Μετά τη συμφωνία με τους δανειστές στα ζητήματα της δεύτερης αξιολόγησης παρουσιάστηκαν πολλά σημάδια ότι το κλίμα στην οικονομία αλλάζει και ενδεχομένως να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις στο τέλος του τρέχοντος δημοσιονομικού προγράμματος να ανοίξει και η πόρτα εξόδου από την πολύχρονη κρίση και τη διεθνή επιτροπεία.
Μια από αυτές τις ενδείξεις είναι η πτώση των spread του δεκαετούς ομολόγου στα επίπεδα του 5,5% ή, όπως λέγεται, στα επίπεδα πριν από το καλοκαίρι του 2014, όταν η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου καλλιεργούσε προσδοκίες για ένα "success story" τους επόμενους μήνες. Τι συνέβη τους επόμενους μήνες του 2014 το γνωρίζουμε. Τι θα συμβεί τώρα θα το μάθουμε στα τέλη του τρίτου Μνημονίου και, άρα, δεν υπάρχει λόγος να προτρέχουμε προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.
Μπορούμε, ωστόσο, να εστιάσουμε σε ορισμένες διαφορές που υπάρχουν μεταξύ του 2014 και του 2017, κατά βάση πολιτικές. Ορισμένοι διατείνονταν από τότε -και πλέον αποτελεί κοινό τόπο- ότι το "success story" ήταν απλώς η επικοινωνιακή στρατηγική που εκπόνησε το επιτελείο του Σαμαρά -και συμμερίστηκε ο Βενιζέλος- μετά το ναυάγιο της συνάντησης του πρώην πρωθυπουργού με τη Μέρκελ στο Βερολίνο για να προκληθούν πρόωρες εκλογές με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας τον Μάρτιο του 2015.
Τελικώς οι εκλογές έγιναν τον Ιανουάριο του 2015 και τις κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς εν τω μεταξύ η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου να κλείσει την τότε αξιολόγηση. Έτσι πέρασε και στην πολιτική ιστορία της χώρας το περίφημο "e-mail Χαρδούβελη". Ήταν η δεύτερη φορά στην πρόσφατη πολιτική ιστορία που ο αρχηγός της δεξιάς και πάντα "πατριωτικής" παράταξης την έκανε "με ελαφρά πηδηματάκια" προ των ευθυνών του και του πολιτικού κόστους που αυτές προοιωνίζονταν. Είχε προηγηθεί ο Καραμανλής το 2007, ο οποίος προκήρυξε εκλογές στον ενάμιση χρόνο της θητείας του, όταν κατάλαβε πού πηγαίνει η οικονομία.
Τώρα, το 2017, υπάρχουν κυβέρνηση και πρωθυπουργός που δεν αποποιούνται των ευθυνών τους. Αναλαμβάνουν το κόστος των αποφάσεων -και μάλιστα τι κόστος!- για δεύτερη φορά μέσα σε ενάμιση χρόνο, τον Ιούλιο του 2015 και την άνοιξη του 2017. Ορισμένοι διατείνονται ότι ο Τσίπρας και η κυβέρνηση θα έπρεπε να έχουν ακολουθήσει το παράδειγμα του Σαμαρά, να αποφύγουν το "πικρό ποτήρι" της συμφωνίας και να προκαλέσουν εκλογές με την προσδοκία να διατηρήσουν τα εκλογικά τους ποσοστά σε αξιοπρεπή επίπεδα. Κάτι τέτοιο δεν θα αποτελούσε απλώς μια ανευθυνότητα, αλλά και μια μίνι καταστροφή για τη χώρα, δηλαδή τον κόσμο.
Όσον αφορά δε τις εκλογικές συνέπειες, ας περιμένουμε να τις δούμε και αυτές μετά το συμπέρασμα για την αίσια ή όχι ολοκλήρωση του προγράμματος. Πιθανώς τότε να μην βρισκόμαστε μπροστά σε ένα επικοινωνιακό τρικ, αλλά σε μια νέα πραγματικότητα.
