ΤΟΥ ΚΑΡΛΟ ΦΟΡΜΕΝΤΙ*
Εάν ο Τζέρεμι Κόρμπιν, ακόμη και στην περίπτωση που δεν κερδίσει, καταφέρει να συγκεντρώσει το 35% των ψήφων, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, η πτέρυγα του κόμματος των Εργατικών που πρόσκειται στις πολιτικές του πρώην πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ αποκλείεται πλέον να αξιώνει την κεφαλή του επί πίνακι.
Ο Κόρμπιν είχε αναστηθεί από τα "αζήτητα" που τον είχαν καταδικάσει οι New Labour χάρις σε μία εσωκομματική εξέγερση των εργατικών ενώσεων (που με αυτήν την κίνηση αποκατέστησαν την παράδοση, καθώς το Εργατικό Κόμμα είχε δημιουργηθεί ως πολιτικός βραχίονας των συνδικάτων) και, αφότου έγινε γραμματέας του κόμματος, αποτελεί αντικείμενο αδυσώπητων και συστηματικών επιθέσεων από την κοινοβουλευτική ομάδα του ίδιου του κόμματος, ενώ ο Τύπος δεν χάνει ευκαιρία να ειρωνευθεί την παρωχημένη ρητορεία του παλαιάς κοπής σοσιαλιστή, που σκοπεύει να ξανα-εθνικοποιήσει τα ιδιωτικοποιημένα μέσα μεταφοράς, να φορολογήσει τον υπερβολικό πλούτο, να καταργήσει τα δίδακτρα στα πανεπιστήμια και να προωθήσει μέτρα αρωγής για τους νέους, τις γυναίκες και τους συνταξιούχους. [...] Συνεπώς, υπάρχει κίνδυνος να βρεθεί η καθεστηκυία τάξη ενώπιον ενός Μπέρνι Σάντερς α λα Βρετανικά, αρκετά ενισχυμένου να διαγράψει μία κυβερνητική πολιτική και επιπλέον θριαμβευτή των εκλογών.
Κάτι παρόμοιο συνέβη στην Ισπανία με την επιστροφή του Πέδρο Σάντσεθ στην ηγεσία του PSOE. Παραγκωνισμένος από τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος, που του επέβαλε να παραιτηθεί διότι δεν συναινούσε στη στήριξη της δεξιάς κυβέρνησης του Μαριάνο Ραχόι, με τη συνδρομή των δεξιών λαϊκιστών των Ciudadanos, o Σάντσεθ επανέκαμψε στην ηγεσία μέσα από μία εξέγερση της βάσης του κόμματος. Μολαταύτα, η πολιτική εξίσωση στην Ισπανία είναι ακόμη πιο πολύπλοκη. Και τούτο γιατί τη σημαία κατά της φιλελεύθερης πολιτικής σήμερα κρατά ηγεμονικά στον χώρο η συμμαχία των Podemos και της Ενωμένης Αριστεράς, με ένα πρόγραμμα ακόμη πιο ριζοσπαστικό από του Κόρμπιν και στηριζόμενη σε ένα ακόμη πιο συμπαγές μαζικό κίνημα.
[...] Σε κάθε περίπτωση, αν και διαφορετικά, οι δύο τούτες περιπτώσεις, σε συνδυασμό και με τα καλά αποτελέσματα του Ζαν-Λικ Μελανσόν στον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, αποδεικνύουν πως οι χιμαιρικές φιλοδοξίες των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων να μπορέσουν να διατηρήσουν εσαεί μία συντριπτική εκλογική συναίνεση με άλλες δυνάμεις και μία αδιαφιλονίκητη πολιτικο-πολιτισμική ηγεμονία ήδη έχει πάρει την ατραπό προς τη δύση της.
* Αποσπάσματα άρθρου στο Micromega
