Όχι, δεν είναι όλοι τους ταγμένοι σε ιερό πόλεμο. Δεν ανήκουν σε κάποια τρομοκρατική οργάνωση. Ούτε είναι απαραίτητα κλασικοί παραβατικοί. Είναι ο τρελός που μαχαιρώνει σ’ ένα τρένο, σ’ ένα αεροδρόμιο. Ο διαταραγμένος που αντιπαθεί τους δεξιούς βουλευτές και τους πυροβολεί. Ο ψυχοπαθής που ορμά με το σφυρί στον αστυνομικό. Αυτός που σε μια κρίση «δολοφονικού αμόκ» πέφτει με το αυτοκίνητο στους ανυποψίαστους περαστικούς. Ο πιλότος που σε μια κρίση «αυτοκτονικού αμόκ» αμολάει το αεροπλάνο. Είναι ένα ποικιλόμορφο περιθώριο που διεκδικεί έναν τρομακτικό ρόλο στο σημερινό προσκήνιο.
Αγριεμένοι και έξαλλοι, που για κάποιο λόγο (που ανήκει στην ειδικότητα ψυχολόγων και εγκληματολόγων), έχουν χάσει κάθε αναστολή και έχουν περάσει από την επιθυμία στην πράξη, παρορμητικά ή προμελετημένα. Απελευθερωμένοι από δισταγμούς, νιώθοντας πως οι συμβάσεις που τους συγκρατούσαν έχουν υποχωρήσει, εκρήγνυνται αιφνίδια, βίαια και ριζοσπαστικά.
Η Δύση, υψώνοντας τείχη στην ελπίδα εκτοπισμένων ανθρώπων, τελικά δεν μπόρεσε να αποφύγει το βάρος των πολέμων της Ανατολής και οι εκδικητικές πρακτικές του ΙSIS ενθαρρύνουν και εμπνέουν εμμονικούς και ανισόρροπους του δυτικού κόσμου.
Είναι, όμως, μόνο αυτό; Μήπως είναι και μια αποτύπωση της νομιμοποίησης του παραλόγου της εποχής μας; Γιατί η εποχή μας σε πολλά θέματα ξεπερνά τη λογική. Το μίσος, η λύσσα έχουν γίνει μια εύκολη και καθημερινή εκτόνωση. Yπερπροβάλλονται και ενθαρρύνονται ποικιλοτρόπως προς πάσα κατεύθυνση, εμπεδώνοντας και νομιμοποιώντας ένα άγριο modus vivendi.
Οι τραγικές ανθρώπινες ιστορίες που αντιστρέφουν τον ρόλο θύματος και θύτη διαπερνούν όλες τις κοινωνικές βαθμίδες, έτσι ώστε το ίδιο παγωμένο (psycho) βλέμμα βρίσκεις και στον φτωχό διαταραγμένο που εγκληματεί, και στον ζορισμένο φιλόδοξο πολιτικό, που και οι δύο επιβεβαιώνουν την ύπαρξή τους στραγγαλίζοντας, κυριολεκτικά ή μεταφορικά αντίστοιχα.
Μήπως η σφραγίδα της αποτυχίας και της οδύνης μπαίνει αυθόρμητα μαχαιρώνοντας; Μήπως οι αρρωστημένες δράσεις, που τείνουν να γίνουν καθημερινότητα, είναι αυθόρμητες αντιδράσεις που έρχονται σαν μεσημεριανοί εφιάλτες να μας υπενθυμίσουν τη βιαιότητα με την οποία μια άλλου είδους κρίση έχει αναστατώσει τις ζωές μας;
Αστυνομικά μέτρα, απαγόρευση οπλοκατοχής δεν μπορούν να σταματήσουν τα σφυριά, τα μαχαίρια, τα καδρόνια, τις εγκληματικές συμφωνίες, την ίδια την απόγνωση όσο η ανθρώπινη ζωή θα μοιάζει με επαναλαμβανόμενο video game στα χέρια μωρών πολιτικών.
* Η Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος
