Μια σεμνή γωνιά του Πολεμικού Μουσείου Θεσσαλονίκης φιλοξενεί εδώ και λίγες μέρες τη Μνήμη της Αντιδικτατορικής Αντίστασης. Στο ίδιο στίγμα, μέσα στο ίδιο κέλυφος, που στέγαζε τα γραφεία των βασανιστών της χουντικής ΚΥΠ.
Εδώ θα μας φέρνει πάντοτε ένας άλλος έρωτας. Μια άλλη Ηθική. Όχι με την ηθικολογική αλλά με την βαθύτατα πολιτική έννοια του όρου. Η ανυποχώρητη πίστη στην κοινωνική Ανάσταση. Η συνειδητή και διαρκής υποταγή του ατομικού στο συλλογικό.
Εδώ θα μας καλεί πάντοτε η Μνήμη των συντρόφων αγωνιστών που έπεσαν. Η Μνήμη του Βασίλη Μπεκροδημήτρη, του Γιάννη Χαλκίδη, του Γιώργου Τσαρουχά. Και όσων χάσαμε νωρίς. Του Θωμά Βασιλειάδη, του Γιώργου Σμυρνή, του Πέτρου Οικονόμου. Εδώ, με κάθε χάραμα, θα έρχεται και θα ξανάρχεται ο Θωμάς με λίγο βαμβάκι κι ένα μπουκαλάκι οινόπνευμα να κάνει επαλείψεις στο στήθος και στηΝ πλάτη μας, μετά την βραδινή περιποίηση στην Βαλαωρίτου (διότι δεν συνεμορφώθημεν), όταν τα κόκκινα σημάδια της νύχτας θα ξημερώνουν μαβιά.
Εδώ θα μας φέρνουν οι αναμνήσεις του ωραιότερου Αγώνα της ζωής μας, τότε που οι ιδέες περιφρονούσαν τις ανάγκες και οι φιλίες ατσαλώνονταν μέσα στην Αντίσταση που περιφρονούσε τον Θάνατο. Εδώ θα μεταλαμβάνουμε των αχράντων μυστηρίων του Αγώνα. Της δυσκολίας του κάθε αγώνα, του κάθε ποιοτικού άλματος. Θα σιγουρεύουμε την υπέρβαση της Ευκολίας, η εποχή της οποίας παρήλθε μαζί με την δάνεια ευμάρεια. Θα εμπεδώνουμε πως νεοφιλελεύθερη «πρόοδος» και όλεθρος βαδίζουν χέρι χέρι. Πως οι διαδοχικές καταρρεύσεις δεν είναι παρά απόδειπνα αμετροέπειας, πρελούδια βαρβαρότητας. Τα βιώνουμε.
Δεν πρόκειται απλώς για θεωρίες καλές για νεανικές συσπειρώσεις. Τεκμηριώνονται με στοιχεία, μετρήσεις και, ιδίως, φαινόμενα. Και οι άγγελοι χωρίς φτερά τού άλλοτε καταναλωτικού παράδεισου, στέκονται ακόμη αμήχανοι, δυσπιστούν για τη σοβαρότητα και αμφιβάλλουν για την κρισιμότητα των εξελίξεων, αποχαυνωμένοι μπροστά στην εικονική πραγματικότητα που σερβίρουν αφειδώς οι πολύχρωμες ψηφιακές οθόνες.
Θα εμπεδώνουμε πως οι αλήθειες, οι αγάπες, οι ανατροπές είναι δύσκολα πράματα. Όπως και οι καλύτερες Κοινωνίες. Απαιτούν ισόβια αφοσίωση, αυτόβουλες θυσίες, σωματικό και πνευματικό ιδρώτα και αίμα. Ελπίζω, στις μέρες μας, μόνο πνευματικό αίμα.
Εδώ θα κοινωνούμε πολύτιμες βιωματικές αλήθειες. Ότι η Κρίση, με την έννοια της ανορθολογικότητας στην κοινωνική οργάνωση που πρέπει να ανατραπεί, απόκτησε κοινωνικές ρίζες έτσι που η υπέρβασή της να απαιτεί άπλωμα της Αριστεράς στην κοινωνία, κοινωνική διαθεσιμότητα και, σήμερα πλέον, ισχυρές δια-κοινωνικές συμμαχίες απέναντι σε μια κτηνώδη βουλιμική Ελίτ που αποθεώνει τους Δείκτες και περιφρονεί τους Λαούς.
Εδώ θα ξεκαθαρίζουμε πως η «Αριστερά μιας χρήσης» συνιστά αντίφαση στους όρους. Πως η δική μας Αριστερά δεν αποτελεί διαχειριστική αρχή με ημερομηνία λήξης, αλλά μια διαρκή πάλη, μια δύναμη ανατροπής για την εμπέδωση της κοινωνικής ευημερίας υπεράνω της «ευημερίας» των δεικτών, για την προάσπιση της Λογικής της συλλογικότητας υπεράνω της λογιστικής των Οίκων.
Η δική μας Αριστερά θα είναι μια καινούργια πολιτισμική επιλογή.
Αθάνατοι οι σύντροφοι αγωνιστές νεκροί μας!
Να κρατάμε σαν φυλαχτό βαθιά στην καρδιά μας το αγωνιστικό ήθος και τη θυσία τους.
* Ο Νίκος Δόικος είναι αρχιτέκτονας - συγγραφέας
