Και διωχθέντες και βασανισθέντες από τη χούντα είναι οι σημερινοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Μανιός, Γεράσιμος Μπαλαούρας και Τριαντάφυλλος Μηταφίδης. Φυσικά δεν είναι οι μόνοι. Όπως κάθε φορά που η Ιστορία το καλεί, η Αριστερά όλων των αποχρώσεων και τάσεων, μαζί και οι δημοκράτες πολίτες, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των αγώνων για δημοκρατία και ελευθερία πληρώνοντας το οδυνηρό και αιματοβαμμένο τίμημα της αντίστασής τους στα ναζιστικά και φασιστικά καθεστώτα.
Επομένως οι τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είχαν κάθε δικαίωμα -ή μάλλον καθήκον- να καταθέσουν την τροπολογία για τη μεταβίβαση κατά κυριότητα στην Περιφέρεια Αττικής του μαρτυρικού χώρου του πρώην στρατοδικείου ΕΑΤ - ΕΣΑ στο Πάρκο Ελευθερίας. Ενός χώρου όπου ακόμα η μνήμη καίει από τις κραυγές των αθώων, όπου ακόμα στάζει η ακίδα του βασανιστή και του δήμιου. Ενός χώρου που, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να γνωρίζουμε για πιο πράγμα μιλάμε, για την τάξη πραγμάτων που ισχύει σήμερα, το ΕΑΤ - ΕΣΑ κατ’ ουδένα τρόπο αποτελεί πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο της δημοκρατίας και της ελευθερίας, ανεκτίμητη πρώτη ύλη περηφάνιας και αείζωης ελπίδας για ένα φωτεινότερο αύριο.
Όχι. Γι’ αυτούς η αξία συμβαδίζει με το μετρήσιμο της τιμής του στο εμπόριο και στο χρηματιστήριο. Οι άυλες αξίες αποτελούν βαρίδι και εμπόδιο στον προσπορισμό των κερδών. Αυτοί δεν βλέπουν και δεν τιμούν το άγαλμα του Σπύρου Μουστακλή στον περίβολο των μαρτυρικών κτηρίων, αυτοί «βλέπουν» τη μεγαλοπρεπή είσοδο κάποιου μεγάρου που θα «αξιοποιούσε» το οικόπεδο κατεδαφίζοντας κάθε ίχνος ιστορικής μνήμης.
Τι να την κάνεις την ιστορική μνήμη, όταν δεν αντηχεί τον ήχο του χρυσίου. Ιδιαίτερα όταν αυτή η ιστορική μνήμη είναι δύστροπη και επιμένει να θυμίζει έργα και ημέρες εναντίον του ελληνικού λαού ή την ηχηρότατη απουσία και τη σιγή ασυρμάτου από τους αγώνες αυτού του λαού.
Η μόνη χρησιμότητα γι’ αυτούς, λοιπόν, του ΕΑΤ - ΕΣΑ είναι ότι αποτελεί εκλεκτότατο φιλέτο στο κέντρο (πιο κέντρο δεν γίνεται) της Αθήνας. Κι αν διασώθηκε μέχρι σήμερα ο χώρος από τις ορέξεις των κυρίων και κυριών που ομνύουν στην ανάπτυξη (των συμφερόντων τους), πάλι στη μνήμη του ελληνικού λαού οφείλεται. Τμήματός του για να είμαστε ακριβείς.
Η τροπολογία λοιπόν των τριών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ έγινε δεκτή κατά πλειοψηφία από την ολομέλεια της Βουλής. Καταψήφισαν Ν.Δ. και Χρυσή Αυγή. Θα ήταν επιεικώς αφελής όποιος θα έπεφτε από τα σύννεφα με μια τέτοια στάση. Όχι μόνο της Χ.Α., αλλά και της Ν.Δ. Τούτο ωστόσο δεν σημαίνει ότι δεν αποτελεί κόλαφο για τη δημοκρατία η στάση της Ν.Δ. και η σύμπλευσή της με το ναζιστικό μόρφωμα (που αυτό τον καιρό δικάζεται ως εγκληματική οργάνωση) της Χ.Α.
