Η μέρα ήταν γιορτινή στο υπουργείο Εργασίας. Επίσκεψη του πρωθυπουργού, δηλώσεις, επαίνοι, πάμε καλά (ναι πάμε καλύτερα), η ανεργία μειώνεται, η αδήλωτη εργασία ελέγχεται από την Επιθεώρηση Εργασίας και μειώνεται, λαμβάνονται μέτρα για τους εγκλωβισμένους εργαζόμενους (που βρίσκονται απλήρωτοι για μεγάλο διάστημα, είναι σε επίσχεση εργασίας ή απασχολούνται σε κλάδους με φθίνουσα πορεία και βρίσκονται υπό την απειλή της ανεργίας), λαμβάνονται μέτρα για την ανθρωπιστική κρίση και την αντιμετώπιση της φτώχειας, μέτρα Κοινωνικής Αλληλεγγύης με δημιουργία 250 νέων Κέντρων Κοινότητας στα 70 ήδη λειτουργούντα, μέτρα για την Παιδική προστασία με τη διαρκή διεύρυνση του αριθμού των θέσεων στους βρεφονηπιακούς σταθμούς, επίλυση του ζητήματος των εργατικών κατοικιών, εξαγγελία προγράμματος επιδότησης των ασφαλιστικών εισφορών για όσους εργοδότες επιλέξουν να μετατρέψουν τον απασχολούμενο με μπλοκάκι σε μισθωτό εργαζόμενο και άλλα πολλά!
Κάτι όμως έλλειπε από τη γιορτή. Κάτι πολύ μικρό για τους εργοδότες, κάτι πολύ μεγάλο για τους εργαζόμενους. «Ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!» λέει ο Ποιητής. Το μεγαλύτερο αγαθό για τον άνθρωπο και φυσικά για τον εργαζόμενο, υπουργείο Εργασίας γαρ, είναι η υγεία του. Η υγεία του που έχει σχέση με την εργασία, «υγεία και ασφάλεια στην εργασία» τη λέει η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ΔΟΥ).
Τι και αν σκοτώνονται εργαζόμενοι σε εργατικά «ατυχήματα» στη χώρα μας σχεδόν καθημερινά. Τι και αν μένουν ανάπηροι, ανίκανοι για εργασία, οδυνηρό «φορτίο» στον εαυτό τους, στην οικογένειά τους και στην κοινωνία. Τι και αν πεθαίνουν εργαζόμενοι από ασθένειες που οφείλονται στην εργασία τους και είναι απόλυτα προλήψιμες.
Ούτε μια μικρή παράγραφος, ούτε μια λέξη!
Είναι βαριά η απώλεια μιας θέσης εργασίας, δημιουργεί πολλά προβλήματα στον άνεργο, μπορεί να μείνει και στον δρόμο.
Πόσο βαριά όμως είναι η απώλεια ενός χεριού, η απώλεια της ζωής από ένα εργατικό δυστύχημα ή από ένα καρκίνο που έπαθε ο εργαζόμενος που εκτίθετο στην εργασία του σε καρκινογόνους παράγοντες συνάνθρωποι;
Θα πει κάποιος «υπάρχει ζυγαριά»; όχι! όμως ούτε μια λέξη!
Στον διαρκή πόλεμο της εργασίας έχουμε πάρα πολλά θύματα στα πεδία των μαχών των χώρων εργασίας για την παραγωγή πλούτου στον καπιταλισμό, για την επιβίωση, αλλά και για τη δημιουργία και την πρόοδο σε άλλες μελλοντικές κοινωνίες.
Ο παγκόσμιος ετήσιος απολογισμός σύμφωνα με τη ΔΟΕ ανέρχεται σε δυόμισι εκατομμύρια νεκρούς, δεκάδες εκατομμύρια αναπήρους και εκατοντάδες εκατομμύρια ασθενείς. Μια Λετονία ή Σλοβενία ή μια Ναμίμπια εξαφανίζεται κάθε χρόνο από τον χάρτη (εργαζομένων) της Γης.
Στη χώρα μας οι καταγραφές ήταν και παραμένουν ανύπαρκτες ή υποτυπώδεις. Η ΔΟΕ σε μια εκτίμηση για τη χώρα μας το 2003, υπολόγιζε τους (ετήσιους) θανάτους από επαγγελματικά νοσήματα σε 3.271 και τα εργατικά ατυχήματα σε 64.000, τη στιγμή που οι επίσημες καταγραφές για τα επαγγελματικά νοσήματα ήταν 39 (!) και για τα εργατικά ατυχήματα προσέγγιζαν τις 15.000. Μπορεί να είναι αυθαίρετοι αυτοί οι αριθμοί; Μάλλον όχι, γιατί τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα που καταγράφονται καλύτερα, αυτή την χρονιά ήταν 145, ενώ η ΔΟΕ είχε υπολογίσει μόνο 68.
Θα πει πάλι κάποιος ότι είναι πολύ συναισθηματικά αυτά, ψιλά γράμματα στις εποχές των στυγνών εκβιασμών των «θεσμών» και της σκληρής κυριαρχίας των οικονομικών δεικτών και παραγόντων. «Αν όμως σεις άλλα ζητείτε, ιδού κι αυτά σαφή» απαντούσε άλλος μας Ποιητής. Το οικονομικό κόστος των επαγγελματικών ασθενειών και των εργατικών ατυχημάτων υπολογίζεται (ILO, European Agency for Safety and Health at Work) στο 4% του ΑΕΠ.
Μπορούμε να το αγνοήσουμε; Δεν μπορούμε να το μειώσουμε έστω και 1%; 1,7 δισ. είναι, πόσες συντάξεις θα σωθούν, πόσες μειώσεις μισθών θα περιορισθούν, πόσες προσλήψεις μπορούν να γίνουν;
Πώς όμως θα γίνει; εξορκίζοντάς το, μη αναφέροντάς το, μη υπολογίζοντάς το, αγνοώντας το;
Ούτε μια μικρή παράγραφος, ούτε μια λέξη!
