Της Μαρίας Αρβανίτη - Σωτηροπούλου
Η σημαία έχει μιαν ιερότητα για τη συνείδηση κάθε έθνους. Γι’ αυτήν πολεμάμε, σε αυτήν ορκιζόμαστε, κάτω από αυτήν νιώθουμε ενωμένοι σε κάθε παγκόσμιο συναγωνισμό, από τους Ολυμπιακούς αγώνες μέχρι το Μουντιάλ και τη Γιουροβίζιον. Γι’ αυτό και συνηθιζόταν σε κάθε εθνική γιορτή να την παραδίδουμε στα χέρια των αρίστων κατά τις σχολικές παρελάσεις. Ήταν η ύψιστη τιμή για τον πρώτο στη βαθμολογία.
Παλαιότερα σημαιοφόροι γίνονταν πάντα μόνο τα αγόρια στο Δημοτικό ή στα μεικτά σχολεία, ακόμη και αν τα κορίτσια είχαν καλύτερες επιδόσεις. Βέβαια, υπήρχαν και παρασπονδίες που κανείς δεν σκεφτόταν τότε να κατακρίνει, αν ο άριστος ήταν πολύ κοντός ή από μη εθνικόφρονα οικογένεια ή αν κάποιος ψηλός ήταν ο γιος του δημάρχου κ.ο.κ. Χρειάστηκαν αγώνες και κοινωνικές αλλαγές για να πάρουν και οι άριστες στο σχολειό τη σημαία στα χέρια τους, έτσι που αντί της τότε ταυτόσημης για όλους σχολικής στολής (μπλε - άσπρη), σήμερα στις παρελάσεις βλέπουμε συντεταγμένα με στολή να παρελαύνουν μόνο τα ιδιωτικά σχολεία, ενώ στα δημόσια, αν και συχνά το κοντάρι της σημαίας καρφώνεται στο χείλος του κάτω μέρους της φούστας της μινιφορούσας σημαιοφόρου, πρόκληση θεωρείται η μαντίλα που φορά κάποια άλλη μαξιφορούσα σημαιοφόρος.
Τα τελευταία χρόνια το αν πρέπει οι αλλοδαποί άριστοι να γίνονται σημαιοφόροι προκάλεσε φανατισμό και ανέδειξε μια ξενοφοβία που έχει ρίζες στην ανασφάλεια των Ελλήνων λόγω της οικονομικής κρίσης, αφού ποτέ δεν θα σκεπτόμαστε να αμφισβητήσουμε το ίδιο δικαίωμα ενός δυτικού πολίτη που επέλεξε να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα. Ευτυχώς, πρόσφατα φαινόμενα όπως των αδελφών Αντετοκούνμπο εξισορρόπησαν τη δυσφορία που προκάλεσε η εξέλιξη της περίπτωσης Τσενάι, και η κυβέρνηση, προφανώς για να σταματήσει την αναμόχλευση του μίσους με αφορμή την εθνικότητα των αριστούχων, αποφάσισε ότι η θεά Τύχη θα πρέπει ν’ αποφασίζει για το ποιος θα κρατά τη σημαία στις σχολικές παρελάσεις των δημοτικών σχολείων. Προφανώς ξέσπασε η αναμενόμενη αντικυβερνητική αντίδραση για την ισοπέδωση στη δημόσια παιδεία με την κατάργηση του αριστείου.
Είναι σαφές ότι οι άριστοι (και όχι μόνο στα μαθήματα ή στις γυμναστικές επιδόσεις) πρέπει να διακρίνονται στο σχολείο, όπως και στη ζωή. Όμως οι άριστοι δεν είναι εκείνοι που συνήθως θριαμβεύουν στη ζούγκλα της βιοπάλης. Το να κρατήσουν τη σημαία ήταν ένας στόχος που συχνά παιζόταν σε κλάσματα βαθμολογίας, προκαλώντας υπαρξιακά δράματα και έριδες οικογενειακές και ενδοσχολικές. Γιατί και το σχολείο δεν είναι παράδεισος, και το κλάσμα της βαθμολογίας κρινόταν και από άσχετους με την πρόοδο παράγοντες. Δυστυχώς, όσο γερνάμε τόσο και σκληρότερα διδασκόμαστε ότι αξιοκρατία δεν υπάρχει στην ανθρώπινη κοινωνία. Είναι καλό όμως, τουλάχιστον τα παιδιά να πιστεύουν σε αυτόν τον μύθο, για να ‘χουν το κουράγιο να συνεχίσουν να παλεύουν για να επιβιώσουν. Δυστυχώς σήμερα οι Έλληνες γονείς ζητούν από το σχολείο μόνο το πιστοποιητικό, που θα εξασφαλίσει στα παιδιά τους μια καλή θέση εργασίας και όχι το σύστημα Παιδείας, που θα τα βοηθήσει να γίνουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Και συχνά όσοι μπορούν σε αναζήτηση του καλύτερου σπρώχνουν τα παιδιά τους έξω από την Ελλάδα. Και τότε ευτυχώς από επιλογή και όχι από τύχη καθένα από αυτά τα παιδιά νιώθει την ανάγκη και σηκώνει ψηλά τη γαλανόλευκη.
