Live τώρα    
15°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
15 °C
10.6°C16.5°C
1 BF 70%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
13 °C
11.1°C14.9°C
2 BF 67%
ΠΑΤΡΑ
Αραιές νεφώσεις
14 °C
8.0°C14.4°C
2 BF 65%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
13 °C
12.8°C14.1°C
2 BF 82%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
5 °C
4.9°C11.8°C
0 BF 100%
Η λάμψη της θεωρίας
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Η λάμψη της θεωρίας

«Πώς η Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων, η Ελλάδα της επιχειρηματικής εξάπλωσης στα Βαλκάνια, της σταθεροποιημένης οικονομίας και της συνεκτικής σε μεγάλο βαθμό κοινωνίας έφτασε στο σημερινό αδιέξοδο; Γιατί οδηγηθήκαμε στη σημερινή κατάσταση παρ’ όλο που τα ποσοστά μεγέθυνσης της ελληνικής οικονομίας την προηγούμενη δεκαετία ήταν πολύ υψηλότερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο; Τα ερωτήματα αυτά απασχολούν ένα διαρκώς αυξανόμενο κομμάτι τής ελληνικής κοινωνίας που μαστίζεται από την κρίση και δεν αρκείται πλέον σε απλουστευτικούς αφορισμούς για τους υπαιτίους της.»

Έτσι ξεκινάει το συγκλονιστικό πόνημα της Μιλένας Αποστολάκη, που μας έχει αιφνιδιάσει κιόλας με τον ευρηματικό τίτλο του: Το τέλος της Μεταπολίτευσης (άκου τι πήγε και σκέφτηκε!) - και εξελίσσεται σε δύο επίπεδα: Η πρώην υπουργός αφενός ξαναγράφει σαν άλλος Πιέρ Μενάρ είτε το Λεξικό Κοινοτοπιών που προσπαθούσε να συντάξει ο νεαρός Φλωμπέρ είτε (πιθανότερο) το Μπουβάρ και Πεκυσέ που αποφάσισε να γράψει ώριμος πλέον· αφετέρου εμβαθύνει στο παράδοξο του Επιμενίδη (: «Ο Επιμενίδης είπε πως όλοι οι Κρητικοί είναι ψεύτες· όμως ο Επιμενίδης είναι Κρητικός· άρα» κ.λπ. κ.λπ.)...

Στο πρώτο επίπεδο μας εντυπωσιάζουν αλληλοδιάδοχες παρατηρήσεις που αποτελούν εμφανώς αποκύημα μακράς θεωρητικής επεξεργασίας και αποτυπώνουν την προσωπική σφραγίδα της συγγραφέως, εξού και δεν είναι μόνο όλες προδήλως ορθές αλλά και πρωτάκουστες οι περισσότερες· δείτε:

«Από τη δεκαετία του ’90 μέχρι και το 2004 η ελληνική οικονομία αναπτυσσόταν με μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ 3,5%, ο οποίος ήταν σημαντικά υψηλότερος από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την ίδια περίοδο σημειώθηκε αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων και εισροή ξένου κεφαλαίου. Ο πληθωρισμός μειώθηκε σημαντικά ενώ μείωση σημειώθηκε και στο δημοσιονομικό έλλειμμα. Με την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη τα επιτόκια περιορίστηκαν δραστικά και οι δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις αυξήθηκαν.»

Τι θαύμα! Όμως - μπορεί να διαρκέσει, ν’ αντέξει; Η συγγραφέας έχει να πει τα εξής ρηξικέλευθα επ’ αυτού:

«Ασφαλώς τα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και η θεσμική και πολιτική υπανάπτυξη της χώρας εξακολουθούσαν να υφίστανται και να καθιστούν τα θεμέλια της ευημερίας ευάλωτα. Η χώρα, σε αντίθεση με τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη, ανήγαγε το κράτος στον κύριο μοχλό παραγωγής οικονομικής μεγέθυνσης, υποβαθμίζοντας με τον τρόπο αυτό τη δυνατότητά της να παραμείνει ανταγωνιστική. Η μικροκομματική διαχείριση του εσωτερικού μετώπου πολιτικής αντιπαράθεσης, τα πανίσχυρα συνδικάτα και οι οργανωμένες ομάδες συμφερόντων καθώς και το πελατειακό κράτος κυριαρχούσαν στην πολιτική ατζέντα και απέτρεπαν μεταρρυθμίσεις και πολιτικές που ήταν αναγκαίες για την επίτευξη της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής σύγκλισης με τα κράτη της Ένωσης».

Τώρα - προσέξτε την απαράμιλλη ρητορική τέχνη, που συναγωνίζεται την προφανή αναλυτική δεινότητα. Η συγγραφέας θα επιτρέψει μιαν ανάσα αισιοδοξίας: «Παρά ταύτα, η Ελλάδα είχε καταγράψει σημαντικές επιτυχίες εκπληρώνοντας στόχους (δημοσιονομικούς και πολιτικούς) οι οποίοι την ενέταξαν σταδιακά και τη διατηρούσαν στον πυρήνα της Ε.Ε.».

Θα την επιτρέψει, ναι, αλλά μόνο για να ηχήσει αμέσως κατόπιν ακόμη πιο πικρός ο θρήνος, το ανακάλημα... Γιατί ήρθε, πάντοτε έρχεται, η μοιραία χρονιά· που είναι - ποια λέτε; «Το 2007 είναι η χρονιά κατά την οποία ξεκίνησε η πορεία προς την κατάρρευση» παρατηρεί η χρονικογράφος - που δεν θα διστάζει να θέσει το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων... Αλλ’ ας μην συνεχίσουμε. Εξ όνυχος τον λέοντα. Είναι φανερό ότι πρέπει να διαβάσετε ολόκληρο το βιβλίο όπως επέτασσε ο Νίτσε: lento, στοχαστικά... Ή, πάλι, να περιοριστείτε στην πρώτη παράγραφο που παραθέσαμε κι ούτε καν όλη - και να το κλείσετε· γιατί όλα έχουν ειπωθεί ήδη εκεί κατά τρόπο ιδεώδη (κι αυτό είναι το δεύτερο επίπεδο):

«Η Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων» ως η κατεξοχήν θετική εικόνα, ως μοντέλο του Παραδείσου που χάθηκε - αρκεί! Αν ανοίγατε ένα βιβλίο με θέμα τη βία κατά των γυναικών που ξεκινάει με τη διατύπωση «Η υποδειγματική συμπεριφορά τού Κυριάκου Παπαχρόνη», θα το διαβάζατε;

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL