Του Άλκη Ρήγου
«Χωρίς κόμμα δεν μπορεί να υπάρξει ούτε η κυβέρνηση ούτε εναλλακτικό κυβερνητικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση» (Από την απόφαση του συνεδρίου για το κόμμα).
Ενώ με το τέλος της δεύτερης αξιολόγησης, μας δίνετε πολιτικός χρόνος, σ’ αυτόν τον ανελέητο πόλεμο θέσεων που διεξάγουμε για στοχευμένες δράσεις οικονομικής αναπτυξιακής αναθέρμανσης και ταξικά προσδιορισμένων κοινωνικών παρεμβάσεων, με κατεύθυνση το τέλος της μνημονιακής περιόδου, γενική είναι η αίσθηση ότι το κόμμα ως συλλογικός διανοούμενος απουσιάζει από αυτήν τη δυνατότητα, αφήνοντας με μια ιδιότυπη σιωπηρή εξουσιοδότηση τα πάντα στην κυβέρνηση και προσωπικά στον πρωθυπουργό.
Η Κ.Ε. έχει τελείως αδρανοποιηθεί, ανάμεσα στα τμήματά της υπάρχει μια ανισότητα δράσης, ενώ η σχέση τους με τα αντίστοιχα κυβερνητικά όργανα είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Τα έντυπα του χώρου “Αυγή” και “Εποχή” όπως και ο ρ/σ Στο Κόκκινο έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Οι όποιες πρωτοβουλίες κάποιων Ο.Μ. παραμένουν ασυντόνιστες κεντρικά ή αγνοούνται τελείως, όπως αγνοούνται ακόμη και τα γράμματα που απευθύνονται στην Κ.Ε από τα μέλη της. Οι αποφάσεις του συνεδρίου, ειδικά για τη ριζική αλλαγή της λειτουργίας του κόμματος προς ένα «ανοιχτό στις αγωνίες και τις ελπίδες της κοινωνίας Υποκείμενο Ενεργών Πολιτών», φαίνεται να έχουν -όπως και τόσα ακόμη της αντίληψής μας για ένα ανανεωτικό ριζοσπαστικό δημοκρατικό Αριστερό Πολιτικό Υποκείμενο- παραπεμφθεί στις “ελληνικές καλένδες”.
Η παραδοσιακή «μικροαστική αντίληψη περί πολιτικής ως προσωπικό άθλημα» -που καταγγέλλει η απόφαση του συνεδρίου- κυριαρχεί σε μερίδα των βουλευτών / βουλευτριών μας, όπως και σε αρκετά κυβερνητικά στελέχη, ενώ αρχίζει να διαχέεται και σε μερίδα μελών. Το παλιό γραφειοκρατικό και παραγοντίστικο σύμπλεγμα που οικοδόμησε χρόνια και χρόνια ο αστικός δικομματισμός, όχι μόνο δεν έχει διαλυθεί ή έστω αποδυναμωθεί αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις προτιμάται με τη δικαιολογία ότι... κατέχει την τεχνογνωσία. Ο κίνδυνος ενσωμάτωσης -«μόνιμος στόχος των αντιπάλων μας»- είναι φανερός. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ως συλλογικό όργανο, παρά τον βραχνά της επιτροπείας -και τις επερχόμενες αξιολογήσεις, για να μην το ξεχνάμε- προχωρά σε πράξεις επαναθεμελίωσης ενός στοιχειώδους κοινωνικού κράτους. Πράξεις που όχι μόνο αποσιωπούνται από το κυρίαρχο ακόμη πλέγμα των μέσων ενημέρωσης αλλά έχουν να αντιμετωπίσουν και το συντηρητικό δικαιακό σύστημα. Πράξεις, όμως, που τα μέλη του κόμματος παρακολουθούν ως απλοί θεατές.
Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Χρειαζόμαστε άμεσα την αντιστροφή της. Χρειαζόμαστε υπέρβαση ενός λανθάνοντος (;) “κυβερνητισμού”. Χρειαζόμαστε συλλογική επεξεργασία ενός σχεδίου ουσιαστικοποίησης της λειτουργίας του κόμματος σε όλα τα επίπεδα, με “οργανωτική και πολιτική αυτονομία από την κυβέρνηση και το κράτος”. Ας μη λησμονούμε, όπως γράφουμε και στην απόφαση του συνεδρίου, ότι: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς και μόνο μία ακόμη αριστερή συλλογική έκφραση. Αποτελεί ταυτόχρονα τον θεματοφύλακα του προγράμματος και του αξιακού φορτίου της ανανεωτικής, ριζοσπαστικής και δημοκρατικής Αριστεράς, την ασπίδα της κυβέρνησης απέναντι στον βρώμικο πόλεμο εναντίον της, αλλά και τον άγρυπνο φρουρό που τη συνδέει με τις κοινωνικές απαιτήσεις, επισημαίνοντας, έγκαιρα, παρεκτροπές, κρατικίστικες αγκυλώσεις, ολισθήματα, για την άμεση διόρθωσή τους, αποτελώντας τη ζώσα αριστερή της συνείδηση»!
Η απόσταση από την πράξη της κομματικής μας πραγματικότητας είναι προφανής. Οφείλουμε να την αντιστρέψουμε άμεσα, γιατί χωρίς την ενεργή παρέμβαση του κόμματος ως συνόλου ενεργών και ισότιμων πολιτών στο πολύμορφο κοινωνικό γίγνεσθαι, με ξεκάθαρη ιδεολογικο-πολιτική ταυτότητα και στόχο μέσα από συνεχείς μικρές και μεγαλύτερες ρήξεις στον κοινωνικό μετασχηματισμό, ο χρόνος που η κυβέρνηση κέρδισε θα παραμείνει χωρίς αριστερή κοινωνική γείωση. Η ευθύνη μάς βαραίνει όλους και προφανώς σε αναλογία με τη θέση ευθύνης μέσα στο κόμμα.
Χρειαζόμαστε συλλογική επεξεργασία ενός σχεδίου ουσιαστικοποίησης της λειτουργίας του κόμματος σε όλα τα επίπεδα, με “οργανωτική και πολιτική αυτονομία από την κυβέρνηση και το κράτος”
