ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΧΠΕΚΙΔΗ*
Κάθε άμεση ή έμμεση πολιτική αντιπαράθεση της δικαστικής ή και της εκκλησιαστικής εξουσίας προς τη νόμιμη κυβέρνηση, όταν αυτές επιχειρούν, πολιτευόμενες, να μπλοκάρουν τη δημοκρατική πορεία της χώρας, πρέπει να αντιμετωπίζεται στο πολιτικό πεδίο. Έτσι εκπληρώνεται η λαϊκή κυριαρχία, που αποτελεί πάντα τη βάση της δημοκρατίας. Η διάκριση των εξουσιών δεν μπορεί να σημαίνει υποκατάσταση της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης από τις άλλες εξουσίες. Το σύνταγμα, όπως ξέρουν όλοι -όσοι δεν είναι «αστοιχείωτοι»!- ορίζει ότι κάθε εξουσία πηγάζει από τον λαό και ασκείται υπέρ αυτού. Η εκάστοτε κυβέρνηση αντλεί την εξουσία της από τον κυρίαρχο λαό. Από πού αντλούν τη δική τους εξουσία η Δικαιοσύνη, η Εκκλησία ή οποιοσδήποτε άλλος θεσμικός φορέας για να μπορούν να αντιπαρατίθενται πολιτικά στην κυβέρνηση βάζοντάς της εμπόδια; Και ποια από τις τελευταίες αποφάσεις των ανώτατων δικαστηρίων ήταν υπέρ του λαού;
Οι ανώτατοι δικαστές του ΣτΕ κρίνουν νόμιμα τα Μνημόνια, νόμιμες και τις περικοπές των συντάξεων, πλην των δικών τους, και -η μεγαλύτερη πρόκληση- ζητούν να εξαιρούνται οι ίδιοι από τη δήλωση του πόθεν έσχες! Τι έχουν, αλήθεια, να κρύψουν οι εντιμότατοι κύριοι δικαστές; Κι ακόμη, αποφασίζουν να ακυρώσουν για μια χρονική περίοδο πέραν της προηγούμενης πενταετίας τη διαδικασία είσπραξης φόρων υπέρ του Δημοσίου για μεγάλα χρηματικά ποσά που διακινήθηκαν παράνομα. Γενικά, δεν μπορεί να μη βλέπει κανείς ότι το ύφος και το πνεύμα των αποφάσεων και των ανακοινώσεων των ανώτατων δικαστηρίων εσχάτως παραπέμπει ευθέως σε συγκεκριμένη πολιτική παράταξη, με αποκορύφωμα την τελευταία ανακοίνωση του ΣτΕ εις βάρος υπουργών της κυβέρνησης αλλά και του ίδιου του πρωθυπουργού. Για να το πούμε ξεκάθαρα: Η «γραμμή» των αποφάσεων των ανώτατων δικαστηρίων κατά τα δύο τελευταία έτη προκαλεί το περί δικαίου αίσθημα του λαού. Όλα αυτά δείχνουν ότι οι ανώτατοι δικαστές αδιαφορούν για το κύρος του θεσμού, τον οποίο υπηρετούν, και για την πρόκληση που συνιστούν αυτές οι αποφάσεις προς τον δοκιμαζόμενο λαό, τον οποίο υποτίθεται ότι αφουγκράζονται (κατά δήλωση του προέδρου του ΣτΕ).
Η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση έχει προ πολλού υπερβεί τα όρια της εμπάθειας, της κακοπιστίας, της κατασκευής ψευδών και επιχειρεί συστηματικά, με πυροτεχνήματα και καλλιέργεια έντασης, να καλύψει την αμηχανία και τα αδιέξοδά της ύστερα από τις αλλεπάλληλες διαψεύσεις που εισέπραξε. Το να ζητάει επί 2+2 χρόνια «να φύγει η κυβέρνηση» δεν συνιστά βέβαια αντιπολίτευση. Όλοι έχουν καταλάβει πλέον τι κρύβει αυτή η εμμονή. Όσο βλέπουν να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, με τις απίστευτες καθημερινές αποκαλύψεις για τη διαφθορά και τη διαπλοκή των προηγούμενων χρόνων, τόσο χάνουν την ψυχραιμία τους, συνειδητοποιώντας ότι αυτή η κυβέρνηση ήρθε για να μείνει, τουλάχιστον έως ότου βγάλει τη χώρα από τα Μνημόνια και την επιτροπεία. Δείχνουν να τα παίζουν όλα για όλα («νυν υπέρ πάντων ο αγών») με ανορθόδοξους τρόπους, χρησιμοποιώντας τούς πιο ακραίους χαρακτηρισμούς, και εξαντλούν όλο το υβρεολόγιο δίχως καμιά συστολή. Όταν καταλάβουν ότι όλες αυτές οι προσπάθειές τους είναι μάταιες, θα είναι πολύ αργά για να επανορθώσουν.
Εκείνα όμως που βαραίνουν πιο πολύ είναι η κατάπτωση της πολιτικής αντιπαράθεσης -που αποτελεί το οξυγόνο της δημοκρατίας-, ο ευτελισμός του πολιτικού λόγου και η μείωση του κύρους του κοινοβουλίου. Είναι θλιβερό ότι ο κ. Μητσοτάκης σέρνει πίσω του και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και ο μεν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης βιάζεται να γίνει πρωθυπουργός. Οι της λοιπής αντιπολίτευσης, όμως, γιατί βιάζονται να τον κάνουν πρωθυπουργό; Σίγουρα δεν είναι από επιθυμία να τον δουν να κυβερνάει... Αν τουλάχιστον καταλάβαιναν πόσο κακό κάνουν στους νέους, θα ντρέπονταν ίσως. Όταν οι νέοι βλέπουν την αντιπολίτευση να τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια της κυβέρνησης, την ώρα που αυτή διαπραγματεύεται στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες την εθνική υπόθεση και τα συμφέροντα της χώρας («Γερούν, γερά», «Βάστα, Σόιμπλε»), πώς οι νέοι θα μπορούν να διακρίνουν την υπεράσπιση του λαού από την υπονόμευση των εθνικών συμφερόντων;
* Ο Αντώνης Σαχπεκίδης είναι κλασικός φιλόλογος - συγγραφέας
