Στη Μοσούλη, στη συνοικία Al Jadida. Περισσότεροι από 130 ήταν οι νεκροί μεταξύ του άμαχου πληθυσμού, από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, που έγιναν από τον υπό αμερικανική ηγεσία συνασπισμό δυνάμεων, κατά τη διάρκεια πολλών ημερών του παρελθόντος Μαρτίου και ιδιαίτερα στις 17.3.2017. Οι ίδιοι οι Αμερικανοί μίλησαν για "τρομακτική τραγωδία". Στο Al Jineh, στην περιοχή του Χαλεπίου, δίπλα σ' ένα τζαμί. Τους 49 έφτασαν τα θύματα μεταξύ των αμάχων στις 16.3.2017. Στη Μansoura, κοντά στη Ράκα, σ' ένα σχολείο. Στους 33 ανήλθαν οι νεκροί από βομβαρδισμούς, του συνασπισμού πάντα, στις 21.3.2017. Στο Αλ Μπαμπ. Τους 110 έφτασαν οι απώλειες μεταξύ των αμάχων, από τους τουρκικούς βομβαρδισμούς, μόνο τις δύο τελευταίες εβδομάδες πριν από την κατάληψη της πόλης τον Φεβρουάριο (AFP). Γι’ αυτές τις άδικες απώλειες δεν μίλησε κανείς. Γιατί όλοι καταλάβαιναν ότι κανένα συμφέρον και συνεπώς καμιά πρόθεση δεν υπήρχε για όλους αυτούς τους σκοτωμούς.
Στο Χαν Σεϊχούν, κοντά στο Ίνλιμπ στη βόρεια Συρία. Χημικά αέρια σκοτώνουν πάνω από 86 αμάχους στις 4.4.2017. Μεταξύ των θυμάτων και πολλά παιδιά. Ήταν τραγωδία. Ποιος φταίει; Ένα είναι απολύτως σίγουρο: ότι ο τελευταίος που θα έκανε χρήση χημικών όπλων ήταν ο Άσαντ, ειδικά αυτή την περίοδο που ήταν εμφανώς στα πάνω του, γιατί είναι ο τελευταίος που είχε συμφέρον να την κάνει. Ο Άσαντ μπορεί να είναι δικτάτορας, τρελός όμως δεν είναι. Αντίθετα, ήξερε πολύ καλά πως οι αντίπαλοί του, που έψαχναν εναγωνίως εδώ και καιρό τρόπο για να τον ενοχοποιήσουν, δεν θα άφηναν να πάει χαμένη μια τέτοια ευκαιρία. Η πιθανότερη λοιπόν εκδοχή γι’ αυτή τη θανατηφόρα διαρροή είναι εκείνη που υποστήριξε το συριακό καθεστώς: ότι προκλήθηκε από συριακό βομβαρδισμό σε αποθήκη με χημικά όπλα της τζιχαντιστικής Αλ Νούσρα, που σε καμιά περίπτωση δεν πιθανολογείτο πως θα κατέληγε σ' αυτή την τραγωδία.
Για τις απώλειες αμάχων του Χαν Σεϊχούν ξεσηκώθηκε όλο το δυτικοαμερικανικό κατεστημένο. Ενώ ακόμη και στην Τουρκία, που πανηγυρίζει για τη συγκεκριμένη εξέλιξη, υπήρξαν κάποιοι που αναφέρθηκαν, έστω και με επικριτικό τρόπο, στη συριακή εκδοχή (“Hurriet”, 7.4.2017), ένας ολόκληρος κόσμος από δυτικούς πολιτικούς, συμβούλους και αναλυτές, που αποτελεί το δυτικοαμερικανικό κατεστημένο, προσποιήθηκε ότι εξέλαβε ως δεδομένο τον βομβαρδισμό με χημικά όπλα, με αποτέλεσμα:
* Να θεωρήσει το τραγικό περιστατικό ως μια εξαιρετική ευκαιρία για να κάνει η Αμερική επίδειξη πυγμής και να προσπαθήσει να αποκαταστήσει το τρωθέν, κατά τη γνώμη του, κύρος της, στη Μέση Ανατολή.
* Να εξωθήσει τον Τραμπ, ο οποίος με το φερόμενο ως δόγμα τού "πρώτα οι τζιχαντιστές" τους “χάλαγε τη σούπα”, να εξαπολύσει στις 7.4.2017 επίθεση με πυραύλους εναντίον μιας ανεξάρτητης χώρας και χωρίς την κάλυψη κανενός διεθνούς οργανισμού.
* Να γίνει η χαρά των τζιχαντιστών, για τους οποίους όλα αυτά ήταν μάννα εξ ουρανού, τους εξασφάλισαν μια αναπάντεχη ανάπαυλα και τους άνοιξαν την όρεξη για προβοκάτσιες.
Ποια θα είναι η συνέχεια; Το δυτικοαμερικανικό κατεστημένο θα πιέσει τον Τραμπ να βάλει στο στόχαστρο τον Άσαντ, ενώ ακόμη οι τζιχαντιστές ζουν και βασιλεύουν. Δεν έχει ίχνος σχεδίου για την επόμενη μέρα στη Συρία. Όπως δεν είχε και για τη Λιβύη, που τη βύθισε στο χάος και τώρα σχεδιάζει το μέλλον της στις χαρτοπετσέτες. Ξέρει πολύ καλά ότι βασίζεται σε μια ψεύτικη κατηγορία. Και το 2003, όταν έπεισε τον Μπους να επέμβει στο Ιράκ, στην ψεύτικη κατηγορία περί παράνομου και επικίνδυνου οπλοστασίου του Σαντάμ βασίστηκε. Η επέμβαση στο Ιράκ ήταν που γέννησε τον ISIS. Αδιαφορεί για το τι θα γεννήσει η επέμβαση κατά του Άσαντ. Του έχει μπει στο μάτι ο Άσαντ. Γιατί κάνει κόντρες στο Ισραήλ, βοηθά τη Ρωσία και το Ιράν και στηρίζει τους Παλαιστίνιους.
