Παρά το Brexit και τις εκλογικές αβεβαιότητες στην Ευρώπη, η επίθεση καταστροφής του “κοινωνικού κράτους” συνεχίζεται. Το πρόγραμμα του Φρανσουά Φιγιόν μοιάζει πολύ με τις μνημονιακές απαιτήσεις και το πρόγραμμα του Εμανουέλ Μακρόν με μια λίγο πιο ήπια εκδοχή της ίδιας πολιτικής.
Η Ελλάδα χρησιμοποιείται στην Ευρώπη σαν πρωτοπόρο πείραμα για να επεκταθεί παντού η κατάργηση των λαϊκών κατακτήσεων που θεσμοθετήθηκαν μετά την ήττα του φασισμού στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην τιμωρητική πολιτική του Σόιμπλε εναντίον της Ελλάδας και στους εκβιασμούς εναντίον της χώρας συνεργάστηκε η πλειονότητα των νεοφιλελεύθερων κομμάτων της Δεξιάς και της Σοσιαλδημοκρατίας.
Η Γαλλία θα μπορούσε εύκολα να βάλει βέτο στους εκβιασμούς εναντίον της Ελλάδας, αλλά δεν το έκανε γιατί ο στόχος στην επόμενη φάση είναι η ίδια η Γαλλία. Οι ηγέτες της θέλουν την τρόικα για να επιβάλουν στο μέλλον τα ίδια στους λαούς τους, δίχως να αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη. Όλη όμως αυτή η τυραννική συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα γίνεται ερήμην των λαών ακόμα και των ψηφοφόρων των συντηρητικών κομμάτων.
Εδώ, στη Γαλλία, αν περιγράψει κανείς τις απαιτήσεις της τρόικας σε συντηρητικούς ψηφοφόρους που δεν ανήκουν στην κορυφή της άρχουσας τάξης ή του πολιτικού κατεστημένου, θα συναντήσει έκπληξη και αποτροπιασμό. Ούτε καν οι Γερμανοί ψηφοφόροι της Μέρκελ δεν θα υποστήριζαν τα επιβαλλόμενα μέτρα αν τους τα γνωστοποιούσε κάποιος (όπως αναπόφευκτα θα συμβεί έπειτα από ένα ελληνικό “όχι” σε περαιτέρω απαιτήσεις και το άνοιγμα μιας πολιτικής ευρωπαϊκής κρίσης γύρω από το ελληνικό θέμα). Αν συζητήσει κανείς το θέμα του τραπεζιτικού εκβιασμού που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, θα δει ότι οι περισσότεροι θα αγανακτήσουν (ακόμα και οι συντηρητικοί, αλλά “πατριώτες” Γάλλοι).
Για τους επικυρίαρχούς μας -που όμως και οι ίδιοι δεν κάθονται σε τόσο σταθερές καρέκλες-, η υποταγή της Ελλάδας πρέπει να γίνει γρήγορα και σιωπηλά (οι εκβιαστές φοβούνται το φως). Η υποταγή της Ελλάδας θα εντείνει τη νεοφιλελεύθερη επίθεση σε ολόκληρη την Ευρώπη και θα κινδυνεύσει να διαλύσει ό,τι μένει από “ευρωπαϊκή συνείδηση” στις περισσότερες χώρες.
Η υποταγή, μετά τις ύβρεις στις γυναίκες και στους λαούς του Νότου (βλ. δηλώσεις Ντάισελμπλουμ), θα σημαίνει τη δυνατότητα των επικυρίαρχων να κάνουν ό,τι θέλουν, να περιφρονούν ανερυθρίαστα όσους θέλουν, σπρώχνοντας την Ευρωπαϊκή Ένωση σε διάλυση έπειτα από μια καταστροφική πορεία, με άπειρα βάσανα για τους περισσότερους λαούς.
Αντίθετα, σήμερα, μια αντίσταση και ένα ΟΧΙ είναι και πιο αναγκαία και πιο εφικτά. Ενόψει των εκλογών σε πολλές μεγάλες χώρες, το να μπει το ελληνικό θέμα στο προσκήνιο θα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο γι’ αυτούς (ακόμα και στη Γερμανία).
Το ξεσκέπασμα τέτοιων βάναυσων πολιτικών επιτρέπει μια άτυπη συμμαχία των χωρών του Νότου, με στόχο να αναχαιτιστεί ο περιφρονητικός αυταρχισμός της τρόικας. Αν μάλιστα χρησιμοποιηθούν όλα τα μέτρα που είχε προτείνει ο Γ. Βαρουφάκης, μαζί με μια καμπάνια εναντίον του ρατσισμού προς τους λαούς του Νότου, το κόστος για τους επικυρίαρχους ενδέχεται να αποβεί δυσβάσταχτο και να διαρρηχθεί η εύθραυστη πια ενότητά τους, ενώ η Ελλάδα θα μπορεί να κρατήσει αρκετό χρόνο για να γίνει αναπόφευκτη μια λογική λύση της κρίσης· αλλιώς είναι πιθανή η διάλυση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μια περήφανη και “αντιστασιακή” αντιμετώπιση από την Ελλάδα στους εκβιασμούς ενδέχεται να σταματήσει το κατρακύλισμα της Ευρώπης προς το “νεοφιλελεύθερο” χάος και τη διάλυση.
Αντίθετα, στη σημερινή συγκυρία, ακόμα μία υποχώρηση και υποταγή είναι βέβαιο ότι θα επιταχύνουν την πορεία προς την καταστροφή, με ολέθρια αποτελέσματα για όλους τους λαούς της Ευρώπης (και όχι μόνο τον ελληνικό!)
Δημήτρης Σκαρπαλέζος, διδάσκει Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Παρίσι 7
