Τώρα λοιπόν θα δείξει η Ευρώπη ποια είναι, πώς εξελίσσεται, προς τα πού πορεύεται. Αν πράγματι νοιάζεται για την προκοπή των λαών της, στο πλαίσιο των υποχρεώσεών της, όπως αυτές απορρέουν από τις θεμελιακές της αξίες. Από την «αρχή της αλληλεγγύης» συγκεκριμένα, την ιδρυτικά δεσμευτική. Ή μήπως συστηματικά και μεθοδευμένα υπονομεύει κάθε σχετική προσπάθεια. Υποτασσόμενη στις βουλές (και στα συμφέροντα) κάποιων ισχυρών. Αν, με άλλα λόγια, το σημερινό ευρωπαϊκό «καθεστώς» δεν είναι, στην πραγματικότητα, παρά «ενός ανδρός αρχή». Ενός πολύ συγκεκριμένου ανδρός...
Χορτάσαμε από καλά λόγια οι Έλληνες. Από καλά λόγια, από μπράβο, από εύγε, από ζήτω κι από ευχές. Πολλά, πάρα πολλά καλά λόγια είναι αλήθεια. Τόσα όσα ποτέ. Για τις προόδους μας, για τα επιτεύγματά μας, για τη συνέπειά μας απέναντι στις υπογραφές και στα θέσμια, για τις θυσίες του ελληνικού λαού. Προπάντων γι’ αυτές.
Ε και λοιπόν; Ποιο είναι το πρακτικό αντίκρισμα όλων αυτών; Υπάρχει άραγε αντίκρισμα; Γιατί, ξέρετε, για την περίπτωση δεν ισχύει η λαϊκή ρήση «ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο». Γιατί γι’ αυτό το «ψωμί» γίνεται, σήμερα, όλος ο καβγάς.
Έτσι που λέτε, οι Έλληνες έχουμε κάνει στην εντέλεια «τα μαθήματά μας». Όλα εκείνα για τα οποία δεσμευτήκαμε. Ακόμη κι εκείνα που μας ζητήθηκαν εκτός προγράμματος, κι εκτός λογικής πολλά απ’ αυτά. Με πόνο ψυχής, αλλά τα κάναμε. Κι ακόμη παραπέρα. Είχαμε θαυμαστές επιδόσεις σχεδόν επί παντός. Καταφέραμε πρωτογενές πλεόνασμα για το 2016 πολύ πάνω από το ζητούμενο αλλά κι από το αναμενόμενο. Μειώσαμε, παρά το διαρκές υφεσιακό περιβάλλον, μέσα σε μόλις δύο χρόνια, κατά 4% την ανεργία. Είδαμε τα spreads να πιάνουν χαμηλό επταετίας. Και, ως εξ όλων αυτών, βλέπουμε να εκδηλώνεται μεγάλο ενδιαφέρον από πλευράς επενδυτών. Πράγμα που σημαίνει ότι αυτό το ενδιαφέρον περιμένει τα «καλά νέα» για να μετατραπεί σε πράξη. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για πολιτικό και οικονομικό κλίμα που, υπό προϋποθέσεις, μας επιτρέπει να επιχειρήσουμε τώρα το μεγάλο βήμα. Τη δοκιμαστική, σε πρώτη φάση, έξοδό μας στις κεφαλαιαγορές...
Ευρώπη ακούς;
Ε λοιπόν, δεν θα ’πρεπε, αυτήν ακριβώς την ώρα, η Ευρώπη να ενισχύσει όσο μπορεί και μ’ όλους τους τρόπους αυτή την προσπάθεια; Δεν είναι φυσικό να περιμένουμε πως η ευρωπαϊκή μας οικογένεια θα πράξει τα καθ’ εαυτήν, ώστε να δώσει στην Ελλάδα την ώθηση που απαιτείται, για να πάμε παραπέρα; Ώθηση που θα εξασφαλιζόταν αν τώρα περιγραφόταν ο οδικός χάρτης των μεσοπρόθεσμων μέτρων για την απομείωση του χρέους. Και αν εντασσόταν σήμερα η χώρα στο καθεστώς της ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Πρόκειται για τις προϋποθέσεις, διά των οποίων θα μπορούσε να εκτιναχθεί το σπιράλ της ανάπτυξης. Και διά των οποίων η έξοδος από τα Μνημόνια και από το καθεστώς της επιτροπείας θα ήταν πλέον ορατή. Και, επιτέλους, δεν γίνεται να μην αντιλαμβάνονται οι ευρωπαϊκές κεφαλές πως, αν δεν γίνουν τα παραπάνω, μπορεί να ακυρωθούν εν πολλοίς όλα αυτά τα «θαυμαστά», όλα αυτά επί των οποίων «τα ζήτω, τα εύγε και τα μπράβο», που η Ελλάδα πέτυχε μονάχη της. Με το αίμα της καρδιάς της.
Στο Eurogroup της 22ας Μαΐου δεν υπήρξε λύση. Από τους διαρρεύσαντες διαλόγους καταλάβαμε πώς, γιατί και με ευθύνη τίνος. Το στοίχημα τώρα μετατίθεται για τις 15 Ιουνίου. Εκεί ή, το αργότερο, στη Σύνοδο Κορυφής της 22ας Ιουνίου θα κριθούν όλα. Η δική μας συνέχεια, η δική μας τύχη. Θα κριθεί όμως και η ίδια η φυσιολογία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Αν, πρώτα-πρώτα, ο αρχιτέκτονας του βίαιου φρένου στην ελληνική προσπάθεια θα προσαρμοστεί στη λογική των πραγμάτων. Κι ύστερα, κι αν εκείνος δεν το κάνει, αν όλοι οι υπόλοιποι θα προβάλουν τις δέουσες αντιστάσεις ώστε να τον υποχρεώσουν σε «προσαρμογή». Όλοι οι υπόλοιποι. Εκείνοι οι οποίοι, μετά το τελευταίο Eurogroup, τον έδειξαν ως υπεύθυνο του ναυαγίου. Εκείνοι οι οποίοι είπαν δημόσια ότι η Ελλάδα πρέπει τώρα να δικαιωθεί. Όλοι εκείνοι οι οποίοι δεν τσιγκουνεύονται σε επαίνους για την προσπάθεια της χώρας και για τις θυσίες του λαού της.
Όχι τίποτε άλλο, προκειμένου ν’ αποδείξουν ότι όχι, το καθεστώς της Ευρώπης δεν είναι «ενός ανδρός αρχή». Και, για την τιμή της Ευρώπης, ρε γαμώτο...
