Το 64% σε συνδυασμό με το υψηλό ποσοστό αποχής (25%) και το 10% των λευκών και άκυρων, με το οποίο εκλέχτηκε ο νέος Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, αντικατοπτρίζει τη σύνθετη πραγματικότητα σε αυτή τη μεγάλη χώρα της Ευρωζώνης με τον βαρύνοντα ρόλο στις παγκόσμιες εξελίξεις.
Οι γαλλικές προεδρικές εκλογές ιδιαίτερα σήμερα χρωματίζουν τις εξελίξεις σε μήκη και πλάτη πολύ πιο μακριά από τη Γαλλία και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα συμπεράσματα από την εκλογική μάχη στη Γαλλία, σε συνδυασμό με τις προηγηθείσες εκλογικές διαδικασίες, το Βrexit στη Βρετανία και τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, προσφέρονται για μια ουσιαστική συζήτηση στους κόλπους της Αριστεράς, που θα συνέβαλε στην αποσαφήνιση των τάσεων και των μεταβολών που συντελούνται στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Απομένουν ασφαλώς οι κρίσιμες εκλογές στη Γερμανία τον Σεπτέμβριο, οι αγγλικές εκλογές τον Ιούνιο, οι βουλευτικές στη Γαλλία τον ίδιο μήνα, και πιθανόν οι εκλογές στην Ιταλία. Τότε θα έχουμε μια πλήρη εικόνα της κατάστασης που διαμορφώνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρύτερη περιοχή, ωφέλιμη για τις αναλύσεις στην ίδια τη χώρα μας.
Η νίκη του Μακρόν στη Γαλλία είναι πασιφανές πως δεν οφείλεται στη δική του επιλογή και τη δική του πολιτική επιρροή στα εκλογικά ακροατήρια της χώρας του. Είναι μια νίκη που του δόθηκε, ακριβώς για να κλείσει ο δρόμος στην αντίπαλο εκπρόσωπο της Ακροδεξιάς... Οι ψηφοφόροι του Μακρόν στον δεύτερο γύρο, προέρχονται από διάφορους χώρους, που οι πολίτες τους δεν μπορούσαν να επιτρέψουν την άλωση της Γαλλίας από την εθνικιστική και φασίζουσα Δεξιά.
Υπήρχε τρόπος να μην φτάσουν τα πράγματα εκεί; Να μην υποχρεωθούν εκατομμύρια Γάλλοι πολίτες να τεθούν μπροστά στο δίλημμα που αρκετούς τους έστειλε στα σπίτια τους και άλλους στο λευκό - άκυρο; Υπήρχε αν οι ηγέτες της Αριστεράς αντιμετώπιζαν τα πράγματα με περισσότερη σοβαρότητα και κατέβαιναν στην προεδρική εκλογή με κοινό υποψήφιο. Τότε το ποσοστό της Αριστεράς με επικεφαλής ένα καταξιωμένο στέλεχός της (π.χ. ο Μελανσόν), πολύ πιθανό, θα την οδηγούσε στον δεύτερο γύρο με αντίπαλο τη Λεπέν και σε μεγάλη νίκη. Κυρίως όμως θα αναδείκνυε μια κυβέρνηση, με αντινεοφιλελεύθερο σχέδιο, με συνεννόηση με τα συνδικάτα και με συγκεκριμένες δεσμεύσεις για την επανίδρυση της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης.
Παρ’ όλα αυτά, η συσπείρωση του δημοκρατικού τόξου έστω και υπό τους όρους που τελικά έγινε, απέτρεψε το ακραίο για τη Γαλλία και την Ευρώπη σενάριο της επικράτησης του νεοφασιστικού μορφώματος. Δεν πρέπει ασφαλώς να υποτιμήσουμε το γεγονός αλλά, ταυτόχρονα, οφείλουμε να δούμε κατάματα στο βάθος του αποτελέσματος. Με ένα ποσοστό της τάξης τού 34%-35% υπέρ της Ακροδεξιάς και έναν νέο Πρόεδρο έτοιμο να κατεδαφίσει το κοινωνικό κράτος, τα πράγματα θα γίνουν πιο δύσκολα.
Η Ελλάδα χρειάζεται μια Γαλλία, βασικό παράγοντα σταθερότητας και δημοκρατίας, που θα προωθεί στην Ευρώπη την ιδέα της αλληλεγγύης. Ωστόσο το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών απλώς έδειξε πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση. Η νέα γαλλική ηγεσία, τοποθετημένη στο λεγόμενο «Κέντρο», δεν παρέχει εχέγγυα μιας τέτοιας στάσης. Ο Εμανουέλ Μακρόν, οπαδός της flexibility, δηλαδή του συνδυασμού της ευελιξίας με την ασφάλεια στις εργασιακές σχέσεις, δείχνει τις πραγματικές του προθέσεις όσον αφορά τη συγκρότηση της Ευρώπης. Η ανάπτυξη, επομένως, μιας ισχυρής ευρωπαϊκής Αριστεράς, στην οποία ανήκουν και το κίνημα του Εμανουέλ Μελανσόν και ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις, αποτελεί τη μεγάλη προτεραιότητα του σήμερα.
