις ημέρες σχεδόν όλες οι παθογένειες, που ταλανίζουν δεκαετίες τώρα το πολιτικό σύστημα, το «επιχειρείν» αλλά και την ενημέρωση των πολιτών αυτής της χώρας.
Κυρίαρχες παθογένειες; Πολιτική αντιπαράθεση χωρίς κανόνες και όρια, επιχειρηματικότητα ασύδοτη και κρατικοδίαιτη και ενημέρωση ελεγχόμενη και κατά παραγγελία. Κόμματα που «παίζουν» επιχειρηματικά παιχνίδια «υιοθετώντας» επιχειρήσεις και επιχειρηματίες, εταιρίες που «παίζουν» πολιτικά παιχνίδια «υιοθετώντας» κόμματα και πολιτικούς και «υιοθετημένα» μέσα ενημέρωσης, έτοιμα και πρόθυμα να παίξουν και πολιτικά και επιχειρηματικά παιχνίδια.
Τελικά, μάλλον δεν πρόκειται για παθογένειες αλλά για ανοιχτές πληγές, που για να κλείσουν και να γιατρευτούν θέλει δουλειά πολλή. Και από πολλούς.
