Ήταν κάποτε μια Ευρωπαϊκή Ιδέα που ήθελε όταν μεγαλώσει να γίνει οικονομική και πολιτική ένωση, με κοινωνική συνοχή και όλο και πιο πολλές ελευθερίες. Καθώς μεγάλωνε, όμως, ατροφούσαν ολοένα και περισσότερο τα πολιτικά χαρακτηριστικά της, οι ελευθερίες περιορίζονταν στα εμπορεύματα και τις τραπεζικές συναλλαγές και οι ιδέες γίνονταν κάπως... μονοκόμματες και δυσανεκτικές. Μικροβιοφοβικές και αγέλαστες.
Κάποιοι απ' αυτούς που ντάντευαν την Ένωση της πρώην Γηραιάς, μα τότε ορεξάτης Ηπείρου, της καλλιέργησαν τις φοβίες και τις ακαμψίες της. Έτσι, η Εσχατόγρια Ένωση έφτασε να μη φοβάται στην έδρα της τόσο την αναβίωση των πιο μαύρων και βάρβαρων απόψεων από το παρελθόν όσο μερικές πινελιές και μολυβιές κριτικής φαντασίας. Δεν ανήκω στους απαισιόδοξους, ούτε και στους από θέση αντιευρωπαϊστές. Όμως αυτοί που κυριαρχούν στους περισσότερους ευρωπαϊκούς θεσμούς και διαχειρίζονται με τον τρόπο τους το μέλλον όλων μας, φοβάμαι ότι την οδηγούν σε κατάρρευση που θα θυμίζει άλλες καταρρεύσεις που ζήσαμε.
Το κακό με τις καταρρεύσεις είναι ότι όταν συμβαίνουν έχοντας φτάσει στο απροχώρητο, συμβαίνουν πάνω στα κεφάλια και τις ζωές των απλών ανθρώπων. Των λαών, που δεν ρωτήθηκαν και πολύ συχνά για τα όσα κάποτε ονειρεύονταν.
Το περιστατικό με τη λογοκρισία σκίτσων είναι πρωτοφανές και απαράδεκτο. Όμως είναι εξαιρετικά τιμητικό για τη δουλειά όλων των σκιτσογράφων που συμμετείχαν στην έκθεση. Διότι τα λογοκριμένα σκίτσα δεν διαφέρουν πολύ από τα υπόλοιπα. Ίσα - ίσα. Όλοι μαζί φαίνεται πως κάνουν τη δουλειά τους. Όπως οφείλουν. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
