Με αφορμή την επέτειο από το δημοψήφισμα: Μπαΐλντισα να ακούω τα ίδια και τα ίδια, πώς ο Τσίπρας πήρε το ΟΧΙ και το έκανε ΝΑΙ. Με όλα τα συμπαρομαρτούντα της εύλογης απογοήτευσης, αλλά και της παράλογης, ή και κατασκευασμένης, κατεδάφισης. Από ποικίλες κατευθύνσεις. Οι μεν βγάζουν τον Τσίπρα προδότη, οι δε άνθρωπο που τα δίνει όλα για την καρέκλα. Αυτό το τελευταίο, μάλιστα, εφεύρημα του Άδωνι, που όλα τα δίνει για τις ιδέες ως γνωστόν, φοριέται πολύ.
Τι έγινε τότε, σε ποιες συνθήκες, το θυμόμαστε. Και μας πονάει ακόμα. Αν ορισμένοι βρήκαν τον αποδιοπομπαίο και κατηγορούν τον Τσίπρα για τον δύσκολο συμβιβασμό, άλλοι καταγγέλλοντας ότι η ιδεολογία του επέβαλε διαφορετικό δρόμο κι άλλοι ότι η ιδεοληψία του οδήγησε σε καταστροφικό δρόμο, δικαίωμά τους. Να μην παραβλέπουν όμως κάποια πράγματα, γιατί στον μύθο που έχει κατασκευαστεί το δημοψήφισμα εμφανίζεται περίπου ως θεόσταλτο. Και ο Τσίπρας ως ο άνθρωπος που καταπάτησε την ετυμηγορία του.
Ήταν ο Τσίπρας, όμως, που αποφάσισε το δημοψήφισμα ως έσχατη απάντηση στον εκβιασμό των δανειστών. Ήταν ο Τσίπρας που το προχώρησε, παρά τις απειλές και τα τελεσίγραφα. Ήταν ο Τσίπρας που είπε πρώτος ΟΧΙ. Και ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛΛ. που στήριξαν το ΟΧΙ, δίνοντας σκληρή και άνιση μάχη όχι μόνο εναντίον των ξένων κηδεμόνων, αλλά και εναντίον των ντόπιων συμμοριών, των βαρόνων, των μνημονιακών κομμάτων, των μεγάλων ΜΜΕ, του κατασκευασμένου τρόμου.
Σε όποιους εμφανίζουν το δημοψήφισμα όχι σαν κορύφωση μιας μάχης, σαν προσπάθεια να εισβάλει ο λαός σ’ αυτή, αλλά σαν θεατρικό δρώμενο, που κραύγαζε ΟΧΙ, υπονοώντας ΝΑΙ -γιατί μ’ αυτό τον παραλογισμό, που καταργεί τον λογισμό, μας ζητούν λογαριασμό- η απάντηση είναι μια: Έτσι είναι, αν έτσι το θέλετε. Αλλά όσοι και σήμερα αγωνιούν, βαδίζοντας κάτω από πυκνά πυρά, πρέπει να θυμούνται ποιοι ήταν οι αυτουργοί του δημοψηφίσματος. Και ποιοι σήκωσαν τη σημαία του ΟΧΙ.
Αν αφήσουμε στην μπάντα προδοσίες και κωλοτούμπες, τα μετά το δημοψήφισμα τα συζητάμε. Χωρίς να ξεχνάμε όμως στις νέες συνθήκες τα παλιά κιτάπια: Οι συμβιβασμοί συχνά επιβάλλονται από τις περιστάσεις σε ένα μαχόμενο κόμμα. Και είναι παράλογο να αρνηθείς μια για πάντα να εισπράξεις, έστω με δόσεις, όσα σου χρωστάνε...
