Στους μύθους του ο Αίσωπος μιλάει για ένα λιοντάρι που συναντάει το πρόβατο και επιθυμεί σφόδρα να το φάει, όμως αισθάνεται την ανάγκη να επικαλεστεί κάποια δικαιολογία. Το πρόβατο αντικρούει μια προς μια τις κατηγορίες που του απευθύνονται, μέχρι που στο τέλος, όταν διαφανεί πλήρως η σαρκοβόρα διάθεση του λιονταριού, του λέει «είναι μεσημέρι, πεινάς, απλά φάε με, δε χρειάζεται δικαιολογία...».
Η συγκεκριμένη ιστορία «πάει κουτί» με διάφορες ιμπεριαλιστικές πρακτικές , αν και το τέλος της παραγνωρίζει τη διαχρονική αντίδραση των προβάτων... Επίσης ταιριάζει με την υπόθεση του νερού, όπου οι (πεινα)λέοντες των ιδιωτικοποιήσεων προελαύνουν ανεξαρτήτως αντίπαλων επιχειρημάτων....
Το νερό πολυσυζητείται όχι από την άποψη της σπάνιος της εποχής 1989-1991, όσο από την άποψη της πιθανής ιδιωτικοποίησής του. Η ιδιωτικοποίηση αυτοσυστήνεται ως αποτελεσματική διαχείριση, ενώ είναι βέβαιο ότι τα εταιρικά κέρδη από το νερό θα προστεθούν πάνω σε υφιστάμενα κόστη και θα αυξήσουν πολλαπλά το κόστος των προϊόντων - τελικά δηλαδή το κόστος ζωής. Αυτό και μόνο το επιχείρημα θα μπορούσε να κλείσει το θέμα, αν η σημερινή δημόσια διαχείριση τηρούσε ορισμένες αρχές λειτουργίας του συνολικού υδροδοτικού συστήματος.
Οι επιχειρηματολογίες κατά της ιδιωτικοποίησης αποπνέουν συχνά ένα είδος «Λεγκαλισμού», θεωρώντας ότι το ζήτημα λύνεται με την επίκληση γενικών αρχών Δικαίου και ανθρωπισμού. Το γνωμικό «Το νερό δεν είναι εμπόρευμα» προβιβάζεται σε αξίωμα, όταν είναι γνωστό ότι το νερό όπως το οτιδήποτε μπορεί να είναι εμπόρευμα ή κοινόχρηστο αγαθό, αναλόγως των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών...
Στην πολιτική σφαίρα αλλά και στην ευρύτερη κοινωνία ενδημούν απόψεις μιας άλλης εποχής : Πολλοί θεωρούν τη διοχέτευση των ποταμίσιων νερών στη θάλασσα ως «καθαρή απώλεια» - μην παίρνοντας υπόψη τις περιβαλλοντικές ισορροπίες που στηρίζονται στη συγκεκριμένη διαδρομή. Όταν το Παγκόσμιο Ταμείο Φύσης (WWF) έλεγε «Το νερό πρέπει να χάνεται» (!!!), ήθελε να δείξει με αυτόν τον προβοκατόρικο τρόπο την ανάγκη της συνετής διαχείρισης...
Υπάρχει ακόμη το τεράστιο ζήτημα της ανάκτησης υδάτινων πόρων από τα συστήματα αποχέτευσης. Στην Αττική η Ψυττάλεια διοχέτευε περίπου 700.000 κ.μ. επεξεργασμένων λυμάτων στη θάλασσα, από τα οποία προβλεπόταν το 2011 η «πιλοτική» ανάκτηση μόλις 14.000 κ.μ... Υπάρχει ακόμη η περιβαλλοντικά καταστρεπτική άντληση με γεωτρήσεις σε μεγάλα βάθη, με αποτέλεσμα την πρόσληψη προβληματικών ποιοτήτων νερού. Και φυσικά εκκρεμούν οι αφαλατώσεις σε περιοχές υψηλής σπάνιος - όπως ο νησιωτικός χώρος: Εδώ είναι σημαντική η χρήση μεταφερόμενων μικρών ανεμογεννητριών, που προτείνονται από ειδικούς για την ενεργειοδότηση εγκαταστάσεων αφαλάτωσης.
Η δημοκρατική και οικολογική διαχείριση των νερών χωρίς ιδιωτικές τερατογενέσεις, παραμένει πάντα μια δυνατότητα. Η υπεύθυνη κατανάλωση -στο παρόν και σε βάθος χρόνου- μπορεί να αποστομώσει τα περιφερόμενα «λιοντάρια» του νεοφιλελευθερισμού...
