1. Η ιστορική μνήμη αποτελεί στοιχείο της εθνικής ταυτότητας ενός λαού. Εν προκειμένω, τα γεγονότα του πολέμου 1940-1941 και της Κατοχής, όπως και άλλα προηγούμενων ιστορικών περιόδων, ανέδειξαν, ως διαχρονική στάση ζωής του ελληνικού λαού, την αντίσταση προς όσους επιβουλεύονται την ανεξαρτησία, την ελευθερία, τη δημοκρατία. Πρόκειται για χαρακτηριστικό που έχει ενσωματωθεί στο «κύτταρο» και στην «κοσμοθεωρία» του. Όλοι όσοι επιχείρησαν να τον υποτάξουν απέτυχαν.
2. Σε αντίθεση με τότε που κατακτήθηκε η χώρα και λεηλατήθηκε ο εθνικός πλούτος με τη δύναμη των όπλων, σήμερα, η υποταγή του ελληνικού λαού επιχειρείται με μοχλό τον (υπερ)δανεισμό. Η πολιτική των αλλεπάλληλων «μνημονίων» αποτελεί το εργαλείο καθυπόταξης του τόπου. Μέσω αυτής της πολιτικής επιτελείται η φτωχοποίηση του ελληνικού λαού και η λεηλασία του εθνικού πλούτου και της δημόσιας περιουσίας.
Όμως, όπως και τότε, ο ελληνικός λαός δεν υποτάσσεται, αντιστέκεται. Η εκστρατεία αποπροσανατολισμού και τρομοκράτησής του, με ισχυρές δόσεις ενημερωτικής συσκότισης και παραπληροφόρησης, ασκήσεις εμπαιγμού, συνεχόμενα εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα, την προβολή του δήθεν μονόδρομου της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας και της ανιστόρητης «θεωρίας» των δύο άκρων, αυταρχικές μεθόδους καταστολής και την εντεινόμενη βία κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών, δεν τον πτοεί
Σ' αυτό το πλαίσιο, η ενεργός και ενωτική παρέμβαση των πολιτών, με τη δημιουργία δομών κοινωνικής αλληλεγγύης, την ανάληψη κοινωνικών πρωτοβουλιών και την ανάπτυξη κινηματικών δράσεων, συνιστά κίνηση αντίστασης προς τις «μνημονιακές» πολιτικές και, σε συνδυασμό με την αμιγώς πολιτική δράση, το εφαλτήριο για την αντιστροφή της σημερινής κατάστασης.
3. Ο σεβασμός προς τη μνήμη των αγωνιστών για ανεξαρτησία, ελευθερία, δημοκρατία, η αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού, η ανάγκη να σωθεί ο τόπος από τον κίνδυνο απόλυτου οικονομικού αδιεξόδου, διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής, ανθρωπιστικής καταστροφής, αλλά και της οσημέραι συρρίκνωσης και απαξίωσης των δημοκρατικών θεσμών και της πλήρους απώλειας της εθνικής κυριαρχίας και η ευθύνη για το παρόν και το μέλλον των νεότερων γενεών, επιβάλλουν την αντεπίθεση για τη μεγάλη ανατροπή.
«Ο καιρός γαρ εγγύς εστίν»
* Ο Γιώργος Παπαηλιού είναι δικηγόρος - διδάκτορας Νομικής
