Ο Πέτρος Καπετανόπουλος ξαναβρέθηκε στη δικαστική αίθουσα (όπως συμβαίνει τα τελευταία πέντε χρόνια) επειδή ρώτησε αστυνομικούς τον λόγο για τον οποίο χτυπούσαν κάποιον που ήδη είχαν συλλάβει και ήδη είχε ομολογήσει τη ληστεία που διέπραξε.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αστυνομικοί να τιμωρούν κάποιον αυτόπτη μάρτυρα της κατάχρησης της εξουσίας τους. Σε άλλη περίπτωση, γονέας πήγε να πάρει το παιδί του, που προσήχθη στο πλαίσιο προσαγωγών μετά από πορεία. Παρατήρησε απλώς ότι υπάρχουν αστυνομικοί που είναι επιθετικοί χωρίς να προκύπτει επίθεση κατά της αρχής. Η κατάληξή του; Στο αυτόφωρο μαζί με το παιδί του.
Οι περισσότεροι, παρ' ότι θα συμφωνούσαν με τη στάση των παραπάνω παραδειγμάτων, δεν θα έκαναν το ίδιο στη θέση τους. Σύμφωνα με το σπειροειδές μοντέλο της σιωπής, όπως το ονομάζει η κοινωνιολόγος Elisabeth Nelle - Neuman, ένας πολίτης δεν αντιδρά σε κάποια αδικία που βλέπει από τον φόβο μήπως αποκλειστεί από το κοινωνικό σύνολο από το οποίο περιβάλλεται. Σχετικό παράδειγμα είναι αυτό που συμβαίνει συνήθως στις συγκοινωνίες. Αν καταφερθεί εναντίον των προσφύγων, οι περισσότεροι δεν θα μιλήσουν επειδή φοβούνται ότι θα περιθωριοποιηθούν από όσους είναι κατά των προσφύγων.
Από πλευράς αυτών που σιωπούν, υπάρχει πάντα μια καλή δικαιολογία για τη στάση τους. Μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, κούραση, άγχος, το «ποιος να μπλέκει τώρα», η σκέψη «έτσι είναι ο κόσμος, εγώ θα τους αλλάξω;» και άλλες σχετικές δικαιολογίες, ώστε να καθησυχάσουν τη συνείδησή τους.
«Η εξουσία δεν αντέχει οποιαδήποτε ένδειξη αλληλεγγύης μέσα στην κοινωνία»... «Στην ομερτά που ο φόβος επιβάλλει δεν αντιδρούμε» έχει δηλώσει σε συνέντευξή* του στο «Νόστιμον Ήμαρ» ο Πέτρος Καπετανόπουλος.
Παρ' όλα αυτά το συγκεκριμένο μοτίβο φαίνεται πως σπάει. Ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα είναι η στάση αλλά και η υποστήριξη προς το πρόσωπο του Πέτρου Καπετανόπουλου. Άλλο ένα ηχηρό παράδειγμα είναι αυτό που συνέβη στη Μεγάλη Βρετανία. Μετά την προ δύο μηνών επίθεση στη γέφυρα του Westminster και στον φρουρό του Βρετανικού Κοινοβουλίου, οι Βρετανοί δεν πτοήθηκαν από το να συνεχίσουν την καθημερινότητά τους. Δεν κλείστηκαν στους εαυτούς τους αδιαφορώντας για τους γύρω τους. Μετά την επίθεση στο Μάντσεστερ οι περίοικοι άνοιξαν τα σπίτια, τα ξενοδοχεία, τα καταστήματα για να βοηθήσουν τους τραυματίες. Ακόμη κι εκείνοι που δεν κατέχουν, οι άστεγοι πρόσφεραν τη βοήθεια που μπορούσαν. Ακόμη και η τραγουδίστρια στη συναυλία της οποίας διαδραματίστηκε η επίθεση επιστρέφει και μάλιστα όχι μόνη, αλλά μαζί με άλλους τραγουδιστές. Και αν η «τρομοκρατία» είναι το μέσο, τότε το «Όλοι μαζί» είναι το μήνυμα.
* http://www.nostimonimar.gr/o-petros-kapetanopoulos-sto-nostimon-imar/
