Ακόμη και στις καλύτερες περιόδους στη χώρα μας ποτέ δεν υπήρξε κοινωνικό κράτος με την έννοια που υπάρχει στις ανεπτυγμένες κοινωνίες. Οργανωμένο, δομημένο, με κριτήρια και ουσιαστικός αρωγός βοήθειας σε όλους όσοι έχουν πραγματική ανάγκη.
Βέβαια υπήρξαν πολλές απόπειρες, αρκετές από αυτές λειτούργησαν, αλλά ποτέ δεν ήταν ενταγμένες σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Τα κριτήρια έμπαιναν α λα καρτ και χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός έλεγχος. Αποτέλεσμα; Αρκετές φορές τα ευεργετήματα του όποιου κοινωνικού κράτους κατέληγαν σε ανθρώπους που δεν είχαν καμία, μα καμία ανάγκη.
Τη σύγχρονη ελληνική πατέντα αυτής της Βαβέλ του “κοινωνικού κράτους” ήρθε και την αποτελείωσε η καταστροφική πολιτική που ακολουθήθηκε στα χρόνια του Μνημονίου.
Για παράδειγμα στην Υγεία, που είναι το βασικό κομμάτι του κοινωνικού κράτους, μεταξύ άλλων έκλεισαν νοσοκομεία, συγχωνεύτηκαν υπηρεσίες και αποκλείστηκε από την ελεύθερη πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Και το πιο σημαντικό ήταν ότι αποκλείστηκαν πολίτες που είχαν μοναδικό αποκούμπι τη δημόσια Υγεία.
Οι περικοπές που έγιναν δεν ήταν τυχαίες ούτε επιβεβλημένες. Ήταν καθαρά ταξική επιλογή των προηγούμενων κυβερνήσεων. Τα ελλείμματα στον χώρο της Υγείας δεν τα είχαν γιγαντώσει οι πολίτες, που δεν είχαν άλλη επιλογή, αλλά το πάρτι των προμηθειών και οι πάσης φύσεως σκανδαλώδεις συμβάσεις στον χώρο της.
Τα τελευταία δύο χρόνια έχει γίνει ένα πολύ σημαντικό έργο με κύριο γνώμονα την αντιστροφή του κλίματος. Άνοιξαν και πάλι νοσοκομεία, στελεχώθηκαν υπηρεσίες και δομές Υγείας που υπολειτουργούσαν και, το σημαντικότερο, όλοι όσοι έχουν ανάγκη τη δημόσια Υγεία έχουν πλέον πρόσβαση σε αυτή.
Στην Υγεία, όμως, όσα μέτρα και να ληφθούν μοιάζουν λίγα. Και αυτό επειδή είχε εγκαταλειφθεί τόσο πολύ και για τόσα πολλά χρόνια. Αυτό όμως που δεν πρέπει να ξεχνά κανείς είναι ότι κι αυτά τα “λίγα” είναι τόσο σημαντικά για την πλειονότητα των πολιτών.
Το ουσιαστικό, πάντως, είναι ότι η κυβέρνηση επιβεβαιώνει διαρκώς την πρόθεσή της όχι απλώς να μη σταματήσει αυτό το έργο, αλλά να βαθύνει τις παρεμβάσεις της και σε τομείς που θα μπορούσαν να είχαν ρυθμιστεί από την περίοδο των παχέων αγελάδων. Όπως είναι τα ΤΟΜΥ, τις υπηρεσίες των οποίων θα απολαμβάνουν οι πολίτες σε εκατοντάδες δήμους μέχρι το τέλος του χρόνου.
Ακόμη και τότε οι παχιές αγελάδες ήταν για τους λίγους!
