Όταν πέρυσι η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή, ο αρχηγός της είπε ότι το κόμμα του ήρθε για να μείνει. Είπε τη μισή αλήθεια. Δεν ήρθε για να μείνει. Αυτή η στάση ζωής προϋπήρχε του κόμματός του. Αυτή η κουλτούρα υπήρχε περίπου σε μονοκαλλιέργεια σε αυτόν τον τόπο για δεκαετίες.
Για την ακρίβεια, είναι και ήταν αυτή που για δεκαετίες έτρωγε σκουπίδια, ξερνούσε σκυλάδικο και "προσεχώς Βουλγάρες", ψήφιζε δικομματισμό και όχι μόνο, πήγαινε Μέγαρο, φωτογραφιζόταν στην Επίδαυρο. Η Ελλάδα του "δουλίτσα να υπάρχει", "ένα σανίδι πάνω από το κεφάλι μου" κι ας καούν και όλα τα δάση και ας στερέψουν όλα τα ποτάμια. Που παπαγάλιζε παιδεία και υποκρινόταν κουλτούρα για μια καλύτερη καριέρα με πολύ αρριβισμό, πολλά φράγκα, πολλά σπίτια, αυτοκίνητα και κινητά. Με σύζυγο, παιδιά και γκόμενα-ο, χωρίς ψυχή, με εκπορνευμένο συναίσθημα και "χαλασμένη" σκέψη. Είναι η Ελλάδα που ανάθρεψε τις γενιές της ιδιωτικής τηλεχαβούζας. Που διαπαιδαγώγησε στη μοχθηρότητα, την κατινιά, τη φτήνεια, του "όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται", της Μυκόνου, του "εμείς να είμαστε καλά", των πρωινάδικων και της ριάλιτι πραγματικότητας... Των Νεοελλήνων που εθίστηκαν και διαποτίστηκαν από την ευκολία του να μην έχουν και να μην αποκτήσουν ποτέ άποψη. Των Ελληναράδων της συναλλαγής με το χέρι που δεν μπορούν να το δαγκώσουν, οπότε καλύτερα είναι να το φιλήσουν, μήπως και κάποια στιγμή το γκρεμίσουν από τον "θρόνο" του και αισθανθούν και αυτοί ότι είναι κάποιοι.
Αυτή η νοοτροπία δεν γεννήθηκε στα χρόνια της κρίσης, προϋπήρχε σε πόλεις και χωριά, κρυβόταν ανάμεσά μας, χουζούρευε στους καναπέδες των νεόδμητων σπιτιών της πλειοψηφίας των "συμπολιτών" μας. Αυτών που έπιασαν ευρώ στα χέρια τους, κάναν Ολυμπιάδες, υμνήσαν "τρίτους δρόμους", νιώσανε επιτέλους Ευρωπαίοι και ολίγον αποικιοκράτες, αφού είχανε κάποιον από κάτω (μετανάστες) να κάνει τις μπανάλ δουλειές, να τον υποτιμούν, να τον κακοποιούν, να τον αφήνουν απλήρωτο, δίνοντάς του όμως ένα πιάτο φαΐ. Μη μας πουν και απάνθρωπους. Την αστραφτερή Ελλάδα της επιτυχημένης πλέμπας (ανεξάρτητα από το πνευματικό της επίπεδο και την κοινωνική της τάξη), που θύμωσε που ο δικομματισμός δεν τής κάνει πια τα γούστα και τώρα βγάζει μόνο θυμό και ζητάει εκδίκηση. Έλα όμως που η "ανατροφή" της τήν έκανε διανοητικά και ψυχικά πλαδαρή και φοβάται να αντιδράσει, παίρνοντας τη ζωή και τις τύχες αυτού του τόπου στα χέρια της, οπότε αναθέτει (αυτό το ξέρει καλά από την πελατειακή σχέση της με την πολιτική - ούς) στη Χρυσή Αυγή να τιμωρήσει αυτούς που την "προδώσανε"...
Και μη χειρότερα δηλαδή...
