Η κοινή πορεία των ευρωπαϊκών χωρών ξεκίνησε ως όραμα μιας ένωσης δημοκρατικών κοινωνιών, που μπορεί να είχαν διαφορετικούς βαθμούς ανάπτυξης -όχι μόνο οικονομικά, αλλά και κοινωνικά, θεσμικά και πολιτισμικά-, αλλά στόχο είχαν την ειρηνική συνύπαρξη και το κοινό μέλλον.
Με βεβαιότητα πλέον μπορούμε να πούμε ότι, παρά τα σημαντικά βήματα που έγιναν, το κοινό όραμα δεν έχει γίνει πράξη, αφού οι διαφορές που υπήρχαν μέσα από την κρίση των τελευταίων χρόνων εντάθηκαν ακόμη περισσότερο.
Η Ε.Ε. δεν πρέπει να μείνει όραμα, ούτε μια σελίδα στο βιβλίο της Ιστορίας του μέλλοντος για το πώς απέτυχε αυτό το πείραμα. Η Ε.Ε. μπορεί, έχει ακόμη τη δυνατότητα, να γίνει ένα σημαντικό κεφάλαιο της Ιστορίας, γιατί τα προβλήματα τα γνωρίζουμε, άρα μπορούμε να προχωρήσουμε πρώτα στην επούλωση των πληγών που άνοιξαν και στη συνέχεια στην επίλυσή τους.
Μέσα από τα λάθη της πρόσφατης ιστορικής διαδρομής της Ένωσης, που ξεκίνησε κυρίως από την επομένη της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ότι η Ε.Ε. δεν μπορεί να είναι μόνο μια οικονομική διαδικασία, πόσο μάλλον όταν αυτή δεν έχει στον πυρήνα της την ουσιαστική σύγκλιση.
Σε πολιτικό επίπεδο η Ε.Ε. δεν μπορεί να παραμένει σε εθνοκεντρικές επιδιώξεις ούτε σε γραφειοκρατικές δομές. Αν δεν γίνει δημοκρατική η ίδια στην ουσία της, δεν μπορεί να προχωρήσει.
Για να το πούμε με διαφορετικό τρόπο, θα πρέπει να μετατοπιστεί το κέντρο βάρους από το Βερολίνο στις Βρυξέλλες. Κι όταν λέμε Βρυξέλλες, δεν εννοούμε μόνο το κτήριο της Κομισιόν, αλλά το κτήριο της Ευρωβουλής, που θα νομοθετεί και θα δημιουργεί ευρωπαϊκή πολιτική.
Για να έλθουμε στις πραγματικές συνθήκες, αυτή η Ε.Ε. μπορεί να χτιστεί μέσα από πολιτικές συμμαχίες και κοινωνικές διεργασίες που έχουν στο επίκεντρό τους την προσέγγιση των ευρωσοσιαλιστών με την ευρωαριστερά. Δύο ομάδες που παραδοσιακά έχουν ως ιδεολογικό υπόβαθρο και ως στόχευση τη διεύρυνση της συμμετοχικής δημοκρατίας.
Το προηγούμενο διάστημα η τυφλή συμπόρευση της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς με τα χριστιανοδημοκρατικά και νεοφιλελεύθερα κόμματα οδήγησε στη στρεβλή και έως έναν βαθμό βαθιά αντικοινωνική πολιτική κατάσταση. Αυτό πρέπει να αλλάξει και αλλάζει. Γιατί είναι ιστορική ανάγκη να προχωρήσει η Ε.Ε. στην επόμενη σελίδα. Αλλιώς θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη.
