Η ιταλική ταινία [«Τα παράπονα στον Δήμαρχο» (“L’ ora Legale”)] κυριολεκτικά απεικονίζει την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της Ελλάδας με έναν τόνο δραματικό / χιουμοριστικό και θα μπορούσε να είναι έμπνευση για πολλά πολιτικά άρθρα και σχόλια.
* 2015: Ο ΣΥΡΙΖΑ, έπειτα από λαϊκή εντολή, παίρνει την εξουσία.
* Ιούλιος 2017, σχεδόν δύο χρόνια μετά:
Οι προσπάθειες για την επίλυση των προβλημάτων αυτού του τόπου έχουν ήδη μπει σε πορεία σύγκρουσης, όχι μόνο εναντίον των συμφερόντων του τραπεζικού συστήματος, των μονοπωλίων, των πολυεθνικών, γενικά της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας-ολιγαρχίας, αλλά και εναντίον των μικροσυμφερόντων κοινωνικών ομάδων, κλάδων εργαζομένων, παρανομούντων, εξαρτημένων από τις χρόνιες «παθήσεις» της ρουσφετολογίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ένα καθαρό αριστερό κόμμα, έχοντας οδηγό μόνο τη λαϊκή εντολή και την ορμή των κομματικών στελεχών του, θεώρησε ότι θα μπορούσε να αλλάξει το σάπιο σύστημα που βρήκε αναλαμβάνοντας την εξουσία και δεν υπολόγισε τις ρίζες της εξουσιαστικής εξάρτησης μεγάλου πληθυσμιακού κομματιού του ελληνικού λαού από τις «παράνομες» διευκολύνσεις.
Οι επαναστάσεις δεν έχουν μόνο πολεμικό χαρακτήρα. Οι επαναστάσεις έχουν πάντα αφετηρία το ιδεολογικό υπόβαθρο αυτών που ξεσηκώνονται - και όταν αυτές γίνονται μέσα στο αυστηρό πλαίσιο αστικών δημοκρατιών, οι συνήθειες, οι μικροατασθαλίες, οι μικροκομπίνες κ.λπ. θα πρέπει να χτυπηθούν σε βάθος χρόνου, ακολουθώντας ήπιες τακτικές και όχι αλλάζοντας την καθημερινή ροή της ζωής των ανθρώπων με βιαστικά νομοθετήματα, τα οποία στην ουσία φέρνουν τα πάνω – κάτω, χωρίς όμως να υπάρχουν η κοινωνική θέληση και η υποδομή παραδοχής.
Ο κυβερνητικός συνασπισμός μέχρι σήμερα, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και σε συνθήκες απόλυτης ασφυξίας, δημιούργησε το υπόβαθρο για την ανακούφιση του κομματιού εκείνου του πληθυσμού της Ελλάδας που έχει πληγεί περισσότερο από την κρίση, που δυστυχώς είναι πάνω από το 85%, προσφέροντας κοινωνική και οικονομική βοήθεια για ενοίκια, ηλεκτρικό, νερό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μετακινήσεις και λοιπές παροχές σε οικογένειες και μεμονωμένα άτομα που έχουν ήδη περιθωριοποιηθεί ζώντας σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας.
Η κυβερνητική πολιτική έφερε την ηρεμία μέσα στον δημόσιο εργασιακό χώρο, όσον αφορά π.χ. τις οριζόντιες απολύσεις που ήθελε η κυβέρνηση της Ν.Δ. με την ανοχή και τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση τοποθέτησε τα άτομα που είχαν πετύχει σε διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ πριν ακόμη και είκοσι χρόνια και επανέφερε στις θέσεις τους πολλούς εργαζόμενους τους οποίους οι προηγούμενες νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις κρατούσαν ομήρους για τις ψηφοθηρικές τους βλέψεις. Καθησύχασε τους δημοσίους υπαλλήλους με τα νομοθετήματα που έφερε ως προς τις μετακινήσεις-μετατάξεις, ως προς τις ατομικές αξιολογήσεις και γενικά ως προς την αξιοκρατία για τις θέσεις ευθύνης, διακόπτοντας το καθεστώς των αναθέσεων με κριτήρια κομματικά -και όχι μόνο-, τηρώντας τη λαϊκή εντολή και την πάγια θέση του συνδικαλιστικού κινήματος (που δεν έχει καμία σχέση με την τωρινή αντικυβερνητική πολιτική του συνονθυλεύματος της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ).
Ξεκαθάρισε εξαρχής τη θέση του ως κυβερνών κόμμα σχετικά με την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα και την τήρηση των κανόνων εργασίας και, παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει από τα Μνημόνια, τα οποία είναι δημιούργημα των σαράντα προηγούμενων χρόνων και των εκάστοτε δεξιόστροφων κυβερνήσεων, έχει βάλει τις βάσεις για σωστές συνθήκες εργασίας στον ανθρωποφάγο χώρο του ιδιωτικού τομέα.
Θα πρέπει η κομματική ηγεσία να καταλάβει ότι οι σημαντικές αλλαγές σε κυβερνητικές παραδοχές προγραμμάτων δεν πραγματοποιούνται με τη στελέχωση δομικών θέσεων των υπουργείων και γενικά των κρατικών και αποφασιστικών οργάνων με άτομα που -αν μη τι άλλο- δεν αποδέχονται τα προγράμματα αυτά, αλλά με στελέχη που τα προωθούν και τα υλοποιούν.
Εν κατακλείδι, ελπίζω ότι ως λαός θα ακολουθήσουμε διαφορετικό δρόμο επίλυσης των προβλημάτων μας και όχι αυτόν που ακολούθησαν στο σενάριο της προαναφερθείσας ταινίας, δηλαδή της επιστροφής στην πρότερη κατάσταση διακυβέρνησης, με χαρακτηριστικά γνωρίσματα την αναξιοκρατία, τη ρουσφετολογία, τον ωχαδελφισμό, τις συγκαλύψεις, την ατιμωρησία, διότι όλα αυτά έριξαν την Ελλάδα στον γκρεμό της φτώχειας, της δυστυχίας και της απελπισίας.
Η ελπίδα δεν έχει χαθεί!
* Ο Σταύρος Τσάβαλος είναι μέλος των συντονιστικών της Αυτόνομης Παρέμβασης και της οργάνωσης ΣΥΡΙΖΑ του ΥΠΠΟΑ, πρόεδρος του Τμήματος της ΕΜΔΥΔΑΣ Αττικής του ΥΠΠΟΑ
