«Τι έχει σήμερα το πρόγραμμα;», ρωτάω. «Θα πάτε να καλύψετε τη γιορτή για τα 130 χρόνια της εθελοντικής πυροσβεστικής του Ζίντελφινγκεν» μου λέει ο αρχισυντάκτης μου. Είναι καλοκαίρι του μακρινού 1989 κι εγώ κάνω την πρακτική μου στη Στουτγάρδη. Το θέμα μού φαντάζει απίστευτα βαρετό, τον νου μου τον έχω στις επερχόμενες διακοπές στην Ελλάδα, αλλά σπεύδω με το κασετοφωνάκι μου στο βιομηχανικό χωριό μερικά χιλιόμετρα έξω από την πόλη.
Η γιορτή δεν έχει αρχίσει ακόμη, στήνουν τα τραπέζια έξω από το κτήριο της Πυροσβεστικής και μου προτείνουν να μιλήσω με τον κύριο Χέμπερλε, που προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες του εδώ και σαράντα χρόνια. Είναι ένας καλοστεκούμενος συνταξιούχος της Daimler, που έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί, για πυρκαγιές τρομακτικές, αλλά και ασήμαντες, για -τις πολύ περισσότερες- πλημμύρες, για εγκλωβισμένους τραυματίες και γατάκια, για επιτυχίες και απώλειες. Αφιερώνει δύο μέρες τον μήνα στην Πυροσβεστική, όπως έκαναν πριν από αυτόν ο πατέρας του και ο παππούς του. Και το θεωρεί περίπου αυτονόητο. Άλλωστε, οι περισσότεροι που έχουν μαζευτεί εκεί στο Ζιντελφινγκεν κάνουν το ίδιο. «Το πιο δύσκολο απ’ όλα μού ήταν να μάθω να υπακούω στις εντολές των επαγγελματιών, όταν αποκτήσαμε επαγγελματική Πυροσβεστική, και μετά να παραδεχτώ ότι γέρασα και θα βοηθώ μόνο στα... μετόπισθεν» μου εξομολογήθηκε ο κ. Χέμπερλε. Γύρισα στη Στουτγάρδη και έγραψα το κομμάτι με πολύ περισσότερο ενθουσιασμό, απ’ ό,τι περίμενα αρχικά. Την επόμενη μέρα είδα ότι ανάλογα ρεπορτάζ είχε κάθε τοπική εφημερίδα σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων. «Οι αναγνώστες θέλουν να μαθαίνουν για τους συνανθρώπους τους που προσφέρουν» μου λέει ο τότε αρχισυντάκτης μου. «Κυρίως αυτοί που ποτέ δεν κάνουν τίποτε νιώθουν καλύτερα όταν βλέπουν ότι κάποιοι κάνουν πράξη τις διδαχές περί προσφοράς και αλληλεγγύης».
Πού θυμήθηκες τώρα το Ζίντλεφινγκεν, θα πείτε. Το θυμήθηκα γιατί διαβάζω από προχθές στα σόσιαλ μίντια το μακρύ και το κοντό τού καθενός... ειδήμονα στη δασοπυρόσβεση, αλλά και τις προτροπές κάποιων στους περίοικους των πυρκαγιών να πάνε ένα πιάτο φαΐ κι ένα μπουκάλι νερό στους πυροσβέστες. Από εδώ, από την εξωτική Ομόνοια, δεν ξέρω εάν οι προτροπές εισακούονται. Θέλω, όμως, να το ελπίζω.
