Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι εξαρχής. Η θρησκευτική πίστη είναι προσωπικό ζήτημα -μία από τις αρχαιότερες απαντήσεις στα υπαρξιακά ερωτήματα που ταλανίζουν το ανθρώπινο είδος- και επομένως οφείλει να είναι σεβαστή από όλους σε μια δημοκρατική κοινωνία. Σεβαστές πρέπει να είναι και οι Εκκλησίες ως οργανωμένες εκφράσεις τής κάθε είδους πίστης, όμως και όχι ως εργαλεία κυριαρχίας του οποιουδήποτε δόγματος στην κοινωνία των πολιτών. Αυτό το διακριτό πλαίσιο οφείλει να διασφαλίζει τόσο μια σύγχρονη δημοκρατική Πολιτεία όσο και οποιαδήποτε Εκκλησία - Ιεραρχία θέλει να λειτουργεί ως αυτό που οφείλει εκ της θέσεώς της να είναι: Ένα όχημα πνευματικότητας και παραγωγής ηθικών αξιών (χωρίς να είναι μόνη, φυσικά, σε αυτό το πεδίο) στη σύγχρονη εποχή.
Αυτές τις απλές αρχές δείχνει να λησμονεί, για προφανείς μικροπολιτικούς ψηφοθηρικούς λόγους, ο αυτοπροσδιοριζόμενος μάλιστα ως "μεταρρυθμιστής" αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης όταν σπεύδει να χαρακτηρίσει όχι μόνο "πολιτικό ολίσθημα" αλλά και... "εθνικό σφάλμα" (!) την υπερώριμη συζήτηση για τους διακριτούς ρόλους Εκκλησίας - Πολιτείας στο πλαίσιο της Συνταγματικής Αναθεώρησης. Ακυρώνοντας κομματικές θέσεις και προτάσεις επιφανών συνταγματολόγων του ευρύτερου φιλελεύθερου χώρου, ο κ. Μητσοτάκης γυρίζει πολλά χρόνια πίσω την παράταξή του, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι η σύμπλευση ακραίου νεοφιλελευθερισμού και πατριδοκάπηλης ακραίας δεξιάς ιδεολογίας αποτελεί στρατηγική επιλογή και όχι απλή τακτική συμμαχία με συγκεκριμένα πρόσωπα.
Αν όμως αυτή η επιλογή έχει πολιτική εξήγηση, η στάση τής Ιεραρχίας πρέπει να προβληματίζει, ιδίως τους πιστούς. Η προσπάθειά της, και μάλιστα στο υψηλότερο επίπεδο, να στήσει συγκρούσεις με της κυβέρνηση της Αριστεράς, η τάση να υποδεικνύει στους πολιτικούς ποιες είναι οι σωστές σκέψεις που θα έπρεπε μάλιστα "να γίνουν κτήμα και των άλλων πολιτικών χώρων", υπερβαίνει τον πνευματικό ρόλο. Απλά, κινδυνεύει να ρίξει την Εκκλησία στην πολιτική κονίστρα λες και είναι ο οποιοσδήποτε πολιτικός σχηματισμός που αγωνίζεται με το βλέμμα στραμμένο στις δημοσκοπήσεις και τις επόμενες εκλογές.
Οι λειτουργοί της θρησκείας της αγάπης θα όφειλαν να δώσουν άλλο δείγμα γραφής, να έχουν άλλες προτεραιότητες διαπαιδαγώγησης των ίδιων των πιστών. Έρχεται στον νου το παράδειγμα που έδωσε ο Πάπας Φραγκίσκος στη Λέσβο, όταν, φεύγοντας, πήρε μαζί του δέκα πρόσφυγες στο Βατικανό, συνεχίζοντας εμπράκτως και με πολύ ισχυρό συμβολισμό να εκπέμπει σταθερά το μήνυμά του για ανθρωπιστική αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος από την "πολιτισμένη Δύση". Ένα μήνυμα κατά των πολέμων, ένα μήνυμα υπέρ της συνύπαρξης και κατά του ρατσισμού, που αντίστοιχό του, δυστυχώς, δεν ακούμε από τους ημέτερους ιεράρχες. Και όμως, θα ήταν η ισχυρότερη ηθική απαξίωση των ρατσιστικών νεοναζιστικών μορφωμάτων που ψαρεύουν στα θολά νερά της κρίσης με κάποιους -λιγοστούς ευτυχώς- να τα αντιμετωπίζουν με συμπάθεια...
Ο Πάπας, όμως, έχει δώσει και άλλο παράδειγμα, καταδικάζοντας ως "έγκλημα" τής φοροδιαφυγή, μιλώντας κατά της εκμετάλλευσης, βάλλοντας ακόμα και ευθέως κατά του καπιταλισμού -ω, ναι, αναφέρει τον όρο που αν τον πεις στη χώρα μας, θα σπεύσουν να σε πουν "αριστερό λαϊκιστή". Εδώ; Σιγή ιχθύος. Εκτός και αν μεταξύ των σκέψεων που ο αρχιεπίσκοπος ευχήθηκε "να γίνουν κτήμα και των άλλων πολιτικών χώρων" βρίσκεται η ιδέα Μητσοτάκη για "παροχή γενναίων φορολογικών κινήτρων για όσους επιλέγουν να διαβούν τον αγαθό δρόμο της φιλανθρωπίας", μια ιδέα "γενναίας ιδιοτέλειας"...
