Από τη μια έχεις γιατρούς και δικηγόρους να βάζουν μπροστά την προστασία των προσωπικών δεδομένων όσων πολιτών αναγκάζονται να διαβούν το κατώφλι των ιατρείων και των γραφείων τους ώστε να αποφύγουν την εγκατάσταση POS. Ένα το κρατούμενο. Από την άλλη, έχεις τους -δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου- λειτουργούς της Δικαιοσύνης που, επικαλούμενοι ό,τι μπορείς να φανταστείς, αρνούνται να υποβάλουν δήλωση πόθεν έσχες τοποθετώντας εαυτούς υπεράνω κάθε μορφής ελέγχου. Δύο τα κρατούμενα. Σα να μην φτάνουν όλα αυτά, έχεις και έναν συρφετό “πλούσιων ιδιοκτητών φτωχών επιχειρήσεων”, όπως ορθά τους αποκάλεσε και η Κωνσταντίνα Κούνεβα, να αρνούνται να πληρώσουν μισθούς και μεροκάματα εγκλωβίζοντας σε μακροχρόνια ομηρεία χιλιάδες εργαζόμενους χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός και χωρίς κανένα δικαστήριο να τους βουτά από το αυτί και να τους οδηγεί στο ταμείο. Αντιθέτως, να έχεις αποφάσεις της Δικαιοσύνης που να δίνουν αβάτζο στους μπαταχτσήδες της αγοράς. Τρία τα κρατούμενα.
Και εκεί που λες πως ώς εδώ τραβάει αυτό το πικρόχολο καλαμπούρι, νάσου και οι καναλάρχες της οργής, που μόνο ανταποδοτικά τέλη δεν ζήτησαν από την Πολιτεία για το κοινωφελές έργο που μας προσφέρουν μεταδίδοντας τα μαρτύρια του καημένου του Σπαλιάρα, που, μπροστά σε αυτά που πέρασε ο καψερός, οι “λαθρομετανάστες” περνούν ζωή και κότα στη Λέσβο και τη Σάμο. “Σιγά που θα πληρώσουμε και άδειες”, είπαν με μια φωνή οι τζαμπατζήδες, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους ακόμα και αυτές τις αποφάσεις του ΣτΕ που πριν από ένα χρόνο λιβάνιζαν που τους έσωσε από τον “Βορειοκορεάτη υπουργό” του ΣΥΡΙΖΑ. Τέσσερα τα κρατούμενα με τους αεροπειρατές των τηλεοπτικών συχνοτήτων, και το έργο συνεχίζεται επί της μικρής οθόνης όπου μια σειρά συνδικαλιστών της συμφοράς και της αμνησίας, χέρι - χέρι με μια παρέα δημοσιογράφων, οι οποίοι, προς Θεού, είναι και “ανεξάρτητοι” και ουδόλως “στρατευμένοι”, ανακαλύπτουν καθημερινά ότι διέφευγε της προσοχής τους ώς τον Ιανουάριο του 2015, οπότε και η χώρα πήρε την κάτω βόλτα. Και δώσε κλάμα. Και δώσε πόνο. Και δώσε οργή και αγανάκτηση.
Και κάπου εδώ να χάνεις τον λογαριασμό από τα κρατούμενα. Και κάπου εδώ να αισθάνεσαι κρατούμενος και κλειδαμπαρωμένος στα μπουντρούμια της λογικής ενός συστήματος που αρνείται να μείνει έστω και για τέσσερα χρόνια στη γωνία. Δεν το αντέχουν, και το φωνάζουν.
