Και πρωτοπόρος νεοφιλελεύθερος ήταν, πριν γίνει της μόδας το ξεχαρβάλωμα της εργασίας προς όφελος του κεφαλαίου, και αστός από κάθε άποψη, και ένας από τους τέκτονες, ίσως και τους αρχιτέκτονες, των Ιουλιανών, που μας οδήγησαν στα τανκς του Παπαδόπουλου, και αρχηγός της Δεξιάς, με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται. Άρα δεν μπορεί να υπάρχει αμφιβολία καμιά: Ο Μητσοτάκης υπήρξε σε όλη του τη διαδρομή ιδεολογικός και πολιτικός αντίπαλος της Αριστεράς. Χαρισματικός, κοινοβουλευτικός, δημοκρατικός -καμιά σχέση με τους προγόνους και κάποιους από τους επιγόνους-, αλλά πάντως αντίπαλος.
Και όμως, με τον Μητσοτάκη συνέβαινε το μοναδικό: Ανάμεσα στους «από δω» και μάλιστα ανάμεσα σε ανθρώπους - θρύλους, που είχαν φάει με το κουτάλι τον ένοπλο αγώνα και τις φυλακές, έχαιρε μεγάλης εκτίμησης. "Ο Μητσοτάκης δεν υπήρξε ποτέ αντικομμουνιστής" ήταν ένα από βασικά επιχειρήματα με τα οποία ο Χαρίλαος προσπαθούσε να πείσει την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος να τολμήσει τη συνεργασία με την τότε Ν.Δ. -του Μητσοτάκη. Και ο αστικός μύθος για τα ντολμαδάκια της κυρίας Μαρίκας, με τα οποία ο Μητσοτάκης «αποπλάνησε» τον Φλωράκη και τον Κύρκο, έμεινε στην Ιστορία.
Ξέρω ότι θα τσινήσουν πολλοί. Αλλά τα γεγονότα είναι πεισματάρικα. Όχι μόνο τα κατοχικά και εμφύλια, στα οποία είχε τη γνωστή στάση. Αλλά και τα μεταπολιτευτικά, στα οποία ήταν ο πρώτος -και μόνος- ηγέτης της Δεξιάς που αποδέχτηκε το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Και, για να το αξιοποιήσει ως ηθικό και πολιτικό κεφάλαιο στη διαδικασία της λεγόμενης κάθαρσης, έκανε το παν για να «παρασύρει» τον τότε Συνασπισμό -ΚΚΕ και ΕΑΡ- σε συνεργασία. Φτάνοντας να ανοίξει την πόρτα της κυβερνητικής εξουσίας στους "απόβλητους". Έτσι που, για λίγους έστω μήνες, σε κυβέρνηση ειδικού σκοπού, να συγκυβερνούν οι... συμμορίτες με τον προαιώνιο εχθρό.
Μπορεί αργότερα να πέσαμε στις αυτοκριτικές, αλλά δεν μιλάμε εδώ για μας. Μιλάμε για κείνον. Που για τη στάση του απέναντι στην Αριστερά, το βήμα ουσιαστικής νομιμοποίησής της ως παράταξης, που δικαιούται όσο όλοι οι άλλοι να κυβερνά, και την εντιμότητα που έδειξε -σε αντίθεση με κάποιους προοδευτικούς- απέναντί της αξίζει τον σεβασμό μας. Έτσι που τα διαβόητα ντολμαδάκια είναι, πιστεύω, στα «συν» που αφήνει πίσω του αναχωρώντας για το τελευταίο ταξίδι...
