Είναι θέμα της Περιφέρειας. Δεν έχει δώσει την έγκριση η Α.Ε. Αύριο πρωί συνεδριάζει η ΕΑΛ, αλλά δεν μπήκε ως θέμα, γιατί λείπει ένα χαρτί της Αποκεντρωμένης. Είναι θέμα Κτηματικής. Πάρτε από Δευτέρα. Αντιδρά ο δήμαρχος γιατί πιέζεται από τον αντιπεριφερειάρχη, ο οποίος πιέζεται από το λιμενικό ταμείο, το οποίο πιέζεται από τον πράκτορα, ο οποίος πιέζεται από τους μεταφορείς, οι οποίοι πιέζονται από τους πελάτες, οι οποίοι πιέζονται από τη σύνταξη που κόπηκε. Κόλαση. Μπορεί κάποιος να κάνει μια απέραντη συνδυαστική όλων των παραγόντων που εμπλέκονται στις μικρές, μεσαίες, και μεγάλες υποθέσεις, τις εκκρεμότητες, τις ματαιώσεις.
Αλλά και κάτι ακόμα. Να καρφώσει πάνω στην απέραντη γραφειοκρατία τις πολιτικές ευκοιλιότητες των αντιπολιτευομένων. Πανεύκολο να κάνεις αντιπολίτευση. Παίρνεις ένα χαρτί διαμαρτυρίας και το κάνεις ερώτηση. Ούτε τεκμηρίωση, ούτε έλεγχος, ούτε καν επαφή με το θέμα. Βάλε και τα μπλογκς από πάνω. Ό,τι θέλει ο καθένας μπορεί να το απαιτήσει, να το ισχυριστεί. Να αμαυρώσει την καλή είδηση, να πολλαπλασιάσει την κακή, να διεκδικήσει την πατρότητα, να πάρει μερίδιο, να κάνει το μπούλινγκ.
Η μεγάλη πολιτική χαράσσεται «αλλού», η μεσαία πολιτική πραγματώνεται στην Αυτοδιοίκηση, η μικρή πολιτική πραγματώνεται στη γραφειοκρατική, υπηρεσιακή και κυκλωματική πραγματικότητα, πρόσθεσε και διάφορους παλατιανούς. Βουλευτής πάντως δεν υφίσταται. Είδα την «Οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου» ένα βίαιο και καλορυθμισμένο ισπανικό θρίλερ, που με έκανε, από αντίδραση, να επιθυμήσω το χάος των Ταβιάνι (που θα παιχτεί από Δευτέρα). Όταν πρωτοπαίχτηκε το σπονδυλωτό έργο των αδελφών του ιταλικού σινεμά, πάνω στον Πιραντέλο, «είδα» τη Σάμο, τον εαυτό μου, τους γονείς μου, τους παιδικούς φίλους μου. Είδα μέσα από τη μουσική του Νικόλα Πιοβάνι τα χωριά, τα βουνά της Σάμου.
«Είμαι λοιπόν γιος του χάους;». Έτσι ξεκινάει. Οι σκηνοθέτες απαντούν αργά στα πέντε μέρη του έργου. Στον επίλογο μπαίνει ο ίδιος ο Πιραντέλο, γέρος πια, στο πατρικό του. Ανοίγει το παράθυρο της παλιάς κουζίνας, ορμάει μια πυκνή πορτοκαλιά. Ο γέρος παίρνει ένα μαχαίρι από τα πλυμένα (σαν να κατοικούνταν το για πολλά χρόνια ακατοίκητο σπίτι), καθαρίζει το πορτοκάλι. Αισθάνεται μια παρουσία. Κάθεται. Το φάντασμα της μάνας του τον συμβουλεύει. «Μπορείς να είσαι δυνατός με μαλακό, ηδύ, ήπιο τρόπο». Κάτι τέτοιο. Ο Πιραντέλο, ήρωας του ίδιου του αφηγήματός του, (όπως κάθε συγγραφέας, κάθε καλλιτέχνης, κάθε αφηγητής) κλαίει. «Γιατί δεν μπορείς εσύ να με σκεφτείς, αλλά μόνο εγώ» της απαντάει.
Δεν ξέρω γιατί κρατιέμαι από τα έργα που έχω δει δεκάδες φορές, που ξέρω τους διαλόγους, που μαντεύω την επόμενη σκηνή, που θυμάμαι πού κάνει «γρατζουνιές» η εικόνα. Είναι οι δικές μου πηγές, μια αυτοσκαπάνη, μια έρευνα της αφετηρίας, της προσωπικής μου αρχής. Γιατί τα έργα που και για εντελώς προσωπικούς λόγους είναι αριστουργήματα, έχουν κλείσει μέρος του εαυτού μου. Δεν το προσπαθούν οι δημιουργοί, εσύ είσαι διαθέσιμος. Αυτή η ισχυρή διαθεσιμότητα να ομολογήσεις, να δεις, είναι εξομολογητική, θρηνητική αλλά πάντα λυτρωτική. Ναι μπορείς με μεγαλύτερο σθένος να χτυπηθείς με τα φρικιαστικά αρκτικόλεξα της δύσκολης πραγματικότητας. Πώς το έλεγαν οι παλιοί; «Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαΐ σου, διάβαζε πολύ».
