Κάτι μαγικές αυλές, που ο Κηλαηδόνης την ευωδιά τους την κάνει μελωδία «μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά». Στα θερινά σινεμά του. Στα ολόδικά του «θερινά σινεμά». Και στην ολόδική μας ανάσα από το καθημερινό μακροβούτι.
Κι είναι τώρα στην εποχή τους τούτες οι αυλές. Όσες έχουν απομείνει. Ανυπομονείς να χαθείς στα σκοτάδια τους, στον ουρανό τους. Εκεί, καθισμένοι, μπορούμε να συναντήσουμε τις ψευδαισθήσεις μας, χωρίς τύψεις, και οι «φτωχοί και μόνοι καουμπόηδες» τις «αυταπάτες» τους, χωρίς κριτική.
Εκεί, στο τρίξιμο του χαλικιού, κι οι γάτες να τρίβονται στα πόδια σου. Με την ελαφρότητα να γελάς στα δράματα και τo «σουτ!» της μπροστινής κυρίας που ενοχλήθηκε. Μ’ έναν ποντικό που εμφανίζεται στον αυλότοιχο και χάνεις το έργο για να παρακολουθήσεις τη δική του παράσταση. Μ’ ένα τρομακτικό «Ιιιι!» κάποιας που είδε ένα πεφταστέρι. Με την τσογλαναρία που απλώνει τα πόδια της στις μπροστινές καρέκλες. Με την παλιά μηχανή που αγκομαχά και «Δώσε φωνή, χασάπη!». Με τον ηλικιωμένο κύριο που τραβιέται στον διάδρομο για να βλέπει καλύτερα. Μ’ εκείνον που σηκώνεται μπροστά στον προβολέα ρίχνοντας τη σκιά του στο πανί και «Κόψε στύλο!»
Με τις ταινίες που δεν θα ήθελες να δεις, αλλά πηγαίνεις και χαζολογάς και ξεσκάς. Με τις εφηβικές αγκαλιές κάθε ηλικίας. Εκεί στρογγυλοκάθεται και η πιτσιρικαρία των παιδικών μας χρόνων. Με σανδάλια, πασατέμπο, πατατάκια Τσακίρης κι ένα πλεκτό ζακετάκι για την ψύχρα. Σαν σε σχολειό, θερινό, παρακολουθεί τις ταινίες που μας σημάδεψαν.
Εμείς, εσύ, αυτοί. Σ’ ένα ταξίδι συλλογικό. Στην Ιστορία. Στον έρωτα. Στην παρανομία. Στην πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Σε δρόμους καινούργιους ή παλιούς. Βίρα. Για δυο ωρίτσες μόνο. Σαλπάρουμε.
