Χθες χτύπησαν στη Βαρκελώνη. Πριν από λίγους μήνες στο Λονδίνο. Λίγο νωρίτερα στη Στοκχόλμη, στις Κάννες, στο Βερολίνο. Κάποιες φορές το τρελό φορτηγό του φανατισμένου τζιχαντιστή έπεσε πάνω στο ανυποψίαστο πλήθος σε μέρη αγαπημένα, σε γειτονιές, που θα μπορούσε να βρίσκεται κάποιος από μας, από τους φίλους, την παρέα, την οικογένεια.
Πόσες φορές δεν βρέθηκα στο χριστουγεννιάτικο παζάρι δίπλα στην Εκκλησία της Μνήμης στο Βερολίνο; Πόσες φορές δεν έβγαλε ο Γιώργος βόλτα τα παιδιά του στις Ράμπλας στη Βαρκελώνη; Πόσες φορές δεν πήγε κάποιος φίλος να ανακαλύψει τη γοητεία της προκυμαίας στις Κάννες, τα αξιοθέατα του Φίνσμπουρι Παρκ στο Λονδίνο; Πόσα από αυτά τα μέρη του τρόμου δεν είναι επώδυνα οικεία; Πόσο δεν μας παγώνει κάθε φορά η είδηση από το τρομοκρατικό χτύπημα σ’ αυτόν τον δικό μας κόσμο, στις γειτονιές που συνδέονται με διασκέδαση και χαρά;
Κι όταν υποχωρήσει το σοκ και μάθουμε πώς περίπου έγιναν τα πράγματα, το επόμενο συναίσθημα είναι η αδυναμία. Πώς μπορεί κανείς να σταματήσει μια νταλίκα, ένα φορτηγό, ένα βανάκι; Πώς μπορεί μια ευνομούμενη Πολιτεία να παρακολουθεί επί 24ώρου βάσεως χιλιάδες δυνάμει υπόπτους, χωρίς να στερεί από τους αθώους πολίτες της τα δικαιώματά τους; Πώς μπορεί να αποτρέψει το επόμενο τρομοκρατικό χτύπημα σε «μαλακούς» στόχους, σε διαβάτες που κάνουν αμέριμνοι τη βόλτα τους, τις διακοπές τους; Άσε που, όταν οι διωκτικές αρχές καταφέρνουν να αποτρέψουν ένα χτύπημα, δεν το μαθαίνουμε ποτέ - ή η όποια σχετική πληροφορία εξαφανίζεται αμέσως από τη μνήμη μας.
Σ’ αυτό το αίσθημα της αδυναμίας έρχεται - ευτυχώς ακόμη- να προστεθεί και το πείσμα. Δεν θα χαρίσουμε στους τζιχαντιστές τις πόλεις μας, τον τρόπο ζωής μας, δεν θα τους αφήσουμε να νικήσουν επιβάλλοντας τον φόβο. Αυτό δηλώνουν κάθε φορά οι τοπικοί άρχοντες, αυτό είπε χθες και η δήμαρχος της Βαρκελώνης. Και το ενδιαφέρον είναι ότι, όσο κι αν ακούγεται σαν δήλωση πεισμωμένου παιδιού - κι όσο κι αν το κοροϊδεύουν οι παντογνώστες ακροδεξιοί, που έχουν έτοιμη τη… λύση της περιχαράκωσης και της τυφλής καταστολής-, εκ των υστέρων αποδεικνύεται αληθινή. Οι πόλεις παραμένουν ζωντανές και πολύχρωμες σε πείσμα του τρόμου.
