Η Αθήνα και η Μελβούρνη δεν μοιάζουν και πολύ μεταξύ τους. Δεν τις... χωρίζουν η απόσταση, ούτε ο καιρός, που αυτή την εποχή θερμαίνει την Αθήνα και παγώνει τη Μελβούρνη. Η μία θεωρείται ως η πιο... βρόμικη πόλη της Ευρώπης και η άλλη ως η πιο φιλική για τους κατοίκους της παγκοσμίως. Φθηνή αλλά και κάποιες φορές... φθηνιάρικη η πρωτεύουσα της Ελλάδας, ακριβή, με τις αντιθέσεις της αλλά και με τη μεγαλοπρέπειά της η μεγαλούπολη της Αυστραλίας.
Κι όμως. Υπάρχει κάτι που φέρνει αυτές τις δύο πόλεις από τόσο μακριά τόσο κοντά. Η ελληνική κοινότητα της Μελβούρνης. Πολυάριθμη, δυναμική και πρωτοπόρα, ενώνει με ένα νήμα, που μόνο αόρατο δεν είναι, το Αιγαίο με τον μακρινό Ειρηνικό. Συμμετέχει στο ελληνικό δράμα και συμπαραστέκεται με κάθε δυνατό τρόπο στην προσπάθεια της Ελλάδας να σταθεί στα πόδια της, να επουλώσει τις πληγές της κρίσης και να σχεδιάσει ένα μέλλον με αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη. Συμμετέχει όμως ενεργά και στην προσπάθεια της δεύτερης πατρίδας της να βελτιώσει την οικονομική και κοινωνική της πρόοδο και -έχοντας κατακτήσει ήδη το «παράσημο» της καλύτερης πόλης για να ζει κανείς παγκοσμίως- να σχεδιάσει τώρα το... μέλλον του μέλλοντος της.
Σε όλα αυτά, η ελληνική κοινότητα της Μελβούρνης δεν συμμετέχει μόνο αλλά πρωταγωνιστεί. Δεν είναι απλά μια αδελφότητα ομογενών, όπως οι εκατοντάδες που δραστηριοποιούνται στων... “Ελλήνων τις κοινότητες”. Δεν είναι μόνο η φωνή της Ελλάδας στη χώρα των καγκουρό. Είναι κάτι παραπάνω. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που παίζει ρόλο στην αυστραλιανή κοινωνία, επηρεάζεται από αυτή και την επηρεάζει οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, ακόμα και πολιτικά. Δεν είναι τυχαίο που σε κάθε σημαντική εκδήλωση της ομογένειας στη Μελβούρνη δίνουν το “παρών” όχι μόνο οι πολιτειακές αρχές της Βικτώρια, αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός της ομοσπονδιακής κυβέρνησης της Αυστραλίας.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Πίσω από όλα αυτά βρίσκονται δραστήριοι άνθρωποι, «δαιμόνιοι» Έλληνες μετανάστες δεύτερης, τρίτης και τέταρτης γενιάς, που απαρτίζουν τη διοίκηση ή μετέχουν στην ελληνική εοινότητα της Μελβούρνης. Αν ζούσαν στην Ελλάδα, πιθανότατα θα είχαν εγκλωβιστεί -δυστυχώς- στον... λαβύρινθο της «αθάνατης» ελληνικής γραφειοκρατίας. Εκεί, στη Μελβούρνη, ευτυχώς διαπρέπουν. Και από το «στρατηγείο» τους, σε ένα πολυώροφο ιδιόκτητο κτήριο στην «καρδιά» της Μελβούρνης, οργανώνουν αναρίθμητες κοινωνικές, πολιτιστικές, μορφωτικές δραστηριότητες, που διατηρούν τη συνοχή της ομογένειας, ενισχύουν τους δεσμούς της με την Ελλάδα και βοηθούν με κάθε τρόπο την πρώτη τους πατρίδα.
Ο πρόεδρος της κοινότητας Βασίλης Παπαστεργιάδης βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα και συναντήθηκε με τις υπουργούς Πολιτισμού και Τουρισμού, με κρατικούς φορείς και κόμματα, ενώ έγινε δεκτός από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και φυσικά τον πρωθυπουργό της χώρας. Επί τάπητος τέθηκαν όλα τα θέματα. Από την ψήφο και την εκπαίδευση των ομογενών μέχρι και τις ευκαιρίες επενδύσεων στην Ελλάδα από επιχειρηματίες της Αυστραλίας. Στη συνάντηση με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, παρουσία του υφυπουργού Εξωτερικών Τέρενς Κουίκ, αρμόδιου για τον Απόδημο Ελληνισμό, και της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Χρυσούλας Κατσαβριά - Σιωροπούλου συζητήθηκε το αίτημα για υπογραφή διακρατικής φορολογικής συμφωνίας Ελλάδας - Αυστραλίας, η οποία, εκτός από την αποφυγή διπλής φορολογίας, θα βοηθήσει να κατευθυνθούν προς την Ελλάδα επενδυτικά κεφάλαια από την Αυστραλία. Αλλά και η προώθηση της συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών για την τουριστική - εργασιακή βίζα, η οποία θα δίνει το δικαίωμα εργασίας και περίθαλψης σε νέους μετανάστες.
Ο πρωθυπουργός, σύμφωνα με τον πρόεδρο της κοινότητας της Μελβούρνης, εξέφρασε την επιθυμία να επισκεφθεί την Αυστραλία το 2018, κατά τη διάρκεια του Ελληνικού Φεστιβάλ της Λόνστεϊλ, και δήλωσε εντυπωσιασμένος από τις δραστηριότητες και τον δυναμισμό της ομογένειας. Μετέφερε το ενδιαφέρον της Πολιτείας για την εκπαίδευση των παιδιών των μεταναστών, ενώ δεσμεύτηκε ότι θα επανέλθει το δορυφορικό σήμα της ΕΡΤ στην Αυστραλία, που είχε διακοπεί όταν έπεσε το «μαύρο». Κατά τη διάρκεια των επαφών του στην Αθήνα ο Β. Παπαστεργιάδης ήρθε σε συμφωνία με την Εθνική Βιβλιοθήκη για την πρόσβαση των ομογενών στα αρχεία της, οριστικοποιήθηκε η πραγματοποίηση συνεδρίου ιατρικού τουρισμού τον Νοέμβριο και η ίδρυση γραφείου του ΕΟΤ στη Μελβούρνη, ενώ προωθήθηκε και το πρόγραμμα που θα δώσει τη δυνατότητα σε παιδιά ομογενών να επισκέπτονται την Ελλάδα και να φιλοξενούνται σε παιδικές κατασκηνώσεις. “Είναι ο καλύτερος τρόπος”, σημειώνει ο Β. Παπαστεργιάδης, “για να αγαπήσουν τα ελληνόπουλα της Αυστραλίας την πατρίδα των γονιών τους”. Και έχει απόλυτο δίκιο.
