Αν η είδηση που αναδημοσιεύουμε χωριστά και με την αναγκαία εικόνα είναι τρολάρισμα, εντάξει, αποκαλύπτομαι! Υπάρχει όμως περίπτωση να μην είναι. Και πώς να το ξέρουμε αφού κατέρρευσαν τα όρια μεταξύ γελοίου και σοβαρού; Για όσα θέλω εντούτοις να πω, δεν έχει σημασία η αλήθεια, μόνο η αληθοφάνεια. Εξηγούμαι:
Υπάρχει εδώ είδηση, πραγματική είδηση; Ναι, υπάρχει - και δεν είναι, φυσικά, η γλυκούλα ιστορία με το σκυλάκι· αυτή είναι το αυτονόητο καρύκευμα: Κάθε σοβαρό δελτίο ειδήσεων ή ειδησεογραφικό σάιτ πρέπει να συμπληρώνεται με τέτοιες μικρο-μωρολογίες, για λόγους ποικιλίας υποτίθεται κι επειδή η ελαφρότητα έχει κι αυτή το μερίδιό της, στην πραγματικότητα όμως επειδή η προαγωγή ενός μη αξιολογημένου κόσμου είναι ο βασικός στόχος - που θα προσεγγιστεί μιθριδατικά.
Αντλείται μια ιστοριούλα λοιπόν (η φαινομενική «είδηση») από την απέραντη παρακαταθήκη ιστοριών με υποκορισμένα ζώα, για την οποία η Ντίσνεϋ θα έπρεπε να έχει μηνυθεί προ πολλού απ’ όλους όσοι φοβούνται μην τους ανέβει το ζάχαρο. Η πραγματική είδηση όμως έγκειται στην τρομακτική συσσώρευση άρρητων παραδοχών μέσα σε λίγες λέξεις, σ’ ένα ευτελές ειδησάριο - ξεκινώντας απ’ το αυτονόητο γεγονός πως ο Γκάβελ είναι «γερμανικός».
Τι άλλο θα ήταν προκειμένου να θεωρηθεί κατάλληλος «για το αστυνομικό σώμα σκύλων της χώρας»; (Εδώ, η σύνταξη χωλαίνει κάπως: είναι μια χώρα σκύλων, μεταξύ των οποίων κάποιοι επιλέγονται για την αστυνόμευση;). Θυμόμαστε, βέβαια, πως και στο Βυζάντιο καθήκοντα αστυνόμευσης ανετίθεντο πάντα σε Γότθους· κι από τότε ώς το Eurogroup δεν άλλαξε τίποτα.
Υπάρχει προφανώς κάποιο γερμανικό γονίδιο, που απηχείται και στο τραχύ όνομα («Γκάβελ»), το οποίο προσανατολίζει στον έλεγχο, την αυστηρότητα, την καταστολή, καθώς μάλιστα αναμειγνύεται και μ’ ένα ποσοστό εγγενούς βαρβαρότητας, πολιτισμικού ελλείμματος (ακόμη κι ο Γκάβελ δεν αρκεί να είναι γερμανικός, είναι και ποιμενικός: σχήμα εν διά δυοίν).
Το ότι κατόπιν αυτών οι Γερμανοί είναι πάππου προς πάππον «κατακτητές», ανεξίτηλα, είναι αυτονόητη επιπλοκή, το διαπιστώσαμε προσφάτως στο Δίστομο - χωρίς ν’ ανατριχιάσουμε αρκετά, χωρίς να σκεφτούμε πώς μπορεί (εύκολα μάλιστα) να μετασχηματιστεί μια θεωρία περί γονιδιώματος, πώς μετασχηματίστηκε ήδη στην Ιστορία...
Αυτός ο Γκάβελ λοιπόν απεδείχθη πως ασκούσε τα καθήκοντά του πλημμελώς γιατί, σύμφωνα με το BBC (όπως θα έλεγε και ο ζητιάνος στο τραίνο: «είμαστε η οικογένεια με τα 12 παιδιά που μας δημοσίευσε κι ο ΑΝΤ1»), «αντί να κυνηγά εγκληματίες προτιμούσε να περνά την ώρα του παίζοντας με ανθρώπους».
Η διάκριση είναι σαφής και θεμελιωμένη στις καλύτερες παραδόσεις του Διαφωτισμού: είσαι ή εγκληματίας ή άνθρωπος. Ανοήτη διατύπωση; Όχι, απλώς αυτοματισμός - κι αυτό είναι που έχει σημασία: όσα κι αν γράψαμε, διακηρύξαμε, είπαμε, τα αντανακλαστικά της σκέψης μας κυριαρχούνται απ’ τον Λαμπρόζο· οπότε ας μην μας κάνουν εντύπωση τα επεισόδια στο Μενίδι (έχετε σκεφτεί τι σημαίνει «εγκληματογόνος περιοχή» όταν συμπίπτει με την έννοια του καταυλισμού;), ας μην μας κάνει εντύπωση η ανοχή στις «σκούπες» (γιατί άλλωστε θα τις εξήγγελλε, βάσει οδηγιών των επικοινωνιολόγων του, ο επίδοξος πρωθυπουργός;) ή η διά βοής απέλαση των τοξικοεξαρτημένων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης («ας τους κλείσουνε κάπου»)...
Τα ζητήματα ιδεολογικής ηγεμονίας άλλωστε, με τα οποία δεν έχουμε χρόνο ν’ ασχοληθούμε γιατί κλείνουμε την αξιολόγηση, τα έχει λύσει άπαξ διά παντός άλλος ζητιάνος στο τραίνο: «Δεν είμαι ξένος ούτε δολοφόνος». Κι οι ζητιάνοι αποτελούν εξαιρετικό βαρόμετρο ως γνωστόν...
Και τι απέγινε ο Γκάβελ; Πώς πλήρωσε το αμάρτημά του να συμπαθεί πολύ τους ανθρώπους, γεγονός που τον καθιστούσε προσδήλως ακατάλληλο γι’ αστυνομικό; (Δεν φωνάζουν τίποτα διαφορετό οι «αντιεξουσιαστές» στις διαδηλώσεις...).
Έγινε, φυσικά, αξιοποιώντας τις διακρίσεις του Μοντεσκιέ, αντιβασιλιάς, αφού στα παραμύθια άλλο αξίωμα δεν προβλέπεται (ούτε και στην πραγματικότητα άλλωστε) - ναι, αλλά πότε; Όταν σάρωσε στα social media...
Εδώ, ένας θαυμαστός καινούργιος κόσμος αναδύεται απ’ τα φρίσκις - και μια άτυπη αλλά παντοδύναμη πια ηθική προτροπή. Τι πρέπει να κάνουμε για να υπάρχουμε και ν’ αναδειχθούμε (ξανά εν διά δυοίν) εφεξής; Να σαρώσουμε πάση θυσία τα social media· επιδειξίες εφ’ όλης της ύλης της προσωπικότητας και του ιδιωτικού μας βίου και κατά συρροήν· και, εννοείται, καταχειροκροτούμενοι («like»): κανείς δεν θα μας καταγγείλει σαν τον παλαιού τύπου επιδειξία παπά - και θα γίνουμε αντιβασιλείς, αν προϋπάρξουμε επιτυχώς ως ζώα, εννοείται...
Πάνω σ’ αυτές τις γραμμένες με συμπαθητική μελάνη παραδοχές υπέγραψε ο Γκάβελ, με την πατούσα του, το καινούργιο κοινωνικό συμβόλαιο· έτσι κι αλλιώς, γράμματα δεν χρειαζόταν να ξέρει.
