Δεν μπορούν να επικαλεστούν άγνοια ο Παυλόπουλος και ο Κοτζιάς.
Για το παράσημο στον Νικόλαο Μέρτζο, τον πατεντάτο χουντικό.
Δεν το δικαιούνται.
Καμιά δικαιολογία, κανένα άλλοθι.
Χρωστούν εξηγήσεις. Και συγγνώμη. Και ανάκληση.
Προσβάλλουν τις ευαισθησίες του λαού, τις στοιχειώδεις.
Αλλά μη νομίζεις, η αμνησία κυριαρχεί και θριαμβεύει στα άγια χώματά μας.
Έχω δει με τα μάτια μου δημοσιογράφο λογοκριτή της χούντας καλεσμένο στη γιορτή της Δημοκρατίας.
Αυτή που γίνεται στις 24 Ιουλίου κάθε χρόνο στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου.
Εκεί που γιορτάζουμε την πτώση της χούντας!
Κάπου στη δεκαετία του '80 πρέπει να ήταν.
Γι' αυτό σου λέω, η αμνησία ως εθνικό μας σπορ. Η βέβηλη αμνησία.
Έχεις όλο τον καιρό κι όλα τα περιθώρια φίλε, φίλη, να πεις και να γράψεις ό,τι θέλεις για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Όχι όμως τη στιγμή του θανάτου του, όχι πάνω από την άταφη σορό του.
Ο ελληνικός πολιτισμός, όπως τον διαμόρφωσαν και μας κατέλειπαν οι πρόγονοι για τους οποίους καμαρώνουμε.
Διδάσκει και απαιτεί σεβασμό στον νεκρό.
Το πιο εμβληματικό από τα έργα της κλασικής δραματουργίας γράφτηκε ακριβώς γι' αυτό.
Καμία σχέση βέβαια με τα υμνολόγια, με τις αγιογραφίες και με τα «δεδικαίωται».
Μονάχα σεβασμός αυτή την ώρα. Και σιωπή...
Τους 22 νεκρούς του Μάντσεστερ τους θρηνήσαμε πρωτοσέλιδα.
Και καλά κάναμε.
Τους 29 νεκρούς στο Κάιρο, μονόστηλο και αν.
Και ήταν, να φανταστείς, από το ίδιο δολοφονικό χέρι, από τον ISIS.
Ε, βγάλε τα συμπεράσματά σου.
Για τις αφόρητα επιλεκτικές ευαισθησίες των καιρών μας.
Ο 78χρονος διαδηλωτής στις Σκουριές, που καταδικάστηκε σε 12μηνη φυλάκιση, για «αντίσταση κατά της αρχής».
Οι τρεις 14χρονοι μαθητές στο Ρέθυμνο που καταδικάστηκαν σε «κοινωνική εργασία», επειδή πρωτοστάτησαν σε κατάληψη.
Είπαμε, παιδιά, τυφλή η Δικαιοσύνη, αλλά και στραβή;
Και ντιπ αναίσθητη;
Μ’ αρέσει που κάποιοι έπεσαν από τα σύννεφα που ο Τραμπ τινάζει στον αέρα το Σύμφωνο των Παρισίων για την κλιματική αλλαγή.
Δηλαδή δεν το περίμεναν; Από τον Τραμπ;
Αν σας πήρε καιρό να καταλάβετε ότι, με την εκλογή του, έχουμε μπει για τα καλά στα χρόνια της χολέρας.
Ε καιρός είναι. Αργήσατε μάλιστα.
Περίσσεψε η υποκρισία, από πολλές πλευρές δε, με την υπόθεση Παπαδήμου.
Σκέψου μονάχα ότι η Φώφη ζήτησε την παραίτηση Τόσκα.
Επειδή, λέει, ο υπουργός «ομολόγησε» κενά ασφαλείας.
Δίχως να κάνει τον κόπο να θυμηθεί πόσα φονικά τρομοκρατικά χτυπήματα είχαμε επί ΠΑΣΟΚ.
Ή κι ότι, επί ΠΑΣΟΚ επίσης, σκοτώθηκε ο υπασπιστής του Χρυσοχοΐδη από παγιδευμένο φάκελο.
Μα τόση ανοησία πια; Ναι, τόση.
Καλά, για τους «ηθικούς αυτουργούς», μην το συζητάς καθόλου.
Αν καταλάβαιναν μονάχα πως έτσι δίνουν άλλοθι στους τρομοκράτες.
Αλλά σιγά μην καταλαβαίνουν.
Και σιγά μην τους νοιάζει να καταλάβουν.
Και, για να τελειώνει το καλαμπούρι, αυτά τα περί ανοχής της Αριστεράς, παραείναι προκλητικά.
Και όλως ανιστόρητα βέβαια.
Της Αριστεράς, που υπέστη όσο κανείς την κρατική και την παρακρατική τρομοκρατία.
Γιατί τι νομίζετε, πρόγονοι των σημερινών τρομοκρατών ήταν εκείνες οι παρακρατικές συμμορίες του '40 και του '50.
Που έσφαζαν στο γόνατο όποιον αριστερό τολμούσε να ξεμυτίσει.
Και περιέφεραν το κεφάλι του με τα όργανα.
Συνήθως, συνοδεία χωροφυλακής.
Ευχαρίστως θα γινόταν πρωθυπουργός αν του το ζητούσαν, δηλώνει ο Βασίλης Λεβέντης.
Αφιερωμένο εξαιρετικά σ' εκείνους που υποστηρίζουν πως ακόμη δεν έχουμε πιάσει πάτο.
Μετά τον Μαρινάκη και τον Αλαφούζο, και ο Ιβάν στον χώρο του Τύπου δόξη και τιμή.
Η μπάλα ορμητικά στην ενημέρωση.
Καλό; Κακό; Θα δείξει.
Και γιατί όχι στην τελική;
Πόσο χειρότεροι από τους Ψυχάρηδες;
Να δεις που ναι, μπορεί να είναι και χειρότεροι.
Και βέβαια καλπάζει η «νέα διαπλοκή» του ΣΥΡΙΖΑ, φως φανάρι.
Δεν είδες, αμάσητο τον κατάπιε τον ΔΟΛ ο Μαρινάκης.
Κάπου 30 εκατομμύρια ευρώ φέρνει πίσω από την Ελβετία ο Τσίπρας.
Λες να 'ναι μέσα και κείνα του Χαρδούβελη; Μπορεί...
Και, εννοείται, τα «βάστα Σόιμπλε» καλά κρατούν, εν όψει της 15ης Ιουνίου.
Κάποια ανομολόγητα πλην ολοφάνερα, κάποια άλλα φωναχτά.
Μ’ αρέσει που μερικοί, παρ' όλ' αυτά, βλέπουν σημάδια εθνικής συνεννόησης!
Μα πού ζεις, άνθρωπέ μου, πού ζεις;
