Του Ζαν Κατρεμέρ
Από τη “Liberation”
«Η Ελλάδα και το ευρώ είναι μία οδύσσεια που άρχισε το 1991 και συνεχίζεται με μία κρίση χωρίς τέλος την επαύριον ενός νέου Eurogroup, που χορήγησε ένα νέο δάνειο των 8,5 δισ. ευρώ προς τη χώρα» γράφει ο Ζαν Κατρεμέρ, στο χθεσινό άρθρο του στη “Liberation”, που ξεκινά με μία ιστορική αναδρομή από το 1991 έως σήμερα. Ο γνωστός αρθρογράφος θυμίζει το δραματικό καλοκαίρι του 2015, αναφέροντας ότι “η άνοδος στην εξουσία ενός κόμματος που υποσχέθηκε το τέλος της λιτότητας ολοκληρώνεται με το να φέρει τον πανικό στην αγορά. Η Αθήνα έχει εκ νέου ανάγκη χρηματοδότησης. Αλλά η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις της και τον φόβο των εταίρων της μπροστά σε ένα Grexit: η Ευρωζώνη του 2015 δεν είναι πλέον αυτή του 2010».
Φτάνοντας στο διά ταύτα, στη συμφωνία του Eurogroup της Πέμπτης, υποστηρίζει ότι δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για την επίτευξή της, καθώς η Γερμανία δεν ήθελε επ’ ουδενί το ξέσπασμα μιας νέας ελληνικής κρίσης πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και συνεχίζει: «Στις Βρυξέλλες εκτιμάται πως ο Τσίπρας παίζει το ακόλουθο παιχνίδι: οι μεταρρυθμίσεις όχι μόνο πέρασαν, αλλά ήδη εφαρμόζονται, το οποίο είναι νέο στοιχείο. Η οικονομική κατάσταση βελτιώνεται σταδιακά, το δημόσιο έλλειμμα περιορίζεται στο 1% του ΑΕΠ, γεγονός που αφήνει ελπίδες για μια επιστροφή στις αγορές, τον Ιούλιο του 2018, όπως έχει προγραμματιστεί».
Χαρακτηρίζοντας την Ελλάδα ένα αγκάθι που παραμένει στα πόδια της Ευρωζώνης, σε αντίθεση με Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρο που εξήλθαν, όπως αναμενόταν, από το πρόγραμμα υποστήριξης έπειτα από τρία χρόνια, εκφράζει την άποψη ότι οι εταίροι και το ΔΝΤ άργησαν να κατανοήσουν τη σοβαρότητα της ελληνικής κρίσης, της οποίας οι ρίζες βρίσκονται στις δομές του κράτους και σε μία οικονομία αντάξιας μιας υπανάπτυκτης χώρας, με αποτέλεσμα να προβλέψουν ανεπαρκείς θεραπείες, όπως μεταρρυθμίσεις άσχημα διαβαθμισμένες και μη εφαρμόσιμες, βάναυσες περικοπές στον κρατικό προϋπολογισμό (η Ελλάδα θα πρέπει να προβεί στη δέκατη τέταρτη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος της σε επτά χρόνια), υποτίμηση των υφεσιακών επιπτώσεων των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων, που τελικά οδήγησαν στην απώλεια του 27% του ΑΕΠ της χώρας, από το 2010, χωρίς την επανεκκίνηση της μηχανής. Ως προς το ζήτημα του χρέους, αφού κάνει αναφορά στις προτάσεις αντίστοιχα της Γερμανίας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Γαλλίας, υπογραμμίζει την εκτίμηση πολλών, που υποστηρίζουν ότι δεν πρόκειται να αποφευχθεί μια αναδιάρθρωση του χρέους, που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να «πετάξει επιτέλους μόνη της».
