Ήταν ιδέα και πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα.
Η διάσκεψη των χωρών του Νότου.
Γι’ αυτό η πρώτη της φάση πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα.
Ε, λοιπόν, θυμάστε τι ακούστηκε και τι γράφτηκε τότε;
Για πυροτέχνημα δίχως καμιά αξία, δίχως επιρροή και δίχως συνέχεια μίλησαν οι καλοθελητές.
Τα καλόπαιδα των μεγάλων μέσων, των ιδιωτικών καναλιών πρωτοστατούντων.
Και είναι γι’ αυτό που έτυχε ισχνής έως μηδενικής δημοσιότητας εδώ σ’ εμάς.
Σε θεαματική αντίθεση προς τον διεθνή Τύπο.
Ε λοιπόν, μετά την Αθήνα, υπήρξε η Λισσαβώνα, προχθές η Μαδρίτη.
Και ακολουθεί η Λευκωσία.
Τι είπατε; Αναγνώριση του λάθους από τους συνήθεις κινδυνολόγους;
Όχι δα, από πού κι ώς πού;
Για το τέλος του 2018 βλέπει, πλέον, τις εκλογές η Ν.Δ.
Και το δηλώνουν κιόλας τα μεγαλοστελέχη της.
Ε, δεν το λες και «εκλογές εδώ και τώρα».
Εκλογές «κάποτε» το λες.
Οπότε, ξέρεις, επαναστατική γυμναστική, από ’δω και πέρα, κανονικά.
Μπας και καταφέρουν να διατηρήσουν ακμαίο το φρόνημα.
Και τώρα να δεις πώς θα ξεσαλώσουν.
Θα πάθουν όλοι τους Άδωνι, καθ’ υποτροπήν.
Οι ελπίδες τους όλες πλέον (ξέρετε ποιων, μη λέμε τα αυτονόητα) στα τεχνικά κλιμάκια.
Μήπως εκεί υπάρξει στραβοπάτημα.
Είναι γι’ αυτό που ακούγεται, απ’ άκρου εις άκρον της Ελλάδας, ουρανομήκης η κραυγή.
Βάστα, Βελκουλέσκου!!!
Ασφαλώς έχει τη σημασία του το πότε κι από ποιον ξεκίνησαν τα μεγάλα έργα.
Έχει όμως μεγαλύτερη σημασία το πότε και με ευθύνη τίνος βάλτωσαν για χρόνια.
Όπως το πότε και με ευθύνη τίνος έγιναν «εγκαίνια μακέτας» σε ανύπαρκτα έργα, ανύπαρκτης συνέχειας.
(Παρουσία Σαμαρά - Βενιζέλου το συγκεκριμένο, έτσι για να μαθαίνουν οι νεότεροι).
Και, βεβαίως, τη σημασία τη μεγαλύτερη έχει το πότε, με ποιους ρυθμούς και με ποιους όρους ολοκληρώθηκαν.
Πότε δηλαδή τα εγκαίνια είναι πραγματικά εγκαίνια.
Όπως καλή ώρα.
Που τα βλέπει, τα αξιοποιεί και τα περπατάει ο κόσμος.
Κοίτα να δεις που δεν αποκλείεται να γίνει η μεγάλη έκπληξη εκεί στη Γαλλία.
Να περάσει στον δεύτερο γύρο ο Ζαν Λικ Μελανσόν!
Ε ρε γλέντια...
Για το τζαμί μίλησε, που λέτε, ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.
Και τι είπε; «Δεν είναι εδώ η πατρίδα τους (των μουσουλμάνων) να πάνε στις πατρίδες τους».
Στη συνέχεια δε μας ενημέρωσε πως κάθε Κυριακή διαβάζει «Πρώτο Θέμα».
Οπότε εντάξει, όλα εξηγούνται.
Και καλά, πες ότι έχουν κάποιοι λόγους να παρακολουθούν τα τηλέφωνα του Περισσού.
Αν και τι να μάθουν, πέρα από την κασέτα τη γνωστή, την αφόρητα μονότονη.
Αλλά να παρακολουθούν και τον Λεβέντη;
Τι να πεις, άβυσσος η ψυχή των κοριών.
Και με προχωρημένη αίσθηση χιούμορ βεβαίως.
Σήμερα η μέρα η μεγάλη για την Τουρκία.
Με το δημοψήφισμα, διά του οποίου ο Ερντογάν γίνεται σουλτάνος και με τη βούλα.
Όχι ότι δεν ήταν ώς τα τώρα δηλαδή.
Αλλά να, είναι και η λαϊκή επικύρωση, που λέει ο λόγος.
Αν έχει ελπίδες το «όχι»;
Ε, καλά, μην τρελαθούμε κιόλας.
Αν πάντως, μετά απ’ αυτό, υπάρχει περίπτωση να ηρεμήσει.
Τι να πεις, χαλάλι του.
Για τον Γιάννη Στουρνάρα είναι πραγματικά κρίμα.
Πολύ κρίμα.
Κι όμως, είχε την ευκαιρία του.
Να αρθεί υπεράνω και, παρ’ όλες τις εύλογες επιφυλάξεις, να απολαύσει ευρύτερης αποδοχής.
Είναι όμως οι εκτός ελέγχου φιλοδοξίες του που δεν του το επιτρέπουν.
Αν προσθέσεις και τα νιτερέσα της συζύγου, καταλαβαίνεις.
Έρχεται και δένει το γλυκό.
Ο Τραμπ από τη μια μεριά, κυρίως αυτός.
Αλλά και ο Πούτιν από την άλλη.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του για το τι μας ξημερώνει.
Πάντως όχι, για τα παιδάκια της Συρίας δεν είδαμε πουθενά κανένα «je suis».
Εμ, βέβαια, τι είναι τα παιδάκια της Συρίας;
Γαλλάκια είναι ή αγγλάκια ή σουηδάκια;
Ναι, το είδαμε και φέτος το Άγιο Φως με τιμές αρχηγού κράτους.
Με τα όπλα στο «παρουσιάστε» δε, κατά το πρωτόκολλο.
Όπου της Εκκλησίας της ταιριάζουν, φαίνεται, τα προτεταμένα όπλα ενώπιον του Αγίου Φωτός.
Γι’ αυτό το δέχεται και το καμαρώνει.
Αλλά, βέβαια, δεν είναι της Εκκλησίας το πρόβλημα.
Της Πολιτείας είναι, ολωσδιόλου δικό της.
Να ελπίσουμε πως είναι η τελευταία φορά;
Ας το ελπίσουμε.
Κι άντε να δούμε ώς πότε θ’ αντέξουμε να πορευόμαστε με την ελπίδα...
