“Η θρησκευτική συνείδηση είναι για κάθε άνθρωπο κάτι το ιδιαίτερο. Δεν γεννιέται κανείς και πεθαίνει στο πλαίσιο ενός λαού ή εθνότητας και με το θρησκευτικό συναίσθημα αποτυπωμένο πάνω του. Είμαστε ένα σύγχρονο κράτος. Δεν είμαστε φονταμενταλιστικό ορθόδοξο κράτος, ούτε ταλιμπάν της Ορθοδοξίας”. Τάδε έφη Νίκος Βούτσης και έπεσε η Νέα Δημοκρατία να τον φάει, να τον κατηγορήσει ότι “αμφισβήτησε ακόμη και τη θρησκεία του ελληνικού λαού, παρόλο που ρητά αναγνωρίζεται από το σύνταγμά μας”.
Ένα κόμμα, που διεκδικεί για τον εαυτό του τα σκήπτρα τού “ευρωπαϊσμού”, αμφισβητεί ότι το θρησκευτικό συναίσθημα στον 21ο αιώνα σε μια χώρα ευρωπαϊκή, η οποία, όσο να ‘ναι κάτι έχει πάρει χαμπάρι από τον Διαφωτισμό, είναι υπόθεση προσωπική.
Ένα κόμμα, που στήριξε τις ελπίδες του για ανασυγκρότηση το 2016 σε εκείνον τον υποψήφιο πρόεδρο που δήλωνε “φιλελεύθερος” και όχι... παραδοσιακός δεξιός -με ό,τι σημαίνει αυτό στην πολιτική αργκό της χώρας-, κάνει πολιτική με όρους δεξιού παρελθόντος. Κι αν ο ιδρυτής της Ν.Δ. εκείνο το μακρινό 1974 έκανε το άλμα και ξεπέρασε την ΕΡΕ, ο σημερινός πρόεδρός της φαίνεται να τη νοσταλγεί. Ή έστω να γοητεύεται ιδιαίτερα από εκείνη τη φράξια -ας μας συγχωρεθεί ο “μιασματικός” για τους παραδοσιακούς δεξιούς όρος- στο κόμμα του που ανταγωνίζεται στα ίσια τον ακροδεξιό λόγο της Χρυσής Αυγής.
Πρόκειται για κατάντια τής -θα ήθελε να είναι- φιλελεύθερης παράταξης.
Βεβαίως, η Ν.Δ. δεν ήταν η μόνη που αντέδρασε στις δηλώσεις Βούτση. Τη διαφωνία του εξέφρασε και ο Πάνος Καμμένος, συνεπής με τις συνεχείς διαφοροποιήσεις του κόμματός του από την κυβερνητική πολιτική σε θέματα ανθρωπίνων και ατομικών δικαιωμάτων και ανεξιθρησκίας. «Οι δηλώσεις του προέδρου της Βουλής μάς βρίσκουν απόλυτα αντίθετους, όπως και τη μεγάλη πλειονότητα των ορθόδοξων Ελλήνων» έσπευσε να τιτιβίσει. Αυτή η συνέπεια του προέδρου των ΑΝ.ΕΛΛ. είναι που επιβεβαιώνει το εκκρεμές πολιτικό αίτημα της συγκρότησης ενός προοδευτικού πόλου διακυβέρνησης όταν η χώρα τελειώσει με το καλό με την περιπέτεια του Μνημονίου.