Όταν ένα κόμμα που κυβέρνησε αυτόν τον τόπο (με διάφορα ονόματα) επί μισόν αιώνα και αυτοτοποθετείται στο δημοκρατικό τόξο συμπλέει με τη Χ.Α. σε ένα τέτοιο θέμα, σημαίνει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στον βαθύ πυρήνα της. Σημαίνει ότι οι δημοκρατικοί πολίτες που πιστεύουν στη Ν.Δ. οφείλουν να διανύσουν με προσοχή, αλλά χωρίς οπισθοχωρήσεις και δειλίες προκειμένου να φέρουν την Ιστορία στα μέτρα τους, οφείλουν λοιπόν να διανύσουν ολόκληρο τα ταξίδι μέχρι το κέντρο της ιδεολογία και της πρακτικής του κόμματός τους, όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα στο σκληρότατο πλαίσιο της μεταπολεμικής και μετεμφυλιακής Ελλάδας.
Βεβαίως ένα ταξίδι στο κέντρο της πολιτικής και ιδεολογικής σου ύπαρξης είναι απίστευτα δύσκολο, γιατί εκεί το υλικό είναι ακόμα ζέον και είναι άγνωστη εν πολλοίς η κρίσιμη μάζα του που μπορεί να προκαλέσει σχάση. Ωστόσο είναι ένα ταξίδι που οφείλει να το πραγματοποιήσει ο δημοκρατικός κόσμος της Ν.Δ. αναλαμβάνοντας με θάρρος την ευθύνη της σκέψης. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η ανάθεση σε άλλους αυτής της ευθύνης είναι μια από τις κύριες πηγές από όπου αναβλύζει ο φασισμός.
Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η απόκρυψη ή το (της μόδας τελευταία) ξαναγράψιμο της Ιστορίας, ούτε η αγιοποίηση προσώπων, αλλά ο πραγματικός εκδημοκρατισμός της δημοκρατίας.
Οφείλει για παράδειγμα (ο δημοκρατικός κόσμος της Ν.Δ.) να δει τον τρόπο με τον οποίο συγκροτήθηκε το άγριο και ζημιογόνο κράτος του μετεμφυλίου. Να δει, ας πούμε, γιατί οι παρακρατικοί, οι γερμανοτσολιάδες, οι εγκληματίες στελέχωσαν αυτό το κράτος. Να δει γιατί ο περιβόητος κατοχικός νομάρχης Κοζάνης Ν. Θέμελης, με το προδοτικό «Πας πολεμών τους Γερμανούς δεν είναι Έλλην» έγινε από τον «εθνάρχη» Κ. Καραμανλή το 1955 υπουργός Εθνικής Άμυνας. Να δει τι σόι «εθνάρχης» είναι αυτός που στις μεγάλες στιγμές του έθνους υπήρξε άφαντος. Μια δυσάρεστη υπόθεση που η «εθνική» αφήγηση παρέκαμψε με αιδήμονα πηδηματάκια.
Θα πρέπει να εξετάσει γιατί η Ελληνίδα εκπρόσωπος στον ΟΗΕ επί χούντας Αλεξάνδρα Μαντζουλίνου, που αμνήστευσε και νομιμοποίησε τους εγκληματίες πολέμου, επιβραβεύτηκε με μια θέση βουλευτού Επικρατείας (δηλαδή μέλος των αρίστων) της Ν.Δ. στις εκλογές του 1977. Να δει γιατί ο Ν. Μέρτζος, πατενταρισμένος καραχουντάρας που παρά λίγο να παρασημοφορηθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (η υπόθεση δεν έληξε), υπήρξε σύμβουλος και του «εθνάρχου» και του Αβέρωφ (αρχηγός της Ν.Δ. ο και «γεφυροποιός» αποκαλούμενος) και του Κώστα Μητσοτάκη.
Να δει γιατί ο εξ απορρήτων σύμβουλος του Πρωθυπουργού Σαμαρά υπήρξε προνομιακός συνομιλητής της Χ.Α., να δει για ποιο λόγο ο τσεκουροφόρος εκλεκτός του αρχιδικτάτορα Παπαδόπουλου Μ. Βορίδης είναι εξέχον στέλεχος της Ν.Δ. ενώ ο χαίρων της εκτίμησης ενός Παττακού Άδ. Γεωργιάδης είναι αντιπρόεδρος του κόμματος.
Με μια κουβέντα: Επειδή ο κόσμος της Ν.Δ. συνήθισε να είναι με το μέρος των νικητών (ακόμα κι όταν το κράτος είναι πληρωμένο με αίμα), θα πρέπει κάποτε να κατανοήσει πως, όταν η δημοκρατία ηττάται, όλοι είμαστε ηττημένοι.
