Αν ο ιατροδικαστής Νίκος Καλογριάς δεν διαπίστωνε ότι το 10χρονο παιδάκι του 6ου Δημοτικού Σχολείου Αχαρνών δεν άφησε στο Νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία την τελευταία του πνοή από κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις λόγω πτώσης στην κόγχη του πεζοδρομίου όπως φάνηκε αρχικά, αλλά η πτώση ήταν αποτέλεσμα πυροβολισμού που δέχτηκε στο κεφάλι από κάποιον ασυνείδητο, η θλιβερή όσο και εξοργιστική αυτή είδηση θα περνούσε "στα ψιλά". Δουλεύοντας με επαγγελματισμό, ο ιατροδικαστής, επανέφερε στην επικαιρότητα ένα χρονίζον άγος για την ελληνική Πολιτεία: το "κράτος εν κράτει" που έχουν στήσει σπείρες, τοπικές μαφίες, μικροκαρτέλ εγκλήματος και ένοπλες συμμορίες σε Ζεφύρι, Μενίδι, Καματερό και Άνω Λιόσια.
Περίπου 200.000 κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής ζουν σε ένα πρωτοφανές κλίμα τρόμου και ανασφάλειας που το χαρακτηρίζουν τρία απαράδεκτα στοιχεία:
Πρώτον, αυτό επικρατεί χρόνια τώρα, χωρίς καμία κυβέρνηση να έχει καταφέρει να το καταστείλει ή έστω να το περιορίσει δραστικά.
Δεύτερον, από την τρομοκρατία που ασκεί το οργανωμένο έγκλημα δεν έχουν γλιτώσει ούτε οι εντεταλμένοι διατήρησης της τάξης, της ηρεμίας και της ασφάλειας αστυνομικοί, ειδικά στο Ζεφύρι και στο Καματερό. Ακόμη θυμούνται οι κάτοικοι τον προ εξαετίας άγριο ξυλοδαρμό του διοικητή τοπικού αστυνομικού τμήματος από τους μαφιόζους ή τους πυροβολισμούς που δέχτηκαν αστυνομικοί.
Τρίτον, δεν ευθύνονται μόνο οι κυβερνήσεις που απέτυχαν να περιορίσουν το έγκλημα στο τεράστιο αυτό "γκέτο" υποβάθμισης και εγκληματικότητας, αλλά και επίδοξοι πρωθυπουργοί. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έσπευσε να προαναγγείλει πως θα "καθαρίσει" τα Εξάρχεια και θα αντιμετωπίσει τον κύκλο των αντιεξουσιαστών, περιοχή δηλαδή που γίνεται ευκολότερα πρωτοσέλιδο και "πιασάρικο" θέμα, από τις υποβαθμισμένες συνοικίες παράνομων καζίνο, καθημερινών ληστειών, διακίνησης λευκής σάρκας, πιστολέρο (σημειωτέον ότι πριν από τον 10χρονο μαθητή είχε δεχτεί σφαίρα στην ίδια περιοχή και ένα πεντάχρονο κοριτσάκι) όπου διαβιούν "παιδιά ενός κατώτερου Θεού". Έστω και αν ξεκίνησε με μια λακωνική αναφορά τη χθεσινή ομιλία του στη Βουλή με τον άτυχο δεκάχρονο.
Αν οι αρμόδιοι για δημόσια τάξη και προστασία δεν μπορούν να βρουν λύσεις, ας αντιγράψουν το έργο άλλων χωρών προσαρμοσμένο στα ελληνικά δεδομένα. Και αν για λόγους ιδεολογικούς δεν επιθυμούν, λ.χ., να αντιγράψουν την πολιτική "μηδενικής ανοχής" του Ρούντολφ Τζουλιάνι (παρ’ ότι κατάφερε να μειώσει την εγκληματικότητα στη Νέα Υόρκη κατά 70%) ή, πιο πρόσφατα, του ακραίου σε θέματα ασφάλειας Ροντρίγκο Ντουτέρτε στις Φιλιππίνες, παραδείγματα σε πόλεις με παράδοση ανεκτικότητας και σεβασμού των δικαιωμάτων του πολίτη υπάρχουν πολλά.
